Nieuwe Frenkie?

Nee, Merijn 

Scheperkamp 

Als wanhopige fans van Willem II naar hun Nieuwe Frenkie hunkeren, dan hebben ze het niet over Merijn Scheperkamp, de nieuwbakken schaatslieveling die zo veel op Frenkie de Jong lijkt dat hij Frenkie wordt genoemd. Nee, dan gaat het over Rick Zuijderwijk.

In de zomer van 2019 debuteerde Rick Zuijderwijk in de eredivisie, 18 jaar jong. Hij maakte prompt indruk met een actie die aan Frenkie de Jong deed denken. Dat loopje, die houding, die dribbel - alles in de rol van Willem II's grootste talent ooit. De opvolger was gevonden. Snel strikte Willem II hem met een langer, verbeterd contract.

Het liep anders. Acht keer slechts speelde hij in het eerste elftal, steeds als invaller. De hoop vervloog niét, zozeer zelfs dat Ricky er wel eens gebukt onder ging. Niet iedereen begreep dat Willem II hem eind augustus naar de eerste divisie liet gaan.

Als 'huurspeler' van FC Den Bosch moest hij strijdbaarder worden, hardheid opdoen, meters maken. Welgeteld 150 minuten speelde Zuijderwijk mee. Sinds half oktober kwam hij niet verder dan de warming-up. Wie hem dan bezig zag, zo lusteloos ogenschijnlijk, snapt wel waarom hij nu is 'teruggestuurd' naar Tilburg.

Afwachten is het of het talent in Rick Zuiderwijk nog ontwaakt. Wacht ook hem het lot van andere jonge sporters die na een veelbelovende entree de verwachtingen gaandeweg als een té zware last ervaren?

De prestaties van Merijn Scheperkamp worden niet aan die van Frenkie de Jong afgemeten. Hij draagt alleen diens voornaam als bijnaam; vanwege de gelijkenis, met dezelfde haarstijl, die guitige lach en het prettige voorkomen.

Scheperkamp, 21 jaar, geeft het schaatslegioen nieuwe hoop op de 500 meter. De genen zitten in de familie, in Vught liggen de roots. In de jaren 60 en 70 inspireerde zijn grootvader, Ben Scheperkamp, de hardrijders bij de Vughtse IJsclub (VIJC). Hij leidde ze naar de ijsbanen in Den Bosch en verderop. Zijn zoon Marcel, de vader van Merijn, bereikte de nationale top.

Merijn Scheperkamp spiegelt zich niet aan voorgangers, idolen of Frenkie de Jong. Koeltjes bleef hij ook toen hem na zijn olympische kwalificatie daarnaar werd gevraagd: ,,Ik wil Merijn Scheperkamp worden."

Op toernee

naar het Wiel

in Haarsteeg 

Het overlijden van Reinier Paping, een schaatslegende met slechts één zege op zijn erelijst, leidt me naar de Kleine IJstijd. Zó koud was het toen dat er dijken doorbraken en in 1740 het Haarsteegs Wiel ontstond; een meertje van bijna 19 meter diep, dat slechts zelden dichtvriest.

In de winter van 1963 herleefde de Kleine IJstijd ook in Brabant. De voetbalcompetitie bleef drie maanden bevroren. In Den Bosch konden we schaatsen op de Dieze en de daarop uitkomende Zuid-Willemsvaart. Liefst 45 centimeter dik was het ijs op het Haarsteegs Wiel, waar we op woensdag 30 januari Reinier Paping en enkele andere Elfsteden-cracks mochten bewonderen.

Elf dagen eerder had Paping de Elfstedentocht gewonnen; in zijn eentje, met 22 minuten voorsprong. IJselijke weersomstandigheden moest hij trotseren; van min 18 tot min 4, in stuifsneeuw en mist, met een snijdende noordoostenwind als zwaarste tegenstander. Elf uur lang. De tv-uitzending maakte zoveel indruk dat Paping voor eeuwig een held was, met als gevolg een tournee door het hele land.

Duizenden toeschouwers trok Reinier Paping bij de schaatswedstrijd in Haarsteeg, 50 kilometer rondjes rijden. Hij moest zoveel bewonderaars van zich afschudden dat de start een halfuur werd vertraagd. Een wielercriterium leek het wel, met elke ronde een nieuwe premie van de slager of de groenteboer.

Een aantrekkelijk startgeld had Paping naar Brabant gelokt. De winst ging naar Wim van Heijst, de lokale favoriet. Paping koos voor de luwte van de kopgroep, maar ook als nummer 8 wachtte hem nog een speciale huldiging.

Ontnuchterend was het enigszins om in Haarsteeg met eigen ogen niets meer van die heldhaftige Reinier Paping te herkennen. Pas 22 jaar later keerde de bewondering volledig terug. Ik was als verslaggever bij de eerste Elfstedentocht nadien. Evert van Benthem won, meer dan vier uur sneller dan Paping. Een jaar later was toerschaatser Willem-Alexander onder zijn schuilnaam W.A. van Buren al na acht uur binnen.

Het dooide die dag in 1985, het regende, de wind had vrijaf genomen. Toen drong het besef binnen dat de ware heroïek van een Elfstedentocht verbonden blijft aan de krachttoer van Reinier Paping in 1963.

'Willem II gaat 

twee wedstrijden  

alles geven...' tja...

Zelfs Annet van Geel, de vrouw van de Willem II-directeur, is al gesmeekt om in te grijpen. 'Als jij je stem laat horen, luistert je mannetje wel. Wij supporters zijn radeloos. Doe het voor ons Annet', luidt de noodkreet op de supporterssite tilbo.com.

Honderden reacties beelden uit hoezeer paniek en wanhoop zijn toegeslagen bij de fans van Willem II; vrijwel iedereen onder een schuilnaam - zo dapper zijn de supporters van de 'Stoere Kerels'.

Bijna drie maanden al heeft Willem II geen wedstrijd meer gewonnen. Van de laatste negen gingen er zeven verloren. Op de beurs zou de ineenstorting een crash worden genoemd. De degradatiezone doemt op.

De supporters storten zich met hun zorgen vooral op Joris Mathijsen, de technisch directeur die veelal zwijgt over het verval, wat niet bijdraagt aan het vertrouwen binnen en rond de club. In een communiqué van de Clubraad bleef de uitleg van Mathijsen aan dit vage sociëteitje van twintig man/vrouw deze week beperkt tot één loos zinnetje: 'Het team gaat de laatste twee wedstrijden voor de winterstop alles geven.' 

Tja...

Joris Mathijsen kennen we vooral als voetballer; als een solide verdediger, altijd goed gepositioneerd, die het tot 84 interlands bracht, inclusief de WK-finale van 2010. Nooit kwam Mathijsen in opspraak door akkefietjes of escapades. Als technisch directeur wordt van hem méér verlangd dan dienstbaarheid, zeker in het schimmige handelsverkeer met de spelersmakelaars. Zijn keuzes van de laatste jaren pakken slecht uit. De scouting onder leiding van zijn ome Gerard bezorgde Willem II onder meer ronduit zwakke Scandinavische verdedigers en een plompe Duitse spits, die meestal buitenspel staat.

Ook kon Mathijsen niet overtuigend duidelijk maken waarom Željko Petrovic na diens geslaagde reddingsoperatie in het vorig seizoen plaats moest maken voor Fred Grim, de nieuwe coach die met zijn doorgaans stalen blik het tegenbeeld is van de bevlogen Petrovic.

De supporters hunkeren nu naar actie van Joris Mathijsen. Met een eigen vermogen van inmiddels ten minste 11 miljoen euro biedt de financiële positie Willem II wel wat mogelijkheden. Nu nog de juiste keuzes, Annet van Geel wil hem wel adviseren.

Iedereen een

vaccin, voor de

knie van Louer

Wél of niét vaccineren, er viel niet over te discussiëren toen Frits Louer in mei 1951 voor een knieoperatie in Amsterdam neerstreek. Louer kwam uit Tilburg, de stad die toen hermetisch was afgesloten wegens een pokkenuitbraak. Iedereen die in de toenmalige Spinozakliniek bij deze operatie was betrokken, móest zich daarom laten inenten.

Frits Louer, afgelopen maandag op 90-jarige leeftijd overleden, was zo'n groot voetbaltalent dat zijn knieletsel een voorkeursbehandeling genoot. Daarom mocht hij het kortstondige pokkencordon van Tilburg doorbreken. Voor hem stond in Amsterdam de operatiekamer van Hans Tetzner, dé kniespecialist van Nederland, gereed.

'Dokter Tetzner stond erop dat ik bij hem kwam. Want ik was de voetballer Frits Louer en dat ging voor', vertelde hij later vol trots. Anderhalf jaar na zijn knieoperatie speelde Louer, als vervanger van Abe Lenstra, zijn eerste van drie interlands. De verwijderde meniscus bleef zijn leven lang op sterk water bewaard, thuis in Berkel-Enschot.

Bijna 30 was Frits Louer al toen hij in 1961 bij Willem II terecht kwam. Zijn beste jaren lagen toen al achter hem; bij NOAD, de club die in 2017 opging in FC Tilburg. Hij was een klassieke linksbuiten, klein van stuk, met een stevig schot dat regelmatig doel trof.

Met NOAD speelde Frits Louer in de eredivisie, in één elftal met Jo Walhout en Rinus Bennaars. Alle drie gingen ze hogerop, Walhout (1930-1997) en Bennaars (vorige maand op 90-jarige leeftijd overleden) werden door Feyenoord aangetrokken. Voor Louer moest Willem II 25.000 gulden betalen.

Het waren transfers waarmee NOAD zich verder kon bedruipen, tot ongenoegen van supporters en de trainer. 'NOAD is een sjacherclub geworden', brieste trainer Jan de Bouter. Aanhangers van NOAD waren zo boos dat ze besloten tot een boycot van Frits Louer's groothandel in friteszakken en ander verpakkingsmateriaal.

De voetballers van nu hoeven geen handeltje of sigarenwinkeltje meer te runnen. En supporters reageren niet eens meer verontwaardigd als hun club een geliefde speler laat gaan. Dan omarmen ook zij de miljoenentransfer als een succes van de club. Andere tijden, andere sport.

In die villa moet

zijn voetbalhart 

toch weer gaan kloppen 

Een nieuwe zaakwaarnemer, een nieuwe personal coach en nu ruim 1 miljoen voor een villa in Tilburg - als Mohamed Ihattaren nog van zich laat horen gaat het slechts over bijzaken. De voetballer in hem is vervaagd tot een silhouet waarin we alleen zijn gratie herkennen.

Bijna acht maanden lang al is er geen doelpunt meer genoteerd van het ooit aanbeden PSV-talent. Liefst 217 dagen is er geen wedstrijd bijgekomen op het cv. Één keertje zat hij nog op de reservebank, bij Sampdoria, dat hem kort daarna ook heeft uitgekotst.

Wie is in staat Mohamed Ihattaren te verlossen uit zijn zelf verwekte ballingschap, wie brengt hem terug op aarde?

Mijmerend over Mohamed Ihattaren keer ik terug naar wat ik in dit hoekje van de krant over hem schreef op 8 februari 2020: 'Als bijna-jongvolwassene is Mohamed Ihattaren in een dolend team als PSV nu al uitgegroeid tot de belangrijkste speler. Daarin heeft niemand nog de status hem te corrigeren. Blijf dan maar eens overeind.'

Het was een verzuchting die volgde op de verafgoding van Ihattaren, zowel binnen PSV als in het hele land. 'Het mooiste moment van het jaar. Een integratiesucces, voor Ihattaren is Nederland zijn land', betoogden de D66-politici Rob Jetten en Jan Paternotte nadat hij zijn jawoord aan Oranje had gegeven. Tegelijkertijd rekende PSV zich al rijk met zijn nieuwe miljoenenobject. Voortdurend ging het over een nieuw contract dat hem nog waardevoller moest maken in de spelershandel van de club.

Mohamed Ihattaren was niet eens 18 destijds, hij had er nog geen weet van wat het juk van Roger Schmidt en diens Duitse kompanen voor hem zou inhouden. 

Achteraf moeten we vaststellen dat Ihattaren niet bestand is geweest tegen de druk die hem werd opgelegd. Ja, misschien heeft PSV hem wel té lang in de watten gehouden, wellicht is hij door familie en vrienden té nadrukkelijk vertroeteld en is hij té veel opgehemeld in de media.

Al die invloeden kunnen fnuikend zijn geweest voor zijn geest, voor zijn instelling. Maar het hart van de voetballer Mohamed Ihattaren moet toch verder kloppen; nu nog in een kapitaal pand in Tilburg, totdat het veld hem weer roept.

Onderdrukt voelen ze zich, onveilig soms. Een groep jonge hockeyinternationals zwijgt niet langer over het klimaat binnen de Nederlandse vrouwenselectie. Ze weigeren te accepteren dat intimidatie past bij de pikorde in de topsport. 

In heftige bewoordingen bracht de NOS deze week naar buiten wat er broeit binnen de Oranjeselectie. 'Verbale intimidatie' - 'Scheldpartijen' - 'Pestgedrag' - 'Zwijgcultuur'. De hockeybond neemt de aantijgingen zo serieus dat de vrouwenploeg een externe begeleider krijgt en dat er een extra vertrouwenspersoon komt.

Jarenlang werd het gedoogd, in veel sporten, alles onder het mom dat topsporters ook dit soort mentale opofferingen, vernederingen soms, moeten kunnen verdragen. De onthullingen van turnsters en triatleten, hebben ook jonge hockeyinternationals moed gegeven om van zich af te bijten.

Wat zich afspeelt binnen de selectie kan niet los worden gezien van HC Den Bosch, 21 keer landskampioen in de laatste 24 jaar. Zo'n 30 speelsters kwamen voor Oranje uit, 8 droegen in augustus bij aan olympisch goud in Tokio.

De bitches van Den Bosch zijn ze vaak genoemd. Twintig jaar geleden al bepaalden Mijntje Donners, Minke Booij en Janneke Schopman de stemming. Maartje Paumen, Carlien Dirkse van de Heuvel en Lidewij Welten hielden die geest erin.

In haar biografie Altijd tot het uiterste (2017) vertelt Maartje Paumen hoe ze in haar beginjaren bij Den Bosch 'zeker drie minuten lang' werd uitgescholden door Mijntje Donners, alleen maar omdat ze verkeerde schoenen bij zich had. Maartje Paumen pikte de scheldkanonnade, met instemming van coach Herman Kruis. 'Achteraf is het leerzaam geweest', vindt Maartje Paumen.

Niet elke topsporter laat zich anno 2021 nog kleineren of intimideren door coach of teamgenoot. Marc Lammers, oud-bondscoach en oud-coach van de Bossche vrouwen, wijst op wetenschappelijk onderzoek waaruit blijkt dat zelfvertrouwen en een veilige omgeving de belangrijkste ingrediënten zijn voor prestaties.

Het zijn nieuwe inzichten die om reflectie vragen. Niet alleen in het hockey, niet alleen bij Oranje, ook bij HC Den Bosch - áls er nog bitches over zijn.

Jeffrey of Maax,

het verschil zit

in de aandacht 

Weggedrukt naar een doordeweekse middag beleefde Jeffrey Herlings woensdag de mooiste triomf in zijn carrière zonder massale aandacht. Het kijkcijfer bij de NOS varieerde van 221.000 tot 400.000; alleen al voor een trainingsritje trekt Max Verstappen op Ziggo meer bekijks.

Wat maakt Max zoveel groter dan Jeffrey, vraag ik me dan af. Verstappen moet zijn eerste Formule 1-kampioenschap nog binnen halen. Voor Herlings was het al de tweede wereldtitel op het hoogste niveau motorcross, na een seizoen waarin zelfs een scheur in het schouderblad hem niet kon breken.

Wie kan uitleggen wat Verstappen méér te bieden heeft aan stuurmanskunst, mentale kracht, lef en strategisch inzicht dan Herlings? Beiden halen het uiterste uit hun voertuig. Verstappen wordt bijgestaan door een hele compagnie techneuten. Herlings moet in zijn eentje gas geven, geulen ontwijken en heuveltjes bedwingen; zonder regie uit de machinekamer, zonder bandenwissels, DRS en andere finesses.

Het grootste verschil zit in de aandacht, in de uitstraling, in de populariteit van de Formule 1, aangejaagd door de marketing-industrie. Daar kan een plattelandssport als motorcross niet tegenop.

Bij zoveel minder aandacht voor motorcross bleef ruime ophef dan ook uit toen uitgerekend deze maand de bakermat van Jeffrey Herlings het veld moest ruimen. De huur is opgezegd, met een achteloze pennenstreek, volgens de club Les Vites zonder heldere argumentatie van de gemeente Den Bosch.

Op dit circuitje van 1350 meter, langs de A2 bij Rosmalen, reden jeugdcrossers en hobbyrijders sinds 1977 twee middagen per week hun rondjes. Hier ontwikkelde Jeffrey Herlings op een 85 cc-motor zijn talenten toen hij nog op de basisschool zat. Crossworld heette het team van Peter Vos waarin Herlings de kunstjes leerde.

De crossertjes van nu die Jeffrey Herlings als voorbeeld zien, kunnen niet langer terecht in Rosmalen. Het door de gemeente aanbevolen circuit bij Den Dungen vindt Les Vites te riskant als alternatief voor de 180 leden.

Bij het verzet tegen de sluiting hebben we Jeffrey Herlings niet gehoord. Had zijn stem het circuit nog kunnen redden? Jeffrey misschien niet, Max wel?

Goedwillende supporters van Willem II, en die zijn er nog volop, maken zich zorgen over de stewards van hun club. Ze signaleren afnemende animo om de Tilburgse aanhang te begeleiden bij uitwedstrijden. Hoe minder stewards, hoe minder bussen, hoe minder supporters.

Steeds meer stewards zijn het beu om zich te laten bespotten, bespugen en intimideren. Machteloos staan ze tegenover de vernielingen aan de bussen. Geflikt voelen ze zich als er vuurwerk, gevaarlijke voorwerpen en harddrugs worden meegesmokkeld. Bedonderd worden ze door vandalen die met een stadionverbod toch naar binnen komen.

In het gekakel over hooligans, stadionverboden, bierdouches, kwetsende spreekkoren en vechtpartijen rollen burgemeesters, politie, justitie en clubbestuurders over elkaar heen. De stem van de steward horen we nauwelijks. Hun betekenis wordt veelal miskend, wat ze moeten doorstaan blijft vaak onbelicht.

Zo'n veertig jaar geleden deed de steward zijn intrede, vanaf het moment dat de politie zich terugtrok uit de stadions en de ordehandhaving overliet aan de clubs, zowel thuis als uit. Voordien waren er suppoosten, ze konden zich meestal beperken tot kaartjescontrole.

Stewards ontvangen voor hun werk een bescheiden vergoeding. In de stadions moeten ze zich met de rug naar het veld keren om tijdig ongewenst gedrag op de tribunes te kunnen waarnemen. In hun gele hesjes vormen ze een buffer tussen clubliefde en supportersmisdragingen.

Met de meeste supporters slaan stewards ook een brug. Bij FC Den Bosch is Fransien, een steward van 54 jaar, geliefd als de Moeder van de M-side. Ze zingen haar toe op het ritme van Brazil van de Vengaboys.

Zo kan het ook. Het moet een aansporing zijn voor clubleiders en KNVB. Stewards verdienen meer respect, bij supporters én clubleiding. Daar hoort ook fatsoenlijke betaling bij. 'De clubs moeten verplicht worden een vast percentage van hun begroting te investeren in beveiliging. Dan maar een half miljoen minder voor een nieuwe rechtsback', bepleitte de burgemeester van Breda deze week.

Interessante gedachte: hoeveel stewards kun je inzetten voor het salaris van de rechtsback van Willem II?

Hemelsbreed liggen er slechts enkele kilometers tussen ’t Wild en sportcentrum Maaspoort, het ‘epicentrum’ van basketbal in Brabant. Wie van de profs bij Heroes Den Bosch zal beseffen dat daar, zomaar in ’t Wild, een gehucht aan de Maas met welgeteld 105 inwoners, ‘zaadjes’ lagen van de NBA?

Hier werd Michiel Ulijn (1874-1958) geboren. Zestien jaar later emigreerde hij naar de Verenigde Staten, met zijn ouders sloeg hij op de vlucht na overstromingen van de Maas. Als Mike Uline had hij een eigen basketbalclub, de Washington Capitols, en behoorde hij in 1946 tot de elf oprichters van de NBA.

De NBA is een instituut in de Amerikaanse topsport en inmiddels ook heilig verklaard op de Nederlandse tv. De respons daarvan zie je op de pleintjes waar de Amerikaanse sterren worden geadoreerd.

De weerslag op het Nederlandse basketbal is gering. Het nationale team krijgt nauwelijks aandacht. Als Heroes Den Bosch voor cupwedstrijden door Europa trekt, van Portugal tot diep in Rusland, komen er meestal slechts enkele regeltjes op Teletekst; Orlando Magic tegen Charlotte Hornets is dan veel belangrijker.

In de tijd dat Mart Smeets nog niet laatdunkend neerkeek op het Nederlandse basketbal, deed hij enthousiast verslag vanuit Den Bosch. Topteams met grote namen uit Spanje, Italië, Rusland en Israël raakten onder indruk van de tegenstand en de entourage. Nashua Den Bosch groeide uit tot een begrip.

Voor het huidige Heroes Den Bosch is de Europese top ver weg. Als bastion leeft het wel voort, ook in het buitenland. De Amerikaan Mike Carlson liet zich daardoor leiden toen hij in augustus na acht jaar Spanje en Italië een nieuwe club in Europa zocht. ‘Over Den Bosch, zowel de club als de stad, hoorde ik alleen maar goede verhalen’, zei Carlson maandag in de Volkskrant.

Drie Amerikanen en een Fin vormen dit seizoen de buitenlandse lichting in Den Bosch. Steve Bravard, een 22-jarige student Nederlandse geschiedenis, was in 1972 de eerste. De teller staat inmiddels op 140 Amerikanen, op een totaal van ruim 300 spelers in een halve eeuw. Enkelen slechts speelden eerder of daarna in de NBA.

Eran Zahavi, een expat uit Israël, laat zich dagelijks door een privéchauffeur vanuit Amsterdam-Zuid naar zijn werk in Eindhoven rijden. Hij kan het zich permitteren. Zahavi strijkt bij PSV in twee jaar 6 miljoen euro op, naast wedstrijdpremies en bonussen.

Zulke bedragen, niet alleen voor Zahavi, drukken zwaar op de exploitatie van PSV. Deze week werd een verlies van ruim 23 miljoen gerapporteerd over het seizoen 2020/2021. Als de spelershandel in juli en augustus meegeteld had mogen worden, zou PSV een plusje van 2 miljoen hebben genoteerd.

De cijfers wijzen uit dat PSV financieel maar langzaam wat wijzer wordt van de jaarlijkse miljoenentransfers. In de zeven jaar onder Toon Gerbrands is ruim 230 miljoen ontvangen met de  verkoop van onder anderen Memphis Depay, Georginio Wijnaldum, Davy Pröpper, Santiago Arias, Hirving Lozano, Steven Bergwijn, Donyell Malen en Denzel Dumfries. Tegelijkertijd liepen de uitgaven zo hoog op dat het eigen vermogen 'slechts' groeide van 24 naar zo'n 40 miljoen (als ook de zomerverkopen in de boekhouding zijn verwerkt).

Het jaarverslag van 2020-2021 omvat 66 pagina's, geïllustreerd met foto's van de topverdieners. Er staan ook getallen in die de populariteit van PSV uitdrukken. Dagelijks worden meer dan 2 miljoen fans bereikt; niet alleen in het Nederlands, ook in het Chinees, Spaans en Engels. De webshop kreeg vorig seizoen 53.000 bestellingen te verwerken, vooral voor shirts.

Gelukkig is er in de terugblik ook aandacht voor Willy van der Kuijlen, zij het in een enkel zuinig zinnetje en een foto van zijn uitvaart in het stadion. Het had best wat prominenter gemogen.

Mister PSV maakte zijn doelpunten in een tijd zonder social media, toen er nog geen shirts werden verkocht met zijn naam erop. Zijn betekenis leeft wel voort.

Maar toen Kick Uitgevers onlangs bij PSV de interesse peilde voor een boek over Skiete Willy, volgde een kil antwoord. 'Niet nodig en noodzakelijk', reageerde commercieel directeur Frans Janssen op het idee, naar het voorbeeld van een soortgelijk eerbetoon aan Johan Cruijff, destijds mede ten bate van de Johan Cruyff Foundation.

Tja, de doelpunten van Willy van der Kuijlen zijn verleden tijd; nu gaat het om de goals én het shirt van Eran Zahavi.

Op de pleintjes in Oss, op het voetbalveld bij Margriet en later TOP, noemden ze hem Arnaut. Bij PSV heette hij Arnaut Groeneveld, vanaf zijn elfde tot hij er als 19-jarige werd afgedankt. Nu staat er Arnaut Danjuma op het wedstrijdformulier van de UEFA waarop Memphis gewoon Memphis Depay heet.

Na zijn spectaculaire invalbeurt bij Oranje groeide de naam van Arnaut Danjuma Groeneveld warempel uit tot een thema op de persconferentie. ,,Welke naam moeten we eigenlijk voor jou gebruiken? Je vader heeft een mail naar de krant gestuurd. Hij wil graag dat je Groeneveld wordt genoemd", hield Telegraaf-journalist Valentijn Driessen hem voor.

Met een gulle lach volgde het antwoord: ,,Voor mij is het Arnaut Danjuma. Ik speel al heel lang onder die achternaam. Mijn vader is mijn nummer één-fan. Als mijn vader had gezegd dat hij er niet achter staat, had ik niet voor Danjuma gekozen."

Danjuma (24), zoon van een Nederlandse vader en een Nigeriaanse moeder, is zijn tweede voornaam. 'Geboren op vrijdag', betekent het. In zijn paspoort blijft het Groeneveld. Als voetballer hanteert hij een merknaam die beter klinkt in de marketing. Danjumagic op de social media.

Topvoetballers bedienen zich al langer van artiestennamen. De Brazilianen Pelé, Garrincha, Didi en Vava deden het ruim zestig jaar geleden al, vooral omdat hun familienamen veel te lang waren. Romário en Ronaldo speelden bij PSV onder hun voornaam. Ruud Gullit draagt de naam van zijn vader uit, hoewel hij bij de burgerlijke stand is ingeschreven als Ruud Dil, met de familienaam van zijn moeder.

Memphis Depay liet ooit weten dat hij alleen nog met zijn voornaam moest worden aangesproken, want hij had gebroken met zijn vader. Vrijwel onopgemerkt bleef dat hij in 2017 in het Franse sportmagazine L'Équipe aangaf zich te hebben verzoend. ,,Het maakt mij niet meer uit hoe ik word genoemd. Als er kinderen komen, krijgen ze de naam Depay", zei hij toen.

Nog altijd noemen veel verslaggevers Memphis Depay uitsluitend bij zijn voornaam, kennelijk in de gedachte hem daarmee een plezier te doen. Memphis vindt het best, zo kan hij net als Arnaut Danjuma ook als artiest door het leven blijven gaan.

Zoek op Google naar afbeeldingen van Gregory van der Wiel en je komt hem al snel tegen in RKC-tenue. ’De opvallendste speler van RKC sinds jaren’, noemde deze krant hem toen hij vorig jaar in Waalwijk opdook. Niet één keer heeft hij er gespeeld, sporadisch slechts trainde Van der Wiel wel eens mee.  

Na een jaar stilte maakte Gregory van der Wiel deze week in de talkshow Kick ’t net op Youtube duidelijk dat zijn voetbalcarrière ten einde is. Geruisloos is hij vertrokken - 33 jaar pas, 46 keer international, rechtsback in de finale van het WK van 2010, miljonair geworden bij Ajax, Paris Saint-Germain, Fenerbahce, Cagliari en Toronto, dat in de Amerikaanse MLS uitkomt.

Lucratief

Wat Gregory van der Wiel terugblikkend onder woorden brengt, stemt tot nadenken. Lang bleef hij zich vastklampen aan de lucratieve voordelen van het spel, anders was hij al veel eerder gestopt. ,,Ik liep steeds rond met de gedachte te stoppen, ik ging alleen maar door omdat ik financieel het uiterste eruit wilde halen”, bekent hij in de talkshow.

Alles stond hem tegen in het macho-wereldje vol valse schijn met poenige horloges, vette auto’s, prijzige kleding en flitsende vrouwen. Óók Gregory van der Wiel speelde zijn rol daarin; bij de prestigestrijd in de kleedkamer, de manipulaties van spelersmakelaars en clubleiders, met de hijgerige aandacht van de media.

Hartkloppingen

Pas in de Verenigde Staten ontdekte Van der Wiel hoezeer de sluimerende ergernis hem had gesloopt. Paniekaanvallen en angstvisoenen veroorzaakten hartkloppingen die noopten tot spoedopname in het ziekenhuis. ,,Lichamelijk mankeerde ik niets. Het was puur mentaal, onderdrukking van gevoelens. Het is iets wat onderbelicht blijft, er is geen aandacht voor. Ik kon daar niet mee omgaan, met niemand over praten, zelfs niet met mijn ouders omdat die ook alleen maar mijn droomcarrière als voetballer zagen.”

Juist in de MLS had Van der Wiel zijn heil gezocht omdat hij behoefte had aan een andere omgeving; open minded, waar voetbal in de schaduw staat van American football, honkbal, basketbal en ijshockey.

Terug in Amsterdam, met vrouw en kind, zocht hij ook in Nederland de luwte. Zelfs RKC Waalwijk kon hem die niet meer bieden.

De zon scheen in Graz, de terrassen vulden zich met fans van PSV. Gretig stapte de voorzitter van de supportersclub naar voren om zijn zegje te doen op ESPN. Verzwegen bleven de vechtpartijen die voor drie PSV-aanhangers in een Oostenrijkse cel waren geëindigd. Het ging wéér over Roger Schmidt.

Zo'n onbegrepen coach als Roger Schmidt heeft PSV vermoedelijk nog nooit gekend. Zijn opstellingen en zijn wisselbeleid roepen vragen op, zeker als hij solt met zijn beste en meest favoriete spelers. Zijn beweringen doen soms lachwekkend aan, bijvoorbeeld als hij de kracht van Go Ahead Eagles prijst en het spel van PSV in de verloren wedstrijd tegen Willem II beter noemt dan tegen Ajax anderhalve maand eerder.

Het striemende gefluit en gejoel tijdens het duel met Feyenoord (0-4) etaleerde massaal ongenoegen. De overwinning bij Sturm Graz moest donderdag nog volgen toen Harrie Timmermans, de voorzitter van de supportersclub, Schmidt ter verantwoording riep.

,,Ik spreek heel weinig supporters die nog snappen wat de trainer doet. Dat moet-ie maar eens uitleggen. Zijn verklaringen gelden als excuses. Die tellen niet in de topsport, daarin moet geleverd worden", zei Timmermans.

Timmermans vertegenwoordigt 15.000 supporters. In het gemeentehuis van Heusden kennen ze hem als de gemeentesecretaris die niet op zijn mondje is gevallen. Stoere taal van de voorzitter van de supportersclub zijn ze bij PSV niet gewend.

Roger Schmidt zal zich er weinig van aantrekken. Kennelijk ongestoord mag hij zijn gang gaan. Directeur Toon Gerbrands is zo trots op zijn keuze voor Schmidt dat zijn eigen lot aan diens resultaten verbonden lijkt. John de Jong, de technisch directeur, fungeert veelal als een boodschappenjongen die met zijn winkelwagentje bij de kassa mag afrekenen als Schmidt inkopen heeft gedaan; vooral in Duitsland.

Onbewogen blijft Schmidt vertrouwen op de goede afloop. Emotie vertoont hij alleen in zijn reacties langs de lijn. Tranen zagen we zondag wél bij Schmidt. De ontroering was te zien op ESPN, bij beelden waarop fans van zijn vorige club hem massaal uitluidden op de luchthaven van Peking. Zo'n eerbetoon lijkt in Eindhoven nog ver weg.

Geruisloos is het eerste mannenteam van VVC verdwenen uit de volleybalcompetitie. De leegloop heeft de laatste restjes animo en ambitie weggenomen. Wat rest is historie, nostalgie voor wie het mocht beleven.

Veertig jaar geleden was de Vughtse Volleybal Combinatie de eerste landskampioen buiten de Randstad. Een ongekend succes in een ambiance die de top van volleyballend Nederland intimideerde.

Sporthal Ouwerkerk was feitelijk veel te klein voor topvolleybal, voor de 1500 toeschouwers die op zaterdag aan het eind van de middag naar binnendrongen. Het meest fanatieke deel van de fans hijgde de tegenstanders in de nek. Benauwd kregen ze het, figuurlijk maar ook letterlijk. De herrie, aangevoerd door carnavalsorkest De Knolderapen, overstemde alles.

Tegenstanders klaagden hardop over de omstandigheden waarmee ze bij die 'Brabantse boeren' werden geconfronteerd. VVC had ook topspelers als Ad van der Velden, Wim Koch, Ton van de Wiel, Pieter de Leijer, Peter van Damme, Wim Kuijpers en Peter Stofffele. Aan de basis van de successen stond een gedreven coach, Rob Hachmang, die later ook bondscoach zou worden.

Zowel coach als spelers kwamen uit Vught en omstreken. Ze speelden voor twee consumptiebonnen en af en toe wat briefjes van honderd die sponsors wel-eens in de kleedkamer achterlieten. De inspiratie brachten ze zelf op.

De hoogtij is van korte duur geweest. Spelers én supporters hebben zich mogen laven aan de landstitel, aan twee nationale bekers, aan Europees volleybal in onder meer Praag, Boekarest, Sofia, Bratislava én Roeselare.

Met de verhuizing naar de grotere Martinihal werd de neergang ingezet. Met nog betere prestaties heeft het vrouwenteam VVC tot diep in de jaren negentig op het hoogste niveau gehandhaafd. Nu is het nog slechts een clubnaam in de eregalerij van kampioenen. In de competitieroosters moeten we flink afzakken om bij VVC uit te komen.

VVC is niet de enige club binnen de grootste competitiesport in de zaal die met ledenverlies te kampen heeft. Ook voor de mannenafdeling in Vught is volleybal een recreatiesport geworden. De prestaties van weleer leven nog slechts op bij een glas bier in de kantine.

Wreder, wranger, kan haast niet. Als motorcoureur haalde Boet van Dulmen snelheden tot 300 kilometer per uur. En dan treft de dood hem op een zonnige donderdagmorgen als hij in een sukkelgangetje zijn dagelijkse rondje op de fiets maakt.

Het overlijden van D'n Boet, op 73-jarige leeftijd pas, brengt bonte avonturen in herinnering. Op de redactie van het Brabants Dagblad kregen wij ze kleurrijk opgediend als Jan Brouwers, onze specialist motorsport, terugkwam van een race. Zijn supporters volgden hem over de hele wereld.

Zonder supporters had Anton (Antonius, Pius, Maria) van Dulmen nooit de top van de motorracerij bereikt. Ze hebben hem zelfs persoonlijk de circuits opgedreven. Nog voordat hij een race had gereden, was Boetje al een held in Ammerzoden. Ze bewonderden hem omdat hij zo heerlijk hard door het dorp kon scheuren op zijn Honda 450cc. Niemand kreeg meer bekeuringen dan hij.

Met Pinksteren 1971 moest D'n Boet maar eens laten zien wat hij werkelijk mans was op zijn motor. De jaarlijkse stratenraces in Ammerzoden waren een uitgelezen kans, vonden ze in café 't Centrum. De kastelein beloofde alle schade te vergoeden, in de kroeg werd binnen vijf minuten 2000 gulden (900 euro) gelapt. Gestreeld en vereerd ging hij de uitdaging aan.

De volgende dag zette D'n Boet prompt de snelste trainingstijd neer. De jury schrok zich rot. Ze vonden het onverantwoord hem mee te laten doen, bevreesd voor overmoed bij de plaatselijke favoriet. Als hij dan toch zo graag wilde, moest-ie maar achteraan starten.

Binnen twee rondjes reed Van Dulmen de volgende dag op kop, ver vooruit op de rest. Totdat een gaskabel het begaf. De vonk was wel overgeslagen. De 2000 gulden premie wilde hij pas innen als hij een week later de race in Tegelen had gewonnen.

Trots en opgetogen reageerde het dorp aan de Maas. Met muziek werd hij ingehaald. Van de premie kocht hij meteen een nieuwe motor, een nog snellere Kawasaki 500 cc.

Tot op zijn 38ste, tot eind 1986, racete D'n Boet verder; gelijk op met de wereldtop, nooit bang voor de stoepranden en muurtjes langs de stratencircuits van toen. Een durfal op twee wielen, tót zijn laatste fietstochtje.

Elke sport, elke club, pronkt tegenwoordig met zijn iconen. Heldenverering kent geen grenzen meer. In allerlei soorten duiken ze op. Sporters, trainers, bestuursleden, terreinbeheerders, elftalleiders, grensrechters - allemaal 'clubiconen'.

In de vorige eeuw bestond de term niet eens. Toen hadden ze ook nergens een 'kind van de club' - nog zo'n holle, meestal misplaatste cliché-frase.

Nu de eredivisie 65 jaar bestaat, heeft ESPN, de propagandazender van het voetbal, 54 'clubiconen' gekozen. Elke club uit de hoogste klasse, of daarin ooit is uitgekomen, kreeg een eigen 'held'.

De natte vinger van ESPN leverde wonderlijke keuzes op. Legendarische spelers als Abe Lenstra en Faas Wilkes werden aan hun oorspronkelijke clubs Heerenveen en Xerxes gekoppeld, hoewel ze voorheen nooit voor die clubs in de eredivisie speelden. Hetzelfde geldt voor Cor Huijbregts, die al was gestopt toen BVV Den Bosch nog twee jaar op het hoogste niveau mocht uitkomen.

In de galerij 'clubiconen' duiken naast een enkele trainer overwegend spelers op, zoals Willy van der Kuijlen (PSV), Fran Sol (Willem II), Frits Louer (NOAD) en Jan van Grinsven (FC Den Bosch). Buitenbeentje in deze stoet is Ben Mandemakers, de eigenaar van het stadion van RKC Waalwijk en in de praktijk de herenboer van de club zonder dat de aandelen op zijn naam staan.

Ben Mandemakers betekent veel voor RKC. Zijn onderhandelingstrucs met de gemeente en financiële kunstgrepen hebben de club in leven kunnen houden. Maar een 'clubicoon'?

Nee, dan denk ik toch veel eerder aan Marcel Brands. Als speler, als technisch, commercieel en algemeen directeur heeft hij, aanvankelijk samen met de overleden Piet Kipping, de basis gelegd voor wat RKC nu is: een club die na 37 jaar betaald voetbal al aan zijn 26ste seizoen eredivisie bezig is.

De keuze voor Ben Mandemakers past wel bij zijn financiële sleutelrol in de historie van RKC. Daardoor kan de dorpsclub vrolijk mee blijven draaien in een bedrijfstak, die op ongelijke leggers balanceert. De vluchtigheid regeert daarin; ook bij RKC, dat dit jaar opnieuw elf nieuwe spelers heeft gestrikt. Maar of daar een toekomstig 'clubicoon' bij zit?

Het oudste lid van BVV is boos op de voorzitter van de club. Hij zei het hem eerst recht in zijn gezicht en herhaalde dat onlangs in de krant. ,,De voorzitter is een verschrikkelijke man", stond zwart op wit afgedrukt. Het verwijt was dat de voorzitter geen feeling heeft met de club, geen kennis van de historie.

Zulke woorden komen hard over, zeker als ze recht uit het hart komen van iemand die al 75 jaar lid is. Maar het blijft een binnenbrandje, het gekissebis ontging de meeste leden van de roemruchte Bossche voetbalvereniging.

Mopperen, klagen, kankeren, hoe we het ook noemen, het gebeurt binnen zowat elke vereniging. Vrijwel overal laait zo nu en dan kritiek op; op de bevoordeling van het eerste elftal, op de sluitingstijden van de kantine, op de verhoging van de contributie.

Het is een trekje in de volksaard, verweven in het dna van een club. Mopperen, maar ook roddelen, is eigen aan samenwerking binnen een organisatie; in de sport, in het bedrijfsleven, het zit diep geworteld in onze polder.

In de Tweede Wereldoorlog probeerde de NSB die gewoonte een halt toe te roepen. 'Roddelen schaadt ons volk', stond op de posters. Een kansloze campagne, zo bleek al snel. Later concludeerden wetenschappers dat roddelen op de bedrijfsvloer ten goede komt aan de saamhorigheid binnen de organisatie.

In een dorp op Sardinië zijn bankjes geplaatst om onderlinge wrevel uit te praten. 'Kankerbankjes'. Nergens anders in Italië ligt het sterftecijfer zo laag en blijft het leven zo lang genietbaar.

Laat het een les zijn voor sportclubs waar voorzitters en andere bestuursleden zich ergeren aan gezeur van leden. Zet kemphanen op een bankje bij elkaar, schenk wat in en alles wordt weer pais en vree; ook bij BVV.

Zal Louis van Gaal beseffen dat hij vanavond met Oranje terug is in de provincie waar zijn genen liggen? In zijn Amsterdamse tongval zijn de Brabantse roots ver weg. Is het door hem graag uitgedragen'tota le mens-principe' misschien wel een late erfenis van zijn afkomst?

In 2014 konden we in het boek O, Louis van Hugo Borst al lezen dat de wortels van de Van Gaal-dynastie in Heeze liggen. Frans van den Nieuwenhof vervolgt de speurtocht deze week in Voetbal International en is uitgekomen in Berlicum.

Adrianus van Gaal, zo heette de opa van Louis van Gaal die eerst kleermaker en later timmerman was in Berlicum. Hij was getrouwd met Geerdina de Louw uit Dinther. Ze behoorden tot de vierde generatie Van Gaal in Berlicum, daterend van 1772 toen Arie van Gaal uit Stratum er met Maria van Helvoort zijn geliefde vond.

Een voetbalclub bestond nog niet in Berlicum toen opa en oma Van Gaal in 1898 naar Utrecht verhuisden. Veel later pas diende Adri van Gaal als materiaalbeheerder BMC, de fusieclub van Berlicum en Middelrode; nog later was Edwin van Gaal er keeperstrainer. De naam Van Gaal leeft voort, in Berlicum en de rest van Brabant.

Veel jonger is de interlandgeschiedenis van Oranje in Brabant. Pas in 1971 werd voor het eerst in Brabant gespeeld. Het was nota bene een thuiswedstrijd van Luxemburg, dat in het stadion van PSV op een vette recette rekende bij een duel met de wereldsterren van Ajax en Feyenoord. De entreeprijzen lagen zo hoog dat er niet meer dan 13.000 toeschouwers kwamen opdagen.

Oranje heeft inmiddels 31 keer in Eindhoven gespeeld, twee keer in Tilburg. Het zijn nooit vijfsterren-interlands als Oranje naar Brabant afzakt. Eerder al kwamen de internationals voor een wekelijkse 'centrale training' naar Brabant; eerst bij ODC in Boxtel, later in De Vliert in Den Bosch.

Geweldig woensdagmiddag-vertier was dat voor ons, prille tieners nog. Het hoogtepunt werd bereikt als we ballenjongen mochten zijn en een balletje konden tikken naar Sjaak Swart, die nog beginnend international was, naar Faas Wilkes of Abe Lenstra.

De Vliert als meeting-point van Oranje, het is net zo historisch als de band tussen Louis van Gaal en Berlicum.

Voor de zesde keer al doet Kenny van Weeghel mee aan de Paralympische Spelen. Een ouwe rot van bijna 41, een van de succesvolste atleten in het Nederlandse team in Tokio. Maar wie kent én erkent deze rolstoelracer uit Heeswijk-Dinther als topsporter?

Kenny van Weeghel is geen bekend gezicht in de tv-talkshows. Hij loopt niet voorop als rolmodel. Sporadisch slechts halen zijn prestaties én opofferingen de krant, ook in dit column-hoekje gaat het zelden over mindervalide sporters. Eens in de vier jaar krijgen ze wél aandacht - zodra er olympische medailles te halen zijn.

In de Nederlandse succesgolf vervult Kenny van Weeghel een vooraanstaande rol. Hij werd al twee keer olympisch kampioen, hij won al zes medailles. Met goud op de 400 meter en brons op de 100 meter droeg Van Weeghel in 2016 nadrukkelijk bij aan de zevende plaats van TeamNL op de heilig verklaarde medaille-ranglijst.

De vooraanstaande positie van Nederland op de Paralympics is het resultaat van een professionele aanpak, die twintig jaar geleden werd ingezet. In de 'medaillefabriek' van Papendal spannen de parasporters zich even volwaardig in als topsporter als de honderden anderen zonder lichamelijke beperkingen.

Ook Kenny van Weeghel kan beschikken over de faciliteiten voor topsporters, financieel en materieel. Hij wordt fulltime begeleid door coaches, fysiotherapeuten, voedingsdeskundigen en sportpsychologen. Ook hij heeft zich kunnen voorbereiden met buitenlandse trainingsstages, op Tenerife en in Valencia.

Een aangeboren botspierafwijking heeft zijn spieren verzwakt, zijn voeten zijn vergroeid, het linkerbeen kan hij niet strekken. Zijn armen zijn ontwikkeld tot gespierde kabels. Ze stuwen zijn wheeler tot een snelheid die op de 400 meter maar twee seconden ligt beneden de toptijden van lopende atleten.

Kenny van Weeghel combineert topsport met een baan bij de politie. Nu de jaren gaan tellen, voelbaar in duimen en polsen, komt het einde van zijn topsportleven nabij.

Wat Kenny van Weeghel hierin heeft bereikt, onderstreept hoezeer parasporters meer erkenning verdienen; niet alleen kortstondig in de roes van het succes, méér nog als rolmodel in een rolstoel.

Idioten, noemde Jürgen Klopp ze. De coach van Liverpool FC doelde deze week op de supporters die een speler van Norwich City op homofobisch gezang hadden onthaald. Zó onverschrokken als Klopp veroordelen coaches of clubleiders in Nederland zelden wangedrag van eigen fans. Ze laten zich liever gijzelen door de macht op de staantribune.

Willem II durft niet eens afstand te nemen van fans die in België strafrechtelijk zijn veroordeeld voor illegale bosgevechten met hun 'rivalen' van Antwerp FC. Volgens de politie waren sommigen zelfs gehuld in shirts van hun club.

Ook FC Den Bosch blijft gebrandmerkt door het gedrag van zijn aanhang. In de mini-arena van Jong PSV op De Herdgang klitte maandag de M-side van FC Den Bosch samen; zo'n 150 man, in veelal zwarte kledij. Aandoenlijk bezongen ze Ruud van Nistelrooij, vooraf aan zijn eerste thuiswedstrijd als coach in het betaald voetbal. 'Ruudje is een Bosschenaar!'

Ruud van Nistelrooij, gedurende zes jaar opgegroeid bij FC Den Bosch, zwaaide dankbaar terug. Toen de bal ging rollen, klonken de Bossche fans heel anders. Uit hun kelen kwamen weer kraaiengeluiden zodra een speler van PSV (ongeacht de huidskleur) de bal beroerde. 'Ruudje, neem je homo's mee', scandeerden ze massaal, meerdere malen, ondersteund door een megafoon.

Niemand reageerde. Op het veld mochten de 'homo's' van PSV - spelers van 17 tot 20 jaar - zich niet laten afleiden. De scheidsrechter, een pietlut, bestrafte elk wissewasje, maar greep niet in. Een waarschuwend woord van de speaker hiertegen bleef uit. Ook de clubleiding en begeleiders van FC Den Bosch riepen de fans niet tot de orde.

Zo gaat het meestal; niet alleen bij FC Den Bosch, ook in grotere stadions waar soortgelijk gekrijs vaak wegsterft in de massa. Slechts bij hoge uitzondering signaleren de media dit verderfelijke aspect van supportersgedrag.

Vooral op ESPN krijgen ze er niet genoeg van om uit te kramen hoe geweldig het is nu de stadions weer gevuld mogen worden met publiek. Maar misdragingen vanaf de tribunes blijven ze verzwijgen.

Zo blijft het wachten op actie van de KNVB én op clubs die wél inzien hoe dit kwaad voortwoekert in de stadions - als betonrot.

In 125 jaar Willem II hebben bijna duizend spelers het eerste elftal gehaald, precies geteld 939. Ze worden allemaal genoemd, in volgorde van opkomst en in alle 3574 opstellingen, in het boek '125 jaar Willem II - een beeld van een club'.

Opmerkelijk is het gaan en komen in de laatste 25 jaar. Liefst 296 nieuwe spelers trokken het roodwitblauw van de Tricolores aan, gemiddeld 12 per seizoen. Elk jaar een compleet nieuw team. Alsof het een circus is.

Willem II is geen uitzondering. De voetbalindustrie wordt in de 21ste eeuw draaiende gehouden door een carrousel, aangejaagd door voetbalmakelaars die hun klanten vanuit de hele wereld stallen en er vaak een jaar later weer elders mee leuren. Het gevolg is dat inmiddels zowat de helft van de eredivisiespelers uit het buitenland komt en de jeugd slechts karig doorstroomt, ook bij Willem II.

Voetballers dragen steeds minder de identiteit van een club, zoals Jordens Peters dat nog wel deed bij Willem II. Ze zijn verworden tot beleggingsobjecten, bedoeld om met winst te worden verkocht. Het is het business-model in het voetbal geworden. Zonder die handel zouden veel clubs verlies lijden, zo afhankelijk zijn ze ervan geworden.

Willem II heeft zich daardoor de laatste jaren financieel gezond kunnen maken. Het eigen vermogen bedroeg medio 2020 ruim 10 miljoen euro. Nu deze zomer Mike Trésor en Vangelis Pavlidis voor opgeteld 6 miljoen zijn verkocht, is dat bedrag alleen maar toegenomen. De nieuwe aanwas, weer vier buitenlanders, kostte slechts een fractie daarvan.

Tal van supporters morren nu over het uitblijven van nog meer nieuwe spelers, zó vertrouwd zijn ze geraakt aan elk jaar een geheel nieuw elftal. Ze wijzen naar de miljoenen op de bankrekening en sporen technisch directeur Joris Mathijsen aan tot actie.

Geduldig wacht Mathijsen de mogelijkheden af. ,,Er komt nog wel iets", beloofde hij donderdag op de jubileumviering. 'Iets', dat kan al genoeg zijn. Het zou een breuk zijn met het verleden waarin de draaideur steeds in beweging was. Als dat in de prestaties goed uitpakt, kan Willem II zo een voorbeeld zijn voor andere clubs. Niet iedereen hoeft mee in de mallemolen.

Een 'dataclub', zo wordt FC Den Bosch deze week in Voetbal International genoemd. Het nieuwe imago wordt toegeschreven aan de nieuwe Amerikaanse eigenaren. Bij hun handel in spelers laten zij zich leiden door statistieken met afgelegde meters op hoge snelheid en rendement in het scheppen en afronden van kansen.

Voor een 'habbekrats' hebben vijf vermogende Amerikanen zeggenschap over FC Den Bosch gekregen. De investering kost ze ruim 1,6 miljoen euro, uitgesmeerd over vier jaar. FC Den Bosch is hun speculatiespeeltje. De belegging in spelers moet zo snel mogelijk in veelvoud worden terugverdiend. Return on investment, is het credo van Paul Conway, een van de vijf data-adepten.

Een week na de aangekondigde overname heeft de data-scouting FC Den Bosch nog geen nieuwe spelers opgeleverd. De Amerikanen zullen het nog wel te druk hebben met het Deense Esbjerg fB, een van de vijf andere clubs in hun beleggingsportefeuille.

Voor 4,7 miljoen euro ging begin dit jaar 50,1 procent van de aandelen in Esbjerg over in Amerikaanse handen. Drie maanden later al lieten ze zich door statistieken de weg wijzen naar de Duitser Peter Hyballa als nieuwe coach. Zijn resultaten met NEC, DAC Dunajská Streda, NAC en Wisla Krakau telden niet mee.

Bij al die clubs - vier in vier jaar - bleef vooral het beeld hangen van een babbelkous. In Esbjerg hebben de spelers inmiddels kennis gemaakt met de fysieke praktijken van Hyballa. Een 'terreurtrainer', wordt hij er nu genoemd.

Wie volgens hem te dik was, werd aan zijn tepels getrokken en gelikt of in zijn buik geknepen. Anderen kregen slaag, werden bedreigd met ontslag of naar de jeugdselectie verjaagd. De medische staf hield het voor gezien. De clubleiding greep niet in. Een gesprek met Conway leverde niets op.

Met als boodschap 'een uiting van wanhoop', brachten 21 spelers hun ergernis deze week in een open brief gedetailleerd naar buiten. ,,Een belachelijke brief. Wie niet wil, moet maar oprotten", knorde de Amerikaanse baas, zonder enig moreel begrip voor de Deense spelers.

Met hem weet nu ook FC Den Bosch weer waar het aan toe is. Met de dollars gaan ook de Amerikaanse normen en waarden regeren in De Vliert.

Een 'dataclub', zo wordt FC Den Bosch deze week in Voetbal International genoemd. Het nieuwe imago wordt toegeschreven aan de nieuwe Amerikaanse eigenaren. Bij hun handel in spelers laten zij zich leiden door statistieken met afgelegde meters op hoge snelheid en rendement in het scheppen en afronden van kansen.

Voor een 'habbekrats' hebben vijf vermogende Amerikanen zeggenschap over FC Den Bosch gekregen. De investering kost ze ruim 1,6 miljoen euro, uitgesmeerd over vier jaar. FC Den Bosch is hun speculatiespeeltje. De belegging in spelers moet zo snel mogelijk in veelvoud worden terugverdiend. Return on investment, is het credo van Paul Conway, een van de vijf data-adepten.

Een week na de aangekondigde overname heeft de data-scouting FC Den Bosch nog geen nieuwe spelers opgeleverd. De Amerikanen zullen het nog wel te druk hebben met het Deense Esbjerg fB, een van de vijf andere clubs in hun beleggingsportefeuille.

Voor 4,7 miljoen euro ging begin dit jaar 50,1 procent van de aandelen in Esbjerg over in Amerikaanse handen. Drie maanden later al lieten ze zich door statistieken de weg wijzen naar de Duitser Peter Hyballa als nieuwe coach. Zijn resultaten met NEC, DAC Dunajská Streda, NAC en Wisla Krakau telden niet mee.

Bij al die clubs - vier in vier jaar - bleef vooral het beeld hangen van een babbelkous. In Esbjerg hebben de spelers inmiddels kennis gemaakt met de fysieke praktijken van Hyballa. Een 'terreurtrainer', wordt hij er nu genoemd.

Wie volgens hem te dik was, werd aan zijn tepels getrokken en gelikt of in zijn buik geknepen. Anderen kregen slaag, werden bedreigd met ontslag of naar de jeugdselectie verjaagd. De medische staf hield het voor gezien. De clubleiding greep niet in. Een gesprek met Conway leverde niets op.

Met als boodschap 'een uiting van wanhoop', brachten 21 spelers hun ergernis deze week in een open brief gedetailleerd naar buiten. ,,Een belachelijke brief. Wie niet wil, moet maar oprotten", knorde de Amerikaanse baas, zonder enig moreel begrip voor de Deense spelers.

Met hem weet nu ook FC Den Bosch weer waar het aan toe is. Met de dollars gaan ook de Amerikaanse normen en waarden regeren in De Vliert.

Op de parkeerplaats van RKC Waalwijk verschijnt sinds kort een flitsende felrode Lamborghini. Tot het wagenpark van de spelers behoren ook een Porsche, een BMW en een Mercedes, alle drie met Belgische kentekenplaat. Het verleden is ver weg rond het stadionnetje, dat ruim dertig jaar geleden door toenmalig trainer Leo van Veen De Fietsenstalling werd genoemd.

De Italiaanse sportwagen vormt de getuigenis van een financieel welgevulde carrière van Alexander Büttner, de nieuwe linksback van RKC. Met Manchester United speelde hij in Premier League en Champions League, in Rusland kwamen de miljoenen van Dinamo Moskou.

Nu is Alexander Büttner 32 jaar en terug in Nederland. Zijn laatste wedstrijd, na drie maanden in de Amerikaanse MLS, dateert van alweer acht maanden geleden. Heimwee dreef hem terug, zegt Büttner, maar twee maanden later zat-ie toch weer op Cyprus waar Apollon Limassol hem na twee weken zonder te spelen wegstuurde.

In de kleedkamer van RKC kan naast Alexander Büttner ook Iliass Bel Hassani zijn nieuwe medespelers vermaken met anekdotes over lotgevallen in het buitenland. Bel Hassani, bijna 29 nu, maakte indruk toen hij bij Sparta, Heracles en AZ speelde. Minder verging het hem bij FC Groningen en PEC Zwolle. Zonder een afkoopsom te claimen, kreeg Bel Hassani in januari 2020 een vrije loop; van de polder naar de woestijn.

Niet meer dan acht wedstrijden speelde Bel Hassani tijdens zijn buitenlandse avontuur; eerst in Qatar, daarna in de Verenigde Arabische Emiraten. Na anderhalf jaar in het voor voetballers lucratieve Midden-Oosten biedt RKC ook hem een opvangcentrum in Nederland.

Afwachten is het wat Alexander Büttner en Iliass Bel Hassani voor hun nieuwe club gaan betekenen. Vooralsnog mogen de fans de cast van 2021 vanwege de corona-beperkingen nog niet bewonderen. Trainingen en oefenwedstrijden van RKC, en ook van Willem II, zijn verboden voor publiek.

Opmerkelijk is dat als tegelijkertijd op tv te zien is hoe afgelopen woensdag 20.000 toeschouwers in het PSV-stadion wél zij aan zij mochten samenhokken. Gelukkig voor RKC-fans die een selfie of een handtekening willen van hun nieuwe idolen, is er nog de parkeerplaats.

Op de parkeerplaats van RKC Waalwijk verschijnt sinds kort een flitsende felrode Lamborghini. Tot het wagenpark van de spelers behoren ook een Porsche, een BMW en een Mercedes, alle drie met Belgische kentekenplaat. Het verleden is ver weg rond het stadionnetje, dat ruim dertig jaar geleden door toenmalig trainer Leo van Veen De Fietsenstalling werd genoemd.

De Italiaanse sportwagen vormt de getuigenis van een financieel welgevulde carrière van Alexander Büttner, de nieuwe linksback van RKC. Met Manchester United speelde hij in Premier League en Champions League, in Rusland kwamen de miljoenen van Dinamo Moskou.

Nu is Alexander Büttner 32 jaar en terug in Nederland. Zijn laatste wedstrijd, na drie maanden in de Amerikaanse MLS, dateert van alweer acht maanden geleden. Heimwee dreef hem terug, zegt Büttner, maar twee maanden later zat-ie toch weer op Cyprus waar Apollon Limassol hem na twee weken zonder te spelen wegstuurde.

In de kleedkamer van RKC kan naast Alexander Büttner ook Iliass Bel Hassani zijn nieuwe medespelers vermaken met anekdotes over lotgevallen in het buitenland. Bel Hassani, bijna 29 nu, maakte indruk toen hij bij Sparta, Heracles en AZ speelde. Minder verging het hem bij FC Groningen en PEC Zwolle. Zonder een afkoopsom te claimen, kreeg Bel Hassani in januari 2020 een vrije loop; van de polder naar de woestijn.

Niet meer dan acht wedstrijden speelde Bel Hassani tijdens zijn buitenlandse avontuur; eerst in Qatar, daarna in de Verenigde Arabische Emiraten. Na anderhalf jaar in het voor voetballers lucratieve Midden-Oosten biedt RKC ook hem een opvangcentrum in Nederland.

Afwachten is het wat Alexander Büttner en Iliass Bel Hassani voor hun nieuwe club gaan betekenen. Vooralsnog mogen de fans de cast van 2021 vanwege de corona-beperkingen nog niet bewonderen. Trainingen en oefenwedstrijden van RKC, en ook van Willem II, zijn verboden voor publiek.

Opmerkelijk is dat als tegelijkertijd op tv te zien is hoe afgelopen woensdag 20.000 toeschouwers in het PSV-stadion wél zij aan zij mochten samenhokken. Gelukkig voor RKC-fans die een selfie of een handtekening willen van hun nieuwe idolen, is er nog de parkeerplaats.

ekommerd staat-ie op stal, aan de Maas bij Heerewaarden. Geen weet heeft Hermès van alle stampei. Dagelijks stapt en hupt hij hier rond met dressuur-amazone Dinja van Liere uit Uden. Dat zij met hem niet naar de Olympische Spelen in Tokio mag, dat ontgaat Hermès.

Hermès is een negenjarige hengst die dit jaar zo'n komeetachtige ontwikkeling heeft doorgemaakt dat hem al een olympische medaille werd toegedacht. Een slordige digitale pennenstreek haalde er een streep door. 'Münsterlandstrasse 51, Steinfeld, Deutschland', vulde een stagiaire van de internationale paardensportbond (FEI) abusievelijk in als adres van de eigenaar toen Heraldo in 2018 een nieuwe naam moest krijgen en voortaan Hermès ging heten.

Tegelijk kreeg Joop van Uytert uit Heerewaarden als eigenaar van het paard de Duitse nationaliteit toegewezen. En daarom mag Hermès nu niet met de Nederlandse equipe naar de Olympische Spelen.

Het is een nieuw voorbeeld van de onbuigzaamheid van sportbonden, die soms doorslaat naar dictatuur. Vaak zonder enig begrip voor de individuele sporter, zoals juriste Esther Vroegh donderdag op de opiniepagina in onze krant helder schetste.

In het geval van Hermès wil de FEI niet eens inzien dat diezelfde Joop van Uytert bij de eigendomsregistratie van zijn andere paarden wél de Nederlandse nationaliteit heeft gekregen. Procedures bij de FEI haalden niets uit. 'Afgewezen', zonder verdere motivering. Een stagiaire kreeg de schuld, dat maakt het nog erger.

Waarom toch blijft een sportbond in zo'n situatie volharden in starheid? Niets was simpeler geweest dan een snelle correctie, daar was niet eens een excuus voor nodig geweest.

Opmerkelijk bij de meestal autoritair geleide internationale sportorganisaties is dat ze vaak in Zwitserland zijn gevestigd. Daar voelen ze zich juridisch onschendbaar. De banken zijn er welwillend, de belastingdienst meedenkend.

Ook de FEI resideert in Zwitserland, in de statige King Hussein Building in Lausanne. Het is mooi dat stagiaires daar ervaring kunnen opdoen. Handig is dat ook wanneer moet worden verdoezeld waarom een paard uit Heerewaarden van de Olympische Spelen wordt geweerd.

Wél mee naar Japan, niét naar de Olympische Spelen. Dat is het lot van Joëlle Smits, de topscorer van de eredivisie. Daags voordat het Nederlands vrouwenelftal aan het olympisch voetbaltoernooi begint, moet ze naar huis.

Bij de 'uitzwaaitraining', vandaag in Zeist, zal Joëlle Smits nog wel worden toegewuifd. Want ook zij behoort tot de 24-koppige selectie, zo liefkozend 'De Leeuwinnen' genoemd. Al wekenlang traint de 21-jarige spits uit Den Bosch mee in de olympische voorbereiding; vanaf komende week ook in Japan.

Ná 20 juli hoort Joëlle Smits er niet meer bij. Tijdens de Spelen mag de selectie nog slechts 18 speelsters tellen. Vier kunnen daar standby blijven. Tenzij er nog blessures komen, is het 'olympisch avontuur' voor de resterende twee dan voorbij.

Het is opmerkelijk dat Joëlle Smits bij die twee afvallers hoort. In vijf jaar eredivisie maakte ze voor FC Twente en PSV liefst 84 doelpunten in 76 wedstrijden. Ze heeft de toekomst voor zich en gaat naar VfL Wolfsburg, een topclub in het Europese vrouwenvoetbal.

Als international komt ze maar mondjesmaat aan bod. Vier interlands speelde Smits sinds haar debuut in 2019; meestal als invalster, opgeteld slechts 124 minuten. De voorkeur van bondscoach Sarina Wiegman gaat steevast uit naar de onbetwiste Vivianne Miedema.

Maar wát als Vivianne Miedema geblesseerd raakt? Ze is de enige spits in het olympische gezelschap. Wie dan?

Sarina Wiegman is géén bondscoach van de mannen, zelden slechts krijgt ze kritische vragen te beantwoorden. Fred Buddenberg, een ouwe rot van het dagblad Trouw, prikkelde haar onlangs wel. ,,Joëlle Smits heeft bij ons nog niet veel minuten gespeeld. We hebben genoeg speelsters die in de spits kunnen spelen", zei de bondscoach, nogal kortaf.

Ze doelde op Shanice van de Sande, het commerciële gezicht van 'De Leeuwinnen', maar al tijdenlang niets meer presterend. Ze wees op Lineth Beerensteyn, die in haar laatste vijftien interlands welgeteld één keer scoorde. Twee aanvalsters die nooit in de spits spelen!

De journalist van Trouw  legde zijn verbazing vast in één zin: 'Een schilder die ooit een muurtje heeft gemetseld is geen metselaar, maar blijft een schilder.'

Nog 34 dagen. Steeds dichterbij komen de Olympische Spelen. Ze móeten doorgaan, tegen de wil van de Japanse bevolking, onder het juk van het IOC-regiem.

Op het doorgaans feodale gezicht van het Internationaal Olympisch Comité is ook plaats voor sociale trekjes. Muna Dahouk (25), een judoka uit Den Bosch, mag de goodwill uitbeelden. Vol trots zal ze op 23 juli met een stralend gezicht de (tv-) kijkers toezwaaien, vooraan in de stoet bij de openingsceremonie in Tokio.

Muna Dahouk is een van de 29 olympiërs die in twaalf sporten uitkomen voor het IOC Refugee Olympic Team. Een speciaal team van vluchtelingen, opgegroeid in elf landen. Met hun deelname grijpt het IOC de Olympische Spelen aan om aandacht te vragen voor de 80 miljoen mensen die wereldwijd op de vlucht zijn.

In 2018 lukte het Muna Dahouk om weg te komen uit Syrië. Ze streek neer bij haar moeder in Den Bosch. Ze trof een coach die ook uit Syrië komt en verbonden is aan de judoschool van Cor van der Geest. Als lid van een vluchtelingenteam van de wereldjudobond doet Dahouk al enkele jaren mee aan internationale wedstrijden. Nooit kwam ze verder dan de eerste ronde.

Ook in Tokio zal Muna Dahouk snel uitgeschakeld zijn. Ze zal er stuiten op topjudoka's die op tegenstanders van aantoonbaar minder niveau wel eens geringschattend neerkijken. 'Werpvlees!'

De leden van het vluchtelingenteam zullen er tijdens de Olympische Spelen niet gebukt onder gaan. In Tokio mogen ze zich geïntegreerd voelen tussen de topsporters. Daaruit kunnen ze moed putten om ook later verder te komen in hun nieuwe omgeving.

In het Olympisch Dorp mogen ze zich de gelijke wanen. Daar moeten in het restaurant ook de basketballers uit de NBA, op afstand, in de rij plaats nemen. De vluchtelingen verdienen daar omarming, ook als hun focus minder prestatie-gedreven zal zijn dan die van veel andere olympiërs.

In Tokio vertegenwoordigen zeeen achterban van 80 miljoen vluchtelingen. Door hen een plaats te geven draagt het IOC de gedachte uit waarmee grondlegger Pierre de Coubertin in 1896 met de Olympische Spelen begon. Voor Muna Dahouk en haar 28 teamgenoten is meedoen inderdaad belangrijker dan winnen.

Nog 34 dagen. Steeds dichterbij komen de Olympische Spelen. Ze móeten doorgaan, tegen de wil van de Japanse bevolking, onder het juk van het IOC-regiem.

Op het doorgaans feodale gezicht van het Internationaal Olympisch Comité is ook plaats voor sociale trekjes. Muna Dahouk (25), een judoka uit Den Bosch, mag de goodwill uitbeelden. Vol trots zal ze op 23 juli met een stralend gezicht de (tv-) kijkers toezwaaien, vooraan in de stoet bij de openingsceremonie in Tokio.

Muna Dahouk is een van de 29 olympiërs die in twaalf sporten uitkomen voor het IOC Refugee Olympic Team. Een speciaal team van vluchtelingen, opgegroeid in elf landen. Met hun deelname grijpt het IOC de Olympische Spelen aan om aandacht te vragen voor de 80 miljoen mensen die wereldwijd op de vlucht zijn.

In 2018 lukte het Muna Dahouk om weg te komen uit Syrië. Ze streek neer bij haar moeder in Den Bosch. Ze trof een coach die ook uit Syrië komt en verbonden is aan de judoschool van Cor van der Geest. Als lid van een vluchtelingenteam van de wereldjudobond doet Dahouk al enkele jaren mee aan internationale wedstrijden. Nooit kwam ze verder dan de eerste ronde.

Ook in Tokio zal Muna Dahouk snel uitgeschakeld zijn. Ze zal er stuiten op topjudoka's die op tegenstanders van aantoonbaar minder niveau wel eens geringschattend neerkijken. 'Werpvlees!'

De leden van het vluchtelingenteam zullen er tijdens de Olympische Spelen niet gebukt onder gaan. In Tokio mogen ze zich geïntegreerd voelen tussen de topsporters. Daaruit kunnen ze moed putten om ook later verder te komen in hun nieuwe omgeving.

In het Olympisch Dorp mogen ze zich de gelijke wanen. Daar moeten in het restaurant ook de basketballers uit de NBA, op afstand, in de rij plaats nemen. De vluchtelingen verdienen daar omarming, ook als hun focus minder prestatie-gedreven zal zijn dan die van veel andere olympiërs.

In Tokio vertegenwoordigen zeeen achterban van 80 miljoen vluchtelingen. Door hen een plaats te geven draagt het IOC de gedachte uit waarmee grondlegger Pierre de Coubertin in 1896 met de Olympische Spelen begon. Voor Muna Dahouk en haar 28 teamgenoten is meedoen inderdaad belangrijker dan winnen.

Zo'n duizend aanhangers van FC Den Bosch hebben opnieuw trouw aan hun lievelingsclub betoond. Het corona-cordon heeft ze niet vervreemd van De Vliert. Met het bestellen van een nieuwe seizoenkaart dragen ze hun verbondenheid uit.

De voorlaatste plaats in de eerste divisie kon de supporters niet ontmoedigen. Ook moeten ze nog altijd gissen naar wat FC Den Bosch boven het hoofd hangt als buitenlandse gelukszoekers zeggenschap over de club krijgen.

Een half jaar lang al wordt in volstrekte beslotenheid gepingeld over de verkoop van 51 procent van de aandelen aan een groepje investeerders, die zich durfkapitalisten noemen. Zó lang, ja - zó ingewikkeld steekt dit bv'tje met 3 miljoen euro omzet kennelijk in elkaar.

Wie deze geïnteresseerde nieuwe aandeelhouders zijn, is mistig. Ze verschuilen zich onder de paraplu van de Pacific Media Group. Op de website van The Athletic werd in april enigszins uit de doeken gedaan hoe deze zakenlui vanuit Hongkong te werk gaan. Het wemelt van de namen die hierin belangen, én fun, samen brengen. Ze komen uit China, de Verenigde Staten en India. Zelfs Billy Beane, in de film Moneyball vertolkt door Brad Pitt, is er bij betrokken.

FC Den Bosch moet hun nieuwe filiaaltje worden; ná Barnsley FC, AS Nancy, FC Thun, KV Oostende en Esbjerg fB. Opgeteld 46 miljoen euro hebben ze in die clubs gestoken. Voor FC Den Bosch willen ze vooralsnog niet meer uitgeven dan 1,6 miljoen, uitgesmeerd over vier termijnen.

Strooigeld is dat voor de sjeiks en de andere miljardairs uit de Verenigde Staten en Azië die het Europese topvoetbal in handen hebben. Voor zo'n bedrag moet toch ook dichtbij huis financiële interesse te vinden zijn, zeker nu het risico van een claim uit de vorige overname-perikelen met Kakhi Jordania door de rechtbank goeddeels is weggenomen.

Nog altijd laat het lot van FC Den Bosch veel lokale en regionale investeerders koud. Ze kopen liever een boot of een golfbaan, óf steken wat geld in PSV. Ook vanuit stadsbestuur of bedrijfsleven worden nog nauwelijks pogingen ondernomen de band met de club te versterken. Zo komt FC Den Bosch vanzelf, als een beleggings-speeltje, in Hongkong terecht

Volgens de wetten van de natuur is 10 tot 15 procent van ons mensdom linksbenig. In een voetbalelftal zijn de verhoudingen van oudsher veel evenwichtiger; met een linksback, een linkshalf en een linksbuiten, vroeger zelfs ook nog met een linksbinnen. Wie links is, heeft bij het maken van de opstelling al gauw een streepje voor.

In de 26-koppige spelersgroep van Oranje voor het EK tel ik liefst zes linksbenigen: Patrick van Aanholt, Nathan Aké, Steven Berghuis, Daley Blind, Teun Koopmeiners en Owen Wijndal. We hoeven dus niet bevreesd te zijn dat Oranje uit het lood komt te hangen.

Uit het aanbod van 'linkspoten' is Patrick van Aanholt als schaduw-linksback al jarenlang een vrijwel automatische keuze voor de bondscoaches van het Nederlands elftal. Meestal onopgemerkt maakt hij steevast deel uit van de selectie. In acht jaar tijd kwam Van Aanholt niet verder dan 577 minuten speeltijd, uitgesmeerd over 13 interlands.

Ook als clubspeler van Crystal Palace doet Patrick van Aanholt slechts af en toe van zich spreken. Toch staan op zijn cv al meer dan 200 wedstrijden in de Premier League, het hoogste niveau in Engeland waar hij volgens de bronnen op internet ruim 3 miljoen per jaar verdient. Toen PSV zich vorig jaar inspande om hem naar Nederland te halen, bleek zowel transfersom als salaris veel te prijzig.

Patrick van Aanholt (30) is een geboren Bosschenaar van wie de roots op Curaçao liggen. Op 16-jarige leeftijd al kwam hij in Engeland terecht, weggeplukt bij PSV na eerder bij OSC '45 en FC Den Bosch te hebben gespeeld. Zijn carrière laat zien dat hij een uitzondering is op de beweringen van grote Nederlandse clubs dat jonge tieners die voor een grote buitenlandse club kiezen gedoemd zijn om te mislukken.

Nu loopt zijn contract af. Niet langer belemmert daarom een transfersom zijn keuze voor een nieuwe club. Hij bezit alvast een riant herenhuis in de binnenstad van Den Bosch, maar qua 'transfernieuws' blijft het nog stil rond hem.

Snelheid, een prima schot en een goede fysiek bepalen zijn kwaliteiten. Maar hoever was Patrick van Aanholt gekomen wanneer hij de concurrentie had moeten aangaan met zoveel meer rechtsbenigen?

Volgens de wetten van de natuur is 10 tot 15 procent van ons mensdom linksbenig. In een voetbalelftal zijn de verhoudingen van oudsher veel evenwichtiger; met een linksback, een linkshalf en een linksbuiten, vroeger zelfs ook nog met een linksbinnen. Wie links is, heeft bij het maken van de opstelling al gauw een streepje voor.

In de 26-koppige spelersgroep van Oranje voor het EK tel ik liefst zes linksbenigen: Patrick van Aanholt, Nathan Aké, Steven Berghuis, Daley Blind, Teun Koopmeiners en Owen Wijndal. We hoeven dus niet bevreesd te zijn dat Oranje uit het lood komt te hangen.

Uit het aanbod van 'linkspoten' is Patrick van Aanholt als schaduw-linksback al jarenlang een vrijwel automatische keuze voor de bondscoaches van het Nederlands elftal. Meestal onopgemerkt maakt hij steevast deel uit van de selectie. In acht jaar tijd kwam Van Aanholt niet verder dan 577 minuten speeltijd, uitgesmeerd over 13 interlands.

Ook als clubspeler van Crystal Palace doet Patrick van Aanholt slechts af en toe van zich spreken. Toch staan op zijn cv al meer dan 200 wedstrijden in de Premier League, het hoogste niveau in Engeland waar hij volgens de bronnen op internet ruim 3 miljoen per jaar verdient. Toen PSV zich vorig jaar inspande om hem naar Nederland te halen, bleek zowel transfersom als salaris veel te prijzig.

Patrick van Aanholt (30) is een geboren Bosschenaar van wie de roots op Curaçao liggen. Op 16-jarige leeftijd al kwam hij in Engeland terecht, weggeplukt bij PSV na eerder bij OSC '45 en FC Den Bosch te hebben gespeeld. Zijn carrière laat zien dat hij een uitzondering is op de beweringen van grote Nederlandse clubs dat jonge tieners die voor een grote buitenlandse club kiezen gedoemd zijn om te mislukken.

Nu loopt zijn contract af. Niet langer belemmert daarom een transfersom zijn keuze voor een nieuwe club. Hij bezit alvast een riant herenhuis in de binnenstad van Den Bosch, maar qua 'transfernieuws' blijft het nog stil rond hem.

Snelheid, een prima schot en een goede fysiek bepalen zijn kwaliteiten. Maar hoever was Patrick van Aanholt gekomen wanneer hij de concurrentie had moeten aangaan met zoveel meer rechtsbenigen?

Als allereerste aanvoerder van Willem II kreeg Gerard de Ruiter een officiële titel: match-captain. Gerard De Ruiter was een Amsterdammer die zich 125 jaar geleden opwierp als de animator van het voetbal in Tilburg. Dé oprichter was hij niet. Dat was al jarenlang bekend, ook al wordt het door Willem II nu ineens een bijzondere ontdekking genoemd.

Gerard de Ruiter droeg nooit een aanvoerdersband, zo'n lapje stof waaraan de aanvoerder sinds 1966 herkenbaar is voor scheidsrechter en publiek. Een statussymbool is het geworden. Op een filmpje, opgenomen in een lege kleedkamer, legde Jordens Peters zijn band deze week demonstratief gereed voor zijn opvolger bij Willem II.

Het deed nogal melodramatisch aan. Het is toch vooral de voetballer Jordens Peters die moet stoppen; ook voor elke aanvoerder komt wel een nieuwe.

Jordens Peters was acht jaar lang een voorbeeldige aanvoerder van Willem II. Als centrale verdediger had hij zijn beperkingen - iets te klein, iets te traag, iets te veel linksbenig. Peters ging wel altijd voorop in de strijd. Hij was ook het gezicht van de club, voor de supporters en op tv; in voor- én tegenspoed.

Op zijn 34ste moet Peters stoppen omdat zijn knie te kwetsbaar is geworden. Hij bleek dit seizoen al niet meer in staat het verval te helpen keren. Niet de aanvoerder kreeg de geest terug in het elftal; daarvoor was een nieuwe coach nodig, Zeljko Petrovic.

Vroeger, in de tijd van Gerard de Ruiter, was de captain de baas óp het veld. Later kreeg Willem II een mannetjesputter als Jan Brooijmans, die in 1959 als aanvoerder de Duitse vedette Kurt Zaro naar de kleedkamer stuurde omdat hij uit balorigheid saboteerde. Willem II ging met tien man verder. Dat er verloren werd, was bijzaak voor Brooijmans.

Tegenwoordig laat de aanvoerder zich ten opzichte van andere spelers vooral gelden in de kleedkamer. Zo blijft zijn betekenis verborgen voor het grote publiek. 'Een vriendschapsband', noemt Jordens Peters zijn band in het afscheidsfilmpje. Hij ontleent er waardering aan.

Dušan Tádic zal zoiets niet zeggen. Hij vraagt niet om waardering van zijn medespelers. Respect eist hij. Ook zo'n verschil tussen Ajax en Willem II.

Het lijkt wel een kampioensfoto, dat beeld waarop de spelers van RKC Waalwijk donderdag verstrengeld in geluk hun vreugde delen. Uitbundiger kan het nauwelijks nog worden zodra behoud van de eredivisiestatus morgen ook formeel vast zal staan.

Op de foto in de krant ontbrak Fred Grim, de coach die RKC als een reïncarnatie van Rinus Michels door de eredivisie gidst. Eventjes slechts was op tv te zien dat ook Grim zijn gezicht niet meer in de plooi kon houden. Snel daarna had hij zijn strakke blik terug. Onbewogen wilde hij ons laten geloven dat het nog te vroeg was voor een feestje.

De supporters lieten zich er niet door weerhouden. Hun blijdschap was begrijpelijk. Met een voorsprong op FC Emmen van drie punten plus een doelsaldo dat 13 goals gunstiger is, kan er voor RKC toch niets meer mis gaan.

RKC mag het geluk niet tarten. Geen enkele club kende de laatste jaren zoveel meevallers als de geluksvogels van Waalwijk. De miljoenen van Frenkie de Jong kwamen zomaar uit de hemel vallen, zonder enige inspanning, onnozel weggegeven door Willem II.

Het clubje van Ben Mandemakers kon daardoor de wankele financiële positie op orde brengen en vervolgens had het de mazzel als nummer 8 van de eerste divisie in een ongekende ontsnapping de eredivisie te mogen bereiken. Als geheide degradant had RKC zich vorig jaar al verzoend met terugkeer naar de eerste divisie, totdat het de corona-uitbraak als reddingsboei kreeg toegeworpen. Geluk in triplo.

De keuze in 2018 voor Fred Grim als coach mogen we niét simpeltjes een toevalstreffer noemen. Hij past in de RKC-traditie van slimme scouting van spelers én coaches, al veertig jaar. Marcel Brands, Peter Bosz, Erik ten Hag, Alfred Schreuder en Giovanni van Bronckhorst - het zijn zomaar wat namen van ex-spelers voor wie RKC een leerschool was, een lift naar de top.

Fred Grim kwam op zijn 52ste niét naar RKC om te leren. Zonder de grote bek van zoveel andere coaches laat hij zien hoe je onbeschreven spelers verder brengt en tot een geheel maakt; sterk genoeg om met geduldig en gedisciplineerd voetbal sympathie te oogsten.

Met zo'n coach mag RKC zich gelukkig prijzen, geluk dat je vast moet grijpen.

Liefst 768 atleten hebben zich aangemeld voor de Harry Schulting Games, op Hemelvaartsdag in Vught. Er mogen er maar 250 komen, ieder met hooguit één coach of begeleider. Atletiek in de open lucht draagt kennelijk meer risico's met zich mee dan een songfestival, een bouwmarkt of een concert van Racoon in de Brabanthallen.

De atleten komen uit twaalf landen, vanuit diverse continenten. Maar Harry Schulting zal er in zijn eigen woonplaats niet bij zijn, voor het eerst in de 19 jaar dat het evenement zijn naam draagt.

Harry Schulting (65) zag zich daarmee geëerd door zijn vereniging Prins Hendriks als hommage aan een mooie atletiekcarrière. Niet alleen zó leeft zijn naam voort. Nog altijd staat het Nederlands record op de 400 meter horden op zijn naam, al 42 jaar lang!

Het was destijds géén incidentele uitschieter, die 48,44 seconden in de ijle lucht van Mexico Stad in september 1979. Hij had wel vaker 'in de 48' gelopen. Alles is sindsdien geperfectioneerd in de atletiek. Schoenen, kleding, voeding, medische begeleiding, wetenschappelijke toepassingen, trainingsmethoden. Maar geen Nederlandse atleet heeft zijn record ooit kunnen benaderen.

Sterker nog, slechts één Nederlandse atleet dook ook beneden de 49 seconden. Thomas Kortbeek kwam in 2003 tot 48,95, een clubgenoot nog wel, getraind door Schulting. Sindsdien vormen ze met z'n tweeën de Club van 48. Ze storten jaarlijks een bedragje om samen wat te eten en wachten geduldig op uitbreiding van hun genootschap.

Bijzonder aan de onaantastbaarheid is ook dat de 400 meter horden al vanaf 1900 een olympisch nummer is, een triomf daarop is een garantie voor wereldroem, een uitdaging dus. ,,Ik denk dat het een kwestie van verkeerde keuzes is. Ze kiezen liever voor de sprint, de atleten én de trainers", veronderstelde Harry Schulting toen ik hem hierover sprak.

Harry Schulting ziet nu wel de onttroning op hem afkomen. Er is een Zwitserse coach aangesteld, gespecialiseerd op estafette en de 400 meters. Zijn inbreng droeg afgelopen weekeinde al bij aan de Nederlandse successen op het speciale WK voor estafetteteams. Het stokoude record van Schulting moet een volgende horde worden, de verbetering zal hij als een eerbetoon ervaren.

De massale verontwaardiging blijft hangen, voor eeuwig gekleefd aan FC Den Bosch. Maar voor de rechtbank hoeft niemand zich te verantwoorden voor de racistische uitingen die op 17 november 2019 nationale woede veroorzaakten. De ferme aanpak, stoer aangekondigd door Rutte, Grapperhaus en KNVB, suddert op een laag pitje.

'Het is volstrekt helder dat de meest weerzinwekkende dingen zijn geroepen', meldde het Openbaar Ministerie deze week. Weerzinwekkend? Volstrekt helder? En dan geen hard bewijs, geen vervolging? Praatjes voor de bühne zijn het.

Van al dat veelbesproken racisme in De Vliert is uiteindelijk slechts één term veroordeeld, alleen volgens het tuchtrecht van de KNVB: 'kankerneger', gekrijst door een gelegenheidsbezoeker die daarvoor werd beboet met een stadionverbod voor tien jaar en 450 euro boete. De overige straffen golden andere vergrijpen dan racisme.

Het besluit om niemand voor de strafrechter te brengen, is goeddeels voor kennisgeving aangenomen. De berusting past bij het stilzwijgen dat intrad nadat de opwinding over het racisme in Den Bosch was geluwd. De KNVB liet een reeks soortgelijke incidenten passeren zonder enige sanctie. Ruud Gullit en Humberto Tan namen zitting in een Commissie Mijnals, die snel ontdekte hoe dik de muren in Zeist zijn.

De KNVB houdt zich dit weekeinde ook afzijdig bij een wereldwijde boycotactie van Twitter, Facebook en Instagram, als protest tegen racisme op social media. Het initiatief daarvoor kwam van clubs en organisaties in het Engelse voetbal. Rugby en cricket volgden. Ook de UEFA en FIFA besloten een weekeinde lang geen mooie acties, geen goals, geen juichende fans op de eigen sociale media te vertonen.

Tot deze actie werd twee maanden geleden in Engeland opgeroepen door een international van Oranje, Patrick van Aanholt. Op Twitter was hij uitgemaakt voor 'monkey', simpelweg omdat hij als speler van Crystal Palace een ogenschijnlijk simpele kans had gemist.

De roots van Patrick van Aanholt liggen op Curaçao. Hij is geboren in Den Bosch en begon zijn loopbaan als profvoetballer in de jeugdopleiding van FC Den Bosch.

Hij is óók een gezicht van FC Den Bosch.

Het ging over winkels, terrassen en de avondklok. Maar de term sport viel deze week niet één keer uit de mond van Mark Rutte of Hugo de Jonge. Voor een paar miljoen sporters, jong en oud, hangen de competities al ruim een half jaar in de quarantainestand, geïsoleerd, ver weg van wat ze in Den Haag belangrijk vinden.

Dit weekend had volgens de KNVB-planning de Regiocup moeten starten, een gekortwiekte competitie om het voetbalseizoen nog een beetje horizon met een stipje te geven. De hoop richt zich nu op half mei, tenminste, áls het openingsplan niet wordt doorkruist. Misschien dat óók de sportclubs hun terrassen dan weer mogen openen.

Op De Meerendonk in Den Bosch-Zuid berusten de pupillen JO 13-1 van BLC in hun lot. Hun hunkering is dit seizoen al zo vaak de kop ingedrukt dat ze er niets meer van willen snappen. Om zich heen zien ze de drukte op markten, in winkelstraten, bij fieldlabs. Maar op de fiets naar de andere kant van de stad om te voetballen om de punten, om titels, dát mag nog altijd niet.

'Moeten we dan alwéér tegen de Onder 14?', zuchten ze als trainer Adrie het volgende onderlinge partijtje aankondigt. Adrie constateert wat het bij sommigen doet, dat gemis aan competitie, aan wedstrijden waarin ze zich kunnen meten aan serieuze tegenstanders, aan strijden om een titel. De concentratie lijdt er onder, ze raken snel afgeleid, de drive neemt af.

Sam, Robert, Sen, Julius, Wanilson, Daan, Tijs, Joost, Niels, Mels, Samuel, Giel, Rik, Franz-Josef, Ties, Hein en Gitte, de enige meid tussen de boys, vormen bij BLC een 'talententeam'. Ze laten zich inspireren door Messi, Ronaldo, Mbappé en Lieke Martens. Op YouTube hebben sommigen deze week vol bewondering ontdekt hoe geweldig Willy van der Kuijlen kon kappen, draaien en knallen.

Ze dromen ervan, met zovele anderen, om ooit zo goed te kunnen worden. Daarvoor trainen ze gezamenlijk twee keer per week. Dan hebben ze het er wel eens over wie is opgevallen bij de scouts die komen kijken. Aan hen willen ze hun skills tonen.

Gun al die pupillen die fantasie, zolang hun droombeeld nog niet is verschraald. Hun sportgenot zit dieper dan een politieke 'balanceeract' bij Mark Rutte.

Geen tv-camera, geen radiomicrofoon, nauwelijks aandacht op internet en in de kranten. Evgheniy Levchenko, voorzitter van de voetballersvakbond VVCS, voelde zich eenzaam toen hij donderdag ruim 300 steunbetuigingen afleverde bij de KNVB. In een petitie werd gepleit voor actie tegen de 'weerzinwekkende arbeidsomstandigheden' in Qatar, het oliestaatje waar eind 2022 het WK voetbal wordt gehouden.

Levchenko moest in zijn eentje naar Zeist, ja, vanwege de corona-lockdown. Het protest had een krachtiger uitstraling moeten krijgen. Nu bleef het bij 300 handtekeningen, van pakweg een derde van de mannelijke én vrouwelijke profvoetballers in Nederland.

De respons maakte Levchenko 'blij en trots.' Maar een grote groep reageerde niet eens op de oproep om te tekenen, een aantal spelers weigerde. Signaleren de afwezige handtekeningen dan een grote mate van onverschilligheid? Het zijn er alvast wel zo'n 300 méér dan in 1978.

In maart 1978 was Oeki Hoekema de enige speler die aandacht vroeg voor de martelingen, verdwijningen en liquidaties in Argentinië waar dat jaar het WK voetbal werd gespeeld. Hoekema roerde zich destijds niét uit teleurstelling omdat hij géén deel meer uitmaakte van Oranje. Zijn enige interland dateerde van 1971 toen hij nog bij PSV speelde.

In Eindhoven versterkte zich zijn gevoel voor rechtvaardigheid. Hij ergerde zich aan de macht van Philips, binnen PSV en binnen de stad. Toen Hoekema, Fries van origine, daar in het openbaar iets over zei, waren zijn dagen geteld. Volgens hem ging er een telefoontje uit Eindhoven naar Zeist met het verzoek om Hoekema niet meer te selecteren voor Oranje. Een nieuw contract bij PSV zat er niet meer in.

De ervaringen van Hoekema waren voor hem aanleiding om in contracten met nieuwe clubs een speciale clausule op te laten nemen. Hij claimde de vrijheid om wedstrijden te weigeren in landen met een dictatoriaal regiem. Daar wilde hij geen 'publieke vermakelijkheid' zijn.

Op zijn protest tegen het Argentijnse bewind, volgde veel hoon en spot, ook van de internationals van Oranje. Nu overheerst na de eerste opwinding weer stilte rond de kwestie Qatar. Het wachten is op méér dan 300 'Oeki's'.

Misstanden als doping, matchfixing en schwalbes hoeven we niet meer uit te leggen, zo diepgeworteld als ze zijn in de sport. Van zelf-kibitzen had ik nog nooit gehoord. Het blijkt een ernstig vergrijp in de bridgesport te zijn. Huub Bertens is daarom voor liefst zeven jaar geschorst.

Huub Bertens is/was misschien wel de meest succesvolle ‘topsporter’ van Tilburg. Hij is rijk gelauwerd met titels en medailles in binnen- en buitenland. In 2012 verliet Bertens zijn geboortestad om als profbridger in de Verenigde Staten zijn portemonnee goed te vullen. Met het eeuwige leven dat bridgers gegund is, gloorde daar nog een mooie toekomst voor hem.

Op zijn zestigste is de carrière van Huub Bertens nu geknakt. In het voorjaar van 2020 maakte zijn spel hem verdacht. De Amerikaanse bridgebond USBF begon een onderzoek, wat onlangs resulteerde in een lange schorsing. Bertens wordt verweten dat hij bij online-toernooien via een tweede scherm in de kaarten van de andere drie aan tafel heeft kunnen kijken. 

Zelf-kibitzen, heet dat in het bridge. Het is afgeleid van kibitzen, het toekijken door buitenstaanders bij een bridgepartij. De term is ontleend aan het Duitse woord  Kiebitz, de vertaling van kievit, die bekend staat als een nieuwsgierige vogel. We kunnen het dus ook gewoon spieken noemen.

Voor de straf baseert de USBF zich op analyses van de spellen. Inloggegevens van de accounts waarvan Bertens misbruik zou hebben gemaakt, ontbreken in de bewijsvoering. 

De schorsing van Bertens zorgt voor flinke beroering binnen de mondiale bridgewereld. Daarbuiten is er nauwelijks bekendheid aan gegeven. Want, wie interesseert zich voor bridge? 

Toch zijn er alleen al in Nederland ruim 140.000 bridgers actief, verspreid over méér dan duizend verenigingen. Maar is het wel sport? Het Europees Hof oordeelde in 2017 dat geen enkel denkspel zich sport mag noemen, zodat er btw moet worden geheven over de contributie-inkomsten. Bridgers hoeven ook nooit te douchen, hun diepe nadenken zorgt voor hooguit enkele tientallen calorieën extra verbranding per dag.

Maar als ook bridgers zich laten verleiden tot list en bedrog, ja, dan gaat het toch wel erg veel op topsport lijken. 

Op de dag dat het geheugen van Mark Rutte weer eens lekt, graaf ik in Tilburg naar herinneringen aan Wout Weghorst. Waarom speelde hij nooit in het eerste elftal van Willem II? Waarom moest hij na één jaar al weg?

Wout Weghorst was 19 jaar toen hij in het beloftenteam van Willem II speelde. Op maandagavond, voor een handjevol publiek op De Reeshof. Weinigen zagen in hem een potentiële topspits van Bundesliga-niveau, een aanvaller om wie nu luid wordt geroepen door de fans van Oranje.

,,Wout was snel uit balans te brengen. Als hij een bal verkeerd raakte, werkte dat door in zijn hoofd. Maar hij had drive, hij wilde leren. Hij had kwaliteiten waaraan ik graag verder had gewerkt", zegt John Feskens, hét clubicoon van Willem II, naar wiens bijnaam D'n Beitel het supporterscafé is genoemd.

John Feskens was destijds assistent-coach van de talenten. Bij toeval raakte Wout Weghorst in 2011 vanuit Twente in Tilburg verzeild. Astrid, zijn moeder, was bevriend met de vrouw van Jan van Esch, toenmalig directeur van Willem II. Moeder Weghorst sprak vaak over de ambities van haar zoon, zó bevlogen dat Van Esch zijn scouts op hem af stuurde.

Wout Weghorst bracht zijn gedrevenheid mee naar Tilburg; niet alleen in het veld, ook als hij Jurgen Streppel, de hoofdcoach, vroeg om een kans in het eerste. Maar Weghorst werd steevast genegeerd. Nu vergeten spelers uit hetzelfde beloftenteam, zoals Sofian Akouili, Thomas Huijben, Theo Martens en Kenny Anderson, mochten wel mee naar de winterse trainingsstage in Turkije. Weghorst bleef mokkend achter.

In de aanloop naar het nieuwe seizoen was de boodschap duidelijk. Bij Willem II lag geen toekomst voor Weghorst. Dan maar naar FC Emmen. ,,Streppel wilde hem niet en Marc van Hintum, die technisch directeur was, ging daarin mee", weet Frank de Brouwer, oud-speler en teammanager in die tijd.

Heeft Willem II daardoor een nog niet ontgonnen diamant weg laten glippen? ,,Privéproblemen", noemt Van Hintum nu plotseling als motief. John Feskens reageert verbaasd: ,,Áls Wout al privéproblemen heeft gehad, dan was het van voor die tijd. Willem II heeft het toen gewoon verkeerd gezien."

Mogen we het dan nu een Marc-leugentje noemen?

De 'Kampioen van het Zuiden' werd MEP genoemd. Veertig tot vijftig jaar geleden is het alweer dat Boxtel in het nationale hockey hoger genoteerd stond dan de clubs in Den Bosch, Tilburg en Eindhoven. Smalend, maar ook met schrik in de benen, spraken de topclubs uit de Randstad over 'dat boerenclubje' als ze 'de provincie' in moesten.

Zo ging het in de tijd dat Jeroen Delmée door zijn moeder in de kinderwagen werd meegenomen naar de wedstrijden van zijn vader. Een gemoedelijke familieclub is MEP nog steeds, de zaadjes blijven hockeytalent voortbrengen.

De keuze voor Jeroen Delmée als bondscoach van het mannenteam, ná de Olympische Spelen, onderstreept de betekenis van MEP. Van de huidige generatie internationals groeiden er drie op in Boxtel: Roel Bovendeert, Jelle Galema en Glenn Schuurman. De optelsom van interlands met sporen van MEP komt uit op 1180 caps, bij elkaar gespeeld door acht mannen en twee vrouwen. Een bijna-compleet elftal!

Liefst 401 interlands staan op naam van Jeroen Delmée. Alleen Teun de Nooijer komt met 453 hoger uit. Delmée heeft het zo ver gebracht dankzij discipline en drive, gecombineerd met tactisch inzicht en een ouderwets verzorgde techniek, geschoold door zijn vader.

Harrie Delmée, in 2006 op 60-jarige leeftijd overleden, was geen gepolijst hockeyer. Hij was wel een inspirator; voor zijn zoon, als assistent-coach voor Oranje en voor het MEP dat bijna een halve eeuw geleden furore maakte.

De spelers van toen brachten het hockey van de straat naar het veld; vanuit een straat die zo toepasselijk Ons Doelstraat heet. Daar woonden de families Van Geel, Joosten, Van Meurs en De Windt. Op de klinkers was hockey hun game.

Bij MEP troffen ze het met bevlogen coaches als Harry van der Krabben en Wim van Heumen. Tot diep in de jaren tachtig handhaafde de Boxtelse club zich in de landelijke top. Intussen is MEP weggezakt naar het vierde niveau.

Het hockey leeft nog altijd bij MEP - bij Mea Est Pila, Latijns voor de bal is voor mij. De club telt bijna duizend leden, de jeugd floreert. Ze krijgen wel eens clinics van de internationals, die hun afkomst niet vergeten. Zoveel inspiratie moet MEP ooit weer hogerop kunnen brengen.

Hooguit een uurtje, 'op mijn gemak'. Niet sneller dan 28 kilometer per uur, maximaal 160 watt. Mike Teunissen wil wel harder, maar het mag nóg niet als hij dit weekend voor het eerst weer een rondje in de buitenlucht rond Rosmalen gaat fietsen.

Half februari ging Mike Teunissen onderuit tijdens een trainingsritje op Tenerife. Een steentje in de schaduw bracht hem uit balans. In zijn linkerbeen bleek een spier ingescheurd, een pink was zwaar gehavend, de schaafwonden nam hij voor lief.

De schade sloeg een gat in de nieuwe ambities voor 2021. Vorig jaar verknalde ná de corona-stilstand een knieblessure zijn wielerseizoen. Vergeten raakte bijna hoezeer hij was bejubeld in 2019, als de eerste Nederlandse geletruidrager na 30 jaar.

De nieuwe tegenslag bracht Teunissen vorige maand aan het twijfelen. Hoe had hem dit nu weer kunnen overkomen? Zijn ploeggenoten van Jumbo-Visma probeerden hem ervan te overtuigen dat hij zichzelf niks mocht verwijten. Primoz Roglic was zelfs omgekeerd om het steentje op te rapen, zó nietig dat iedereen het over het hoofd had kunnen zien.

Met het linkerbeen in een brace moest Teunissen de eerste dreunen vol ontgoocheling verwerken. Bij de Italiaanse koersen vroeg hij zich voor de tv af wat híj daar voor Wout van Aert had kunnen betekenen. Zo kwamen wel de prikkels terug. Het herstel, sneller dan gepland, zorgt voor nieuwe inspiratie.

,,Een halve week eerder dan was voorzien mocht de brace om mijn been er al vanaf. Zo kon ik sneller naar de fysiotherapie. Aanvankelijk mocht ik zes weken niet buiten fietsen. Dat is al ingekort tot 4½ week. Het gaat sneller dan was voorzien, maar voor mij is het nooit snel genoeg", zegt hij er zelf van.

Het ongeduld bij Mike Teunissen kenmerkt de gejaagdheid waarmee topsporters van een blessure verlost willen raken. Daartegenover staat de rol van de almaar uitdijende groep (medische) begeleiders. Vervloekt worden ze als ze op de rem trappen, tegen de zin in van sporters én coaches die druk uitoefenen.

Ook Mike Teunissen beseft hoe zinvol voorzorg kan zijn, vooral om nieuwe tegenslag in een later stadium te voorkomen. De beloning voor het begrip komt altijd pas later.

Ze mogen niet mee naar Tokio - familie, vrienden en vriendinnen, clubgenoten en fans. Ze mogen niet mee-feesten (of treuren) met hun naaste sporters op de Olympische Spelen. Japan houdt de grenzen dicht voor buitenlandse bezoekers, én voor de sponsors van het IOC met hun gasten.

Het is een pijnlijke tweedeling. Steeds scherper, steeds vaker komen de tegenstellingen aan het licht, nu ook de sport al een jaar wordt gegijzeld door het coronavirus. Teams worden uit elkaar gerukt door een leeftijdsgrens van 27 jaar. Organisaties en bonden stuiten op wonderlijke verschillen bij de vraag wat wel of niét mag.

De contrasten zien we terug op tv bij beelden die vragen oproepen. De tribunes zijn afgedekt met spandoeken en andere liefkozingen van supporters. Voor hen is er geen plaats. Voor anderen wél - sponsors en bezoekers voor wie een voetbalwedstrijd kennelijk essentieel is voor hun dagelijkse werk.

Zo mag Leo Beenhakker op zijn 78ste plaats nemen in het Feyenoord-stadion. André Onana is een jaar geschorst maar zijn werkverbod belet hem niet toegang te krijgen tot de Johan Cruijff Arena; zelfs de avondklok telt dan niet voor hem. Ze zijn lang niet de enige bevoorrechten.

Voor Wesley Sneijder viel er niet te ontsnappen toen de camera's hem ontdekten bij twee wedstrijden van FC Den Bosch. In De Vliert kwam hij zijn licht opsteken als kandidaat-investeerder. Bij de wedstrijd NEC - FC Den Bosch was hij te gast bij Marcel Boekhoorn, voor wie als miljardair en NEC-sympathisant blijkbaar ook aparte regels gelden.

Wesley Sneijder mocht stadion De Goffert binnen hoewel aan hem door de KNVB een accommodatieverbod is opgelegd dat van kracht blijft totdat zijn club DHSC (Utrecht) acht KNVB-wedstrijden heeft gespeeld. Met die straf moet Sneijder 'boeten' voor misdragingen tegenover de arbitrage op 3 oktober bij de wedstrijd Achilles Veen - DHSC.

Wat de straf effectief inhoudt is de vraag. De KNVB gaf geen bekendheid aan de sanctie. Welke club is hiervan op de hoogte? En welke suppoost of steward heeft de lust, de moed én de macht om de record-international van Oranje de toegang te weigeren? Andere gestraften kunnen ook hierin een tweedeling zien.

Jarenlang maakte hij meer meters in het uitgaansleven dan op loopschoenen. Voor Björn Koreman begon het weekend op donderdag met een potje handbal met vrienden in Den Bosch. Daarna volgde de kroeg; in Hank waar De Kelder nog bestond, in Raamsdonksveer en in zijn woonplaats Geertruidenberg. Allemaal verleden tijd.

Vandaag wordt Björn Koreman dertig jaar. Het bierglas blijft leeg tegenwoordig, geen sigaret raakt hij nog aan. Koreman leeft zich nu uit op steeds snellere tijden op de marathon, hij mag zelfs hopen op de Olympische Spelen in Tokio.

Zijn progressie in een jaar of negen realiseerde hij zonder alcohol, zonder elke dag een pakje sigaretten. In 2019 liep Koreman de marathon in Eindhoven in 2.17.26. Drie maanden geleden haalde hij er zomaar ruim zes minuten af. Met 2.11.07 dook Koreman in Wenen onder de 2.11.30 die gehaald moest worden om zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen.

De limiet is door het anders altijd strenge NOC*NSF zó ruim opgesteld dat al vier Nederlandse atleten aan die eis hebben voldaan. Volgende maand moet op de marathon in Hamburg worden beslist aan wie de drie Nederlandse startplaatsen in Tokio toekomen.

Het is ongekend voor de Nederlandse atletiek. In 2016 moest er nog een halve minuut sneller worden gelopen en bleef Michel Butter als enige gegadigde van Team NL op 8 seconden steken. Zelfs een petitie, ondertekend door 11.000 sympathisanten, kon NOC*NSF niet vermurwen.

De huidige Nederlandse kandidaten tellen niet eens mee bij de beste vijfhonderd ter wereld. Veertig jaar geleden liep Gerard Nijboer al 2.09.01. Ook Greg van Hest en Luc Krotwaar behoren tot de twaalf Nederlanders die harder gingen dan Koreman.

Atleten lopen nu mede zoveel sneller omdat er 'superschoenen' beschikbaar zijn gekomen, 'wondersloffen' die dankzij verend schuim en carbon minder energie vergen en daardoor enkele minuten tijdwinst opleveren.

Die nieuwe schoenen zullen de Nederlandse marathonlopers heus geen medailles opleveren in Tokio. Hun prestaties hebben wel een andere betekenis. Atleten als Björn Koreman tonen aan wat er sportief nog haalbaar is voor kroegtijgers - áls ze zich willen laten kooien in het buitenleven.

Komt het nog wel goed met Willem II? De fans hebben de hoop opgegeven, elf wedstrijden voor het einde al. De puntenwaarderingen voor 'de speler van het seizoen' zijn stopgezet door de gezamenlijke supportersorganisaties.

'Na de zoveelste wanprestatie hebben wij besloten te stoppen met dit klassement. In een seizoen als dit is er geen speler van het seizoen. In een seizoen als dit is er namelijk niets te vieren', luidt de verklaring.

Het is een opmerkelijke ommezwaai. Weinig clubs kenden vorig seizoen zo'n trouwhartige aanhang, die de spelers zo geestdriftig stimuleerde. Massaal trokken ze mee naar uitwedstrijden - in de tijd dat het goed ging met Willem II, toen we nog de stadions binnen mochten.

De reflex van de fans is kenmerkend voor hun opportunisme - niet alleen bij Willem II, herkenbaar voor veel meer clubs. Niets deugt er nog in Tilburg. Spelers die vorig seizoen werden aanbeden, worden nu verketterd. De clubleiding moet het ontgelden. Internet en social media fungeren als afvoerputjes van alle ergernis.

De fans hekelen het 'ego-gedrag' van Mike Trésor, vorig seizoen hun oogappel, nu een ogenschijnlijke egoïst die na een benutte strafschop alleen maar oog heeft voor de tv-camera. Ze storen zich aan het lachje waarmee Sven van Beek het veld verlaat nadat er tegen ADO alweer niet is gewonnen. Ze spotten met Zeljko Petrovic, de nieuwe trainer die herinnerd wordt aan zijn eigen uitspraken en nu zelf Jan Pipo de clown wordt genoemd.

Zulke reacties zijn niét opgetekend uit de honderden, vaak onbezonnen gedropte posts waarin fanatieke aanhangers van Willem II zich uitleven in woede. Nee, het zijn serieuze constateringen in hoofdartikelen op de fansite tilbo.com. Zó wreed heeft de achterban zich losgerukt van zijn grote liefde.

Is dit de weerslag van een jaar waarin supporters zijn weggehouden van hun club, in een jaar waarin de spelers de tribune-stimulans zo hartgrondig moesten missen?

Als de supporters dan toch een gebaar willen maken, draai dan die geschrapte verkiezing eens om. Kom dan met een klassement voor de sléchtste speler van het seizoen. Als aansporing, want zo'n predicaat wil niemand meedragen in zijn verdere carrière.

Verborgen, ergens in een opslagruimte, ligt Ireen Wüst in een figuratieve gedaante te wachten op een eerbetoon in haar geboorteplaats Goirle. Haar standbeeld is al een jaar gereed. Liefst 80.000 euro trok de gemeente uit voor kunstwerk én onthulling.

Omdat de gemeente Goirle mooie sier wil maken met Ireen Wüst blijft het wachten voordat we haar in brons, drie meter hoog, te zien krijgen. De coronabeperkingen laten nog geen onthulling toe, volgens de gemeente. Bedoeld wordt natuurlijk de schijnbaar noodzakelijke ceremonie met festiviteiten, met een hoofdrol voor de burgemeester en andere notabelen.

Met een standbeeld, vlak voor het gemeentehuis, wil ook Goirle pronken met de meest succesvolle Nederlandse olympiër aller tijden, zeker sinds Tilburg in 2009 de overdekte schaatsbaan al naar haar noemde.

Vanuit Friesland wacht Ireen Wüst geduldig af. Wat bindt haar nog aan haar geboorteplaats? In de media wordt ze vaak een Goirlese (of Brabantse) genoemd; ze is er geboren, haar ouders wonen er. Maar verder?

In De Telegraaf benadrukte Ireen Wüst vorige week hoezeer ze zich met Friesland voelt verbonden. Ze woont er al een kleine twintig jaar. Al haar familie is er geworteld. Ze reed er haar eerste schaatstocht. In 2012 ging ze de strijd aan met haar coach omdat ze liever de (uiteindelijk toch vervallen) Elfstedentocht reed dan het zoveelste WK Allround.

Als een 'eigen kind' blijven Goirle én Brabant haar trots koesteren, ook nu Ireen Wüst op haar 34ste de topjaren achter zich heeft liggen. Op het WK werd ze vorig weekeinde onttroond als abonnee-wereldkampioene op de 1500 meter, alleen in de ploegachtervolging won ze nog goud.

Van massale aandacht was geen sprake meer. Tegen journalisten vertelde Wüst haar 'referentiekader' te hebben gemist. Zelfs de pseudo-wetenschappelijke NOS-analisten wisten niet wat ze bedoelde. Tegen tv-verslaggever Bert Maalderink bitste Wüst: ,,Moet ik dan nu maar gelijk stoppen met schaatsen? Ik ben ook maar een mens, geen robot."

Mooie reactie, tekenend voor haar eerzucht, nu al gericht op de Olympische Winterspelen in Beijing. Over precies één jaar eindigen die Spelen. Zo lang kan dat standbeeld dan ook nog wel wachten.

Het lekt bij FC Den Bosch. Financieel is dat al langer het geval. Op het veld krijgen de verdedigers de gaten niet meer gedicht. En nu komen er ook geheimen vrij vanuit de boezem van de club. Het lijkt wel FC Oeteldonk op De Vliert, als variant op FC Hollywood aan de Rijn.

FC Hollywood verwijst naar de tragikomische lotgevallen binnen Vitesse, zoals in 2006 beschreven in het hilarische boekje Je hebt het niet van mij. Daarin duikt perswoordvoerder Ester Bal op. Ze vervult die rol nu bij FC Den Bosch, als een spindoctor van de club.

Strategisch handelen is dit seizoen, méér nog dan het voetbal, core-business geworden voor FC Den Bosch. De financiële situatie noopt daartoe. Al jarenlang wordt uitgekeken naar nieuwe investeerders. Op deze route tekenen zich binnen de club twee kampen af.

Deze week bleek dat de Amerikaanse overname-kandidaat PGM 1,5 miljoen euro zou bieden voor een belang van 80 procent en dat Wesley Sneijder voor 'maar' 1 euro 51 procent van de aandelen in handen wil krijgen.

De Amerikaanse interesse ligt al langere tijd op tafel maar kwam wel erg toevallig naar buiten, juist nu over het bod van Sneijder moet worden beslist. De 'extraatjes' in Sneijders plan werden niét vermeld; bijvoorbeeld wat zijn medefinanciers inbrengen, welke contacten in het topvoetbal hij aan FC Den Bosch wil verbinden.

Aan mijn journalistieke lessen heb ik overgehouden dat bij het lekken van geheime informatie eigenbelang meestal de drijfveer is - niet alleen in de sport, ook in de politiek en het bedrijfsleven.

Aannemelijk is dat sleutelpersonen bij FC Den Bosch voor hun baantje moeten vrezen als Wesley Sneijder zich met het (technisch) beleid gaat bemoeien. De directeur zit met een contract dat op 1 mei afloopt en heeft zich opvallend schuil gehouden bij de gesprekken met Sneijder.

Zo krijg je de indruk dat het Amerikaanse bod de voorkeur geniet bij de top op de werkvloer van FC Den Bosch. De club komt dan voor 1,5 miljoen euro in buitenlandse handen. Peanuts!

Voor zo'n bedrag moeten toch ook wel enkele mensen dichterbij te vinden zijn, zeker tussen zoveel Bosschenaren die altijd snel uitspreken hoe trots ze zijn op hun stad.

Het stinkt naar rotte vis, zo grof als Brian Brobbey het in de digitale riolen moet ontgelden. Op de socials signeerden Ajax-fans hun woede met emoji's van een slang. Columnist Sjoerd Mossou gooide olie op het vuur door in een podcast uit te kramen: 'Over zes jaar speelt hij gewoon bij PEC Zwolle.'

Brian Brobbey werd maandag 19 jaar en speelde pas zes keer in het eerste elftal van Ajax. Een bundel spierkracht met snelle voeten. Brobbeast, noemen ze hem. Hij weigert een nieuw contract en gaat wellicht naar Red Bull Leipzig.

Knarsetandend ziet Ajax toe, zo vervliegen tientallen miljoenen die al waren begroot met een nieuw contract voor Brobbey. De media halen hiervoor steeds hetzelfde cliché van stal: 'nu loopt hij gratis de deur uit'.

Mag Brian Brobbey zelf zijn eigen toekomst uitstippelen, al dan niet geleid door zijn zaakwaarnemer? Is Brobbey schuldplichtig aan Ajax omdat hij er vanaf de F-pupillen een opleiding tot profvoetballer heeft genoten?

Zulke vragen komen ook op rond Mohamed Ihattaren, bijna 19 jaar nu. Hij dubt nog over een nieuw contract met PSV. Net als bij Brobbey is Mino Raiola zijn zaakwaarnemer. De vrees en het ongeduld zijn al tastbaar in Eindhoven.

'Het wordt onderhand tijd dat zijn zaakwaarnemer Mino Raiola PSV duidelijkheid geeft over een langer verblijf van Ihattaren. Dat kan PSV nog een fors bedrag opleveren', schreef Rik Elfrink, onze clubwatcher van PSV, deze week nogal dwingend op bd.nl, in de geest van de PSV-gedachte.

Waarom moet Ihattaren zich nu al voor langere tijd aan PSV verbinden? Pas medio 2022 loopt zijn contract af. PSV dringt alleen maar aan op spoed om een veel hogere afkoopsom te kunnen bedingen, zodra zich inderdaad een grotere club meldt voor hem.

Voor PSV (en de meeste andere clubs) is deze vorm van mensenhandel financiële noodzaak geworden. Zonder transfers (en zonder de gronddeal met de gemeente) had PSV nu voor tientallen miljoenen in het rood gestaan. De jeugdopleiding is uitgegroeid tot businessmodel.

De spelers profiteren mee, jazeker, maar ze hoeven toch niet áltijd mee te werken aan deze koehandel. Of zoals Ajax-coach Erik ten Hag zei over Brobbey: 'Het talent is van hemzelf, niét van de club.'

Er mag gezongen worden, morgen in het stadion van Willem II. Tegenstander FC Emmen heeft géén bezwaar gemaakt tegen de supportersgeluiden die door deejay Lars Oomens zijn gemixt. Spreekkoren en gezang moeten Willem II weer inspireren, los van wat Zeljko Petrovic nog kan fiksen als opvolger van de ontslagen coach Adrie Koster.

Gesteund door aanhoudende aansporingen en het massaal meegezongen deuntje 'Wij zijn voor niemand bang' eindigde Willem II vorig seizoen op de vijfde plaats van de eredivisie. De supporters op KingSide en Vak E deelden mee in een verklaring van het succes.

Veel tegenstanders werden in Tilburg kennelijk bevangen door een angst, die in dit stille seizoen nog niet geweken is. Na twee duels met fan-gegalm spraken Vitesse, Ajax, FC Groningen en PEC Zwolle een veto uit tegen het geknal uit de geluidsboxen. Nep-vrees?

Lege tribunes, het gemis aan publiek, speelt volgens sportpsycholoog Rico Schuijers uit Oss wel degelijk een rol. ,,Een ego-gerichte voetballer wil shinen en erkend worden door het publiek, die heeft supporters nodig om te presteren en op te vallen", betoogde Schuijers in het dagblad Trouw.

Pierre van Hooijdonk ging nog verder. Hij maakte mee wat de fans van onder meer NAC, Feyenoord en Celtic voor een thuisclub kunnen betekenen. ,,Met publiek erbij zijn voetballers eerder geneigd de grenzen op te zoeken. Dan kunnen ze écht boven zichzelf uitstijgen", voegde Van Hooijdonk toe aan de wetenschappelijke uitleg.

Niet alleen spelers van de thuisclub, óók tegenstanders én scheidsrechters gedragen zich mogelijk anders als de fans ontbreken. Spelers van de uit-club hoeven dan niet te vrezen voor klodders speeksel en scheldkanonnades. En een scheidsrechter kan publieksonvriendelijke beslissingen nemen zonder het risico te lopen dat een vol stadion zich langdurig tegen hem keert.

Toen Willem II-spits Kwasi ('Otschi') Wriedt vorige week volkomen ten onrechte de rode kaart kreeg, bleef elk protest vanaf de tribunes uit. Zelfs Adrie Koster roerde zich amper. De gevolgen daalden op hem neer, resulterend in verlies én ontslag.

Zo mag ook Koster zich nu slachtoffer van de corona-stilte voelen.

Wat voor straf hangt er boven het hoofd van Roger Schmidt, de coach van PSV die vorig weekeinde scheidsrechter Bas Nijhuis in gespierde taal betichtte van partijdigheid? Smaad met voorbedachten rade leek het wel.

Het was geen onbezonnen opwelling. Hij raasde door, langs alle microfoons, tot op de persconferentie. Niemand van PSV kon hem kalmeren. Een excuus bleef ook gisteren uit. De directeur die altijd een mening paraat heeft, dook weg.

De aanklager van de voetbalbond is bezig aan een vooronderzoek - die term alleen al. Het is de eerste stap op weg naar vervolgonderzoek, naar hoor en wederhoor, naar een schikkingsvoorstel, naar een sanctie van de tuchtcommissie en tenslotte een vonnis van de commissie van beroep. Als het zo ver is, kan Ajax al kampioen zijn.

Hoe geruisloos zo'n tuchtzaak in het amateurvoetbal wordt geregeld, weet Wesley Sneijder wel. Hiervoor moeten we naar Veen, terug naar 3 oktober. Ruim voordat er daar in het Land van Heusden en Altena weer sloopauto's in de fik gaan, nog voordat het amateurvoetbal wegzinkt in de tweede coronagolf.

Die middag treft Achilles Veen in de Hoofdklasse A het Utrechtse DHSC, de club van de Sneijder-clan. Wesley mag als manusje van alles het sportpark op, Jeffrey is assistent-coach, Rodney speelt mee tot hij na een tweede gele kaart het veld af moet. DHSC verliest met 4-1.

De woede van Wesley richt zich op scheidsrechter Harold van de Ketterij. 'Paardenlul' - 'Mannen, die scheidsrechter is voor mij', tiert hij, de recordinternational van Oranje. Na afloop leidt Wesley de 'delegatie' van DHSC naar de scheidsrechter, voor een gepeperd 'onderonsje'. De intimidatie is minutenlang tastbaar.

In de kleedkamer vertellen de grensrechters dat Wesley Sneijder zich dit seizoen al twee keer op zo'n manier heeft misdragen. De scheidsrechter meldt het incident bij de KNVB.

Bijna vier maanden later weet het mikpunt, het slachtoffer, nog altijd niet hóe deze strafzaak is afgewikkeld. Gisteren pas hoorde hij dat-ie er zelf naar moet vragen. De privacyregels van de KNVB laten niet toe om sancties in het amateurvoetbal openbaar te maken!

Het sociaal gedrag van Sneijder is wel naar buiten gekomen, FC Den Bosch weet alvast wat het wil binnenhalen.

In de dagelijkse quiz op NPO Radio 1, bedoeld voor het 'grote' nieuws, ging het donderdag ook over Erik van der Ven. De vraag was bij welke voetbalclub hij na dit seizoen als coach moet vertrekken. De quiz-kandidaat wist het niet. Géén schande.

Met de prestaties van FC Den Bosch heeft Van der Ven hooguit naam kunnen maken als de coach onder wiens leiding de club is weggezakt naar de kruipruimte van de eerste divisie. Bekender is hij uit november 2019 toen de zojuist racistisch bejegende Excelsior-speler Ahmad Mendes Moreira door hem werd uitgemaakt voor 'zielig mannetje'.

Die uitlating droeg sterk bij aan de beeldvorming van FC Den Bosch. Voor de clubleiding was het geen bezwaar om een nieuw contract met hem aan te gaan.

Als excuus voor de neergang wijzen ze bij FC Den Bosch graag naar het budget en de financiële positie. Vergeten wordt dan dat Helmond Sport en TOP Oss nauwelijks meer te besteden hebben.

Onbesproken blijven de verstoorde verhoudingen binnen FC Den Bosch; vooral binnen de technische staf. Wie rondloopt bij thuiswedstrijden, en ik mag dat met mijn media-accreditatie, kan het met eigen ogen waarnemen.

Via het wedstrijdformulier liet de club ons bijvoorbeeld maandag weer geloven dat Paul Beekmans nog altijd de assistent-coach is en John Vos de keeperstrainer. Ze waren nergens te zien. Beekmans zit 'ziek' thuis, Vos wordt niet langer geduld door Van der Ven.

De keeperstrainer alarmeerde in december de clubleiding toen hij hoorde dat Van der Ven een nieuw contract was toegezegd. Pas deze week volgde de correctie daarop. Daarmee leek het vooral een reactie op onvrede onder de fans. Een dag eerder hadden ze weer eens het gezicht van FC Den Bosch mogen bepalen met de spandoek-tekst Van der Ven oprotten!

Nog voordat bekend werd dat de coach géén nieuw contract krijgt, probeerde FC Den Bosch de aandacht af te leiden met de aangekondigde komst van Jeroen Lumu, de zoveelste nieuwe speler. 'Een paradijsvogel', noemde technisch directeur Jan Gösgens hem in deze krant. Wijzend op het verleden van Lumu was dat allerminst vleiend bedoeld.

Een dag later bleek de vogel alweer gevlogen. Op zoek naar een beter plekje in de jungle.

Het is de ij van ijdel, ijver en ijs, schreef Nico Scheepmaker al. Voor zijn legendarische boek Cruijff, Hendrik Johannes, fenomeen vlooide hij in 1972 uit hoe de achternaam van Johan Cruij/yff officieel moest worden geschreven - met een ij of een y. Ruud van Nistelrooij snapt de voorkeur van Johan Cruijff wel, die ypsilon oogt veel beter als internationaal handelsmerk.

Toen Ruud van Nistelrooij in 1998, op z'n 22ste pas, eindelijk ook door PSV werd erkend als topvoetballer, claimde hij een y in zijn naam op de rugzijde van het shirt. ,,Dat is mooier, zo'n y. In de lange ij mis ik het dynamische", zei Van Nistelrooij in 1999 tegen onze verslaggever Henri van der Steen in diens onvergetelijke serie Zaterdagnacht-interview.

PSV heeft Van Nistelrooij altijd braaf gehoorzaamd. Ook bij zijn presentatie als nieuwe coach van Jong PSV kreeg hij deze week zijn zin. Media die hem graag behagen, zoals De Telegraaf, het AD en ook deze krant, volgen de keuze voor de ypsilon. Andere media - Volkskrant, Trouw, NRC en NOS Teletekst - houden liever afstand en hanteren de officiële spelling.

Bij de burgerlijke stand én in zijn paspoort staat hij nog altijd ingeschreven als Rutgerus, Johannes, Martinus van Nistelrooij. In die naam wortelen de Oost-Brabantse zandgronden. Van Nistelrooy is zijn merknaam waarmee hij ook internationaal naam heeft gemaakt; bij Manchester United, bij Real Madrid.

Méér topvoetballers hechten aan een artiestennaam. Johan Cruijff deed het al om reclame te maken voor zijn schoenenzaak en voetbalschoenenmerk. Bij Willem II liet Mike Trésor Ndayishimiye aan het begin van dit seizoen weten dat hij voortaan Trésor wil worden genoemd. Verslaggevers van tv en radio reageerden opgelucht. Hij ging er niet beter door presteren, integendeel.

Als coach van Jong PSV zal Ruud van Nistelrooij, negen jaar na het einde van zijn spelerscarrière, vaker in de media verschijnen. Als assistent-coach bij Oranje krijgt hij tijdens het EK van dit jaar weer internationale aandacht.

De keuze voor een afscheid als jeugdcoach duidt op méér ambitie als trainer. Als later ook internationale topclubs aan hem gaan trekken hoeft hij zijn achternaam niet meer te spellen.

Tureluurs raken ze, in de volgauto van Jumbo-Visma. Verwoed sleutelt Dirk van de Ven, de mecanien uit Haaren, voort aan het zadel van Tom Dumoulin. Eerst anderhalve millimeter lager, dan 3,5 millimeter hoger - maar niets deugt. ,,Ik zou nu het liefst zeggen, Tom, stap maar af en ga naar huis", verzucht ploegleider Grischa Niermann zelfs.

De indringende NOS-documentaire Code Geel schetste zondag, drie maanden na de finish, een verbluffend inzicht in de Jumbo-ploeg tijdens de Tour de France 2020. Het zijn beelden die ze bij Jumbo in 2021 niet meer willen terugzien.

De ontreddering, de verslagenheid en het ongeloof beklijven. Ongeloof over het vermogen van Tourwinnaar Tadej Pogacar waarbij de tem doping nog net binnensmonds blijft. Ontreddering is er over de wijze waarop eerst Tom Dumoulin en tenslotte ook de al tot winnaar bestempelde Primoz Roglic het hoofd moet buigen.

De NOS mocht alles vrijelijk filmen. Zo kunnen we zien én horen wat ons in september werd onthouden, terwijl wij maar moesten gissen waarom het misging met de misschien wel best betaalde werknemer van Jumbo.

Naar buiten komen nu de kwellingen van Tom Dumoulin, fysiek maar ook mentaal. Huilend: ,,Ik heb zoveel pijn. Het kan zo niet langer, zo verkrampt als ik nu fiets. Hartstikke bang ben ik in de afdalingen omdat ik totaal niet stabiel op mijn fiets zit, terwijl ik weet dat ik fysiek supergoed ben." En kniezend: ,,Schijtziek word ik van die ontsteking op mijn zitvlak."

Bijna twee weken lang plaagt die ontsteking, zo groot als een ei, hem tijdens de Tour. Langer al kan hij daarom zelfs geen onderbroek verdragen.

Het is een wielrennerskwaaltje dat zich ontwikkelt door de wrijving van het zadel en het zoeken naar de beste zit. In 2016 moest Dumoulin daarom de Giro al eens voortijdig verlaten. Wim van Est loste het in de jaren vijftig op door een breinaald in zo'n steenpuist te steken. Joop Zoetemelk verzachtte de pijn in de Tour van 1973 en 1976 met een lapje biefstuk.

Dit jaar rijden de renners van Jumbo op fietsen van een ander merk, Cervélo. Dirk van de Ven mag uitdokteren hoe het zadel moet staan om nieuwe tegenslag voor Tom Dumoulin te voorkomen.