Zwijgen van Groenewegen schrijnt in gemoed Jakobsen  

Nu het deze week toch al zo vaak over excuses gaat, hoe zit het eigenlijk met de spijtbetuiging van Dylan Groenewegen? Zijn krampachtige zwijgen schrijnt verder in het gemoed van Fabio Jakobsen; méér nog dan de gevolgen van de doodsmak, aangericht door Groenewegen in augustus 2020 bij een massasprint in de Ronde van Polen.

Aan tafel in het Brabants Wielercafé in Oss werd het almaar uitblijven van een schuldbekentenis onlangs niet aangeroerd bij Fabio Jakobsen. Niets ook over de nog lopende rechtszaak en de claim waarmee juristen hun factuur kunnen opschroeven. In het altijd volle Wielercafé horen we vooral hoe mooi wielrennen vaak is.

Slechts een flardje van het weinige dat Groenewegen persoonlijk heeft losgelaten tegenover Jakobsen komt naar buiten in een fijn boek dat recent verscheen, misschien wel het beste sportboek van het jaar. In Fabio & Julius schetst auteur Menno Haanstra hoe Fabio Jakobsen en Julius van den Berg carrière maken. Op hun achttiende komen ze samen in hetzelfde beloftenteam, ze worden dikke maatjes en voor beiden is het de springplank naar een buitenlandse profploeg.

Eén keer slechts sprak Jakobsen nog met Groenewegen, vier maanden nadat hij was getorpedeerd. In een gearrangeerde meeting bepaalden juristen de toon. Een rotterig gevoel heeft Jakobsen eraan overgehouden, het is nog altijd niet verteerd. Hij kon niet eens zijn hart luchten, zo weerspannig was de muur die werd opgetrokken. Niks verklaring, niks bereidheid om verantwoordelijkheid te nemen, niks excuus.

Alle lichamelijke schade is gelukkig gerepareerd. Weg is de twijfel bij Fabio Jakobsen of hij nog even snel zou kunnen sprinten als vóór die vier dagen in coma. Maar de door juristen opgelegde geheimhoudingsplicht blijft pijn doen; niet alleen bij Jakobsen, vermoedelijk ook bij Groenewegen.

Want, hoe zwaar moet het niet zijn voor Dylan Groenewegen om, oog in oog met zijn slachtoffer, nog altijd te moeten zwijgen over zijn schuld?

En, zal Groenewegen op weg naar een massasprint wel eens vrezen dat ook hem kan overkomen wat hij Jakobsen heeft aangedaan?

Kwellende vragen. Dan moet een excuus beiden toch verlichting kunnen geven.

Dagje Philips in 1963  voor Brazilië mét Pelé  

Het WK voetbal verleidt tot veel gebed. In woord en gebaar roepen spelers hogere machten aan. Op de tribunes wordt meegebeden. Aangespoord door Cody Gakpo en Memphis Depay vinden elf spelers van Oranje elkaar in een religieus samenzijn.

In Brazilië bidt een heel volk voor Edson Arantes do Nascimento, als voetballer bekend onder zijn koosnaam Pelé. Hij is 82 jaar, de dood kruipt naar hem toe.

Ik ben opgegroeid met de verrijzenis van Pelé als tv-attractie, in zwart-wit nog. Niemand kon zo geweldig dribbelen, zo goed koppen en schieten.

Pelé was 22 jaar toen hij al twee keer wereldkampioen was geworden en op 3 mei 1963 naar Brabant kwam. Een dag eerder had hij conform de contractuele afspraken een half uur meegespeeld in een interland in Amsterdam, door Oranje met 1-0 gewonnen. Na Amsterdam was Eindhoven de volgende halte op een Europese toernee van Brazilië - met tien interlands in een maand tijd!

De wereldkampioen van 1958 en 1962 moest destijds de afslag naar Brabant nemen op last van de Philips-vestiging in Brazilië, de opdracht kwam vanuit het hoofdkwartier in Eindhoven. 'Braziliaanse wereldkampioenen bezoeken Philips', stond in grote letters op de spelersbus gekalkt. Voetballen tegen PSV was bijzaak.

Het dagje Eindhoven werd gevuld met lunchen op de golfbaan, een filmvertoning in de bedrijfsschool en met forse korting shoppen in de Philips-winkel. En toen moest er ook nog gevoetbald worden, op een vrijdagavond om half zeven. Twee keer een half uur, twee dagen voor de thuiswedstrijd tegen Blauw-Wit, die met liefst 2-5 verloren ging. Funest voor de titelkansen bleek dat niét, vijf weken later werd PSV met en 5-2 zege op Ajax landskampioen.

Ook tegen de Philips Sport Vereniging hoefde Pelé niet langer dan een halfuur in actie te komen. Pas na zijn afmars stootte Brazilië door naar de zege (0-1). Alle kunsten die Pelé beheerste waren goed verborgen gebleven.

Alsof zijn fans dit hadden voorzien, bleven de tribunes vrijwel leeg. Volgens het Eindhovens Dagblad waren er 6.000 toeschouwers, in alle andere kranten stopte de teller bij 1.000.

Over de hele wereld was Pelé een afgod, behalve in de showroom van Philips.

Tijgerbalsem in een onderbroek,   kleedkamerlol 

Hoe zal het gesteld zijn met de kleedkamerhumor bij Oranje? Ik maak me zorgen als ik ze in Qatar zo emotieloos zie lummelen, zo kil, zo niksig. Waar was in de eerste drie wedstrijden hun spelvreugde? Wat voor inspiratie doen de bv'tjes van Oranje op in de kleedkamer, los van hun zucht naar succes?

De vraag komt op als ik in deze krant wekelijks in de rubriek Uit de kleedkamer lees wat amateurvoetballers daar zoal uitspoken rond trainingen en wedstrijden. Altijd zijn het mannen in deze rubriek, nooit vrouwen.

De grootste lol beleven ze als ze tijgerbalsem smeren in de onderbroek van een teamgenoot, soms zelfs in de schaamstreek. Ook populair zijn het verstoppen van onderbroeken en het uitgieten van shampoo over het hoofd van een medespeler.

Zulke intieme details ontglippen zelden de binnenwereld van Oranje. Na het WK van 2014, ook onder Louis van Gaal, druppelde wel naar buiten dat assistent-coach Patrick Kluivert had voorgesteld om etherische geuren in de kleedkamer te verspreiden. Dat zou de prestaties verhogen. Ook teamarts Piet Bon kwam met een idee dat de spelers aan het lachen bracht: een gezamenlijk uitgebrachte strijdkreet, vlak voordat ze het veld opgingen: Ioe Hikemelaya.

Onthutsend is het om te lezen wat zich soms onder profvoetballers afspeelt. Het boek FC de Rebellen schetst wat oud-profs onder die naam beleven op hun roadtrips door het land. Voetballers met de humor van Andy van der Meijde, René van der Gijp en Glenn Helder zijn welkom in bijvoorbeeld Zijtaart. Gelachen en gedronken wordt er als ze na een partijtje op het veld in de kantine met sterke verhalen komen en dan al blij zijn met een gratis barbecue.

Het boek laat zien hoe graag ze er nog bijhoren, ook hoeveel privé-ellende ze nog meedragen, wat voor last ze ondervinden, bijvoorbeeld als ze worden gestalkt, zoals Paul Jans (ex-FC Den Bosch) overkwam. Jaren achtereen werd hij gevolgd door een vrouwelijke supporter in roze gekleed, twintig jaar ouder, The Pink Panther. Pas dankzij de rechter kwam er een eind aan.

Ze brengen ook veel humor mee, deze Rebellen. Laat ze daarom maar eens langsgaan in Qatar - als het na vandaag nog niet te laat is.

De eer  is voor  Jan van Mil,  oorlogslot trof Jo Krijgh 

Ver weg van het kapitalisten-voetbal-in Qatar bloeide gisteren ouderwetse clubliefde op in Den Bosch. Op het sportpark van BVV kreeg de emotie vat op de 88-jarige Jan van Mil toen hij werd onderscheiden als lid in de Orde van Oranje-Nassau. Het was de waardering voor een halve eeuw vrijwilligerswerk.

Jan van Mil staat model voor leden die hun sportvereniging een leven lang trouw blijven. Hij moest destijds nog tot zijn twaalfde jaar wachten om te mogen voetballen. Nooit bekroop hem de aandrang om aan te sluiten in de steeds langere rij van passanten. Inmiddels loopt zijn 77ste seizoen als lid van BVV, en nog wil hij geen wedstrijd van het eerste elftal overslaan.

Zo lang al zit BVV diep in het hart bij Jan van Mil: als lid, als wedstrijdsecretaris, als elftalleider, als grensrechter, als kantinebeheerder én als verenigingsarchivaris, wat gestalte heeft gekregen in een liefdevol ingericht museumpje in het clubhuis. Begin 1965 hoefde hij niet lang na te denken toen hem werd gevraagd om Jo Krijgh op te volgen als wedstrijdsecretaris, zo eervol was zo'n aanzoek destijds nog.

Jo Krijgh (1917-1964) was een instituut binnen BVV. Jo Krijgh zou gegarandeerd de spits zijn geweest van het elftal waarmee BVV in 1948 landskampioen werd, wanneer hij in mei 1940 bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog als marinier geen been had verloren bij het bombardement op Rotterdam.

In 1936 was Krijgh zo goed, zo'n waardevolle schutter, dat hij als 19-jarige al werd opgeroepen voor de trainingen van het Nederlands elftal. Een flinke knieblessure en zijn oorlogslot verhinderden een glansrijke carrière.

Als manusje-van-alles diende Jo Krijgh vervolgens zijn club totdat hij eind 1964 op zijn 47ste werd getroffen door een dodelijke hartstilstand. Daarom mocht hij ook niet meer beleven hoe zijn zoon Kees in 1975 als speler van PSV wél tot Oranje doordrong en twee interlands speelde.

De inzet van Jo Krijgh voor BVV heeft dankzij Jan van Mil een jarenlang vervolg gekregen. En zo is nu niet alleen de clubtrouw van Jan van Mil een voorbeeld; méér nog roept hij weemoed op bij al die sportclubs die steeds vaker met een tekort aan vrijwilligers te kampen hebben.

Drie weken na de inval stopte Jumbo de sponsoring van Herlings. Toeval?

Nog nooit waren de wegrenners van Team Jumbo-Visma, de mannen, zo succesvol als in 2022. Met 48 overwinningen, de meeste van allemaal, eindigde het als eerste op de mondiale puntenranglijst - na negen jaar hegemonie van Quick-Step. Het succes werd genoteerd zonder dat daarvoor de vlag uitging. Er reed geen platte kar met renners rond om ze toe te juichen.

Geneerde Jumbo zich voor uitbundig pronken met succes in de sport, zo kort nadat (ex-)topman Frits van Eerd was aangehouden op verdenking van witwassen? Volgens het Financieele Dagblad waren bij hem thuis tonnen aan contant geld aangetroffen, vermoedelijk afkomstig uit zijn handeltjes in de motorsport.

Zo'n bijzondere vondst roept vragen op. Waar komen zoveel biljetten vandaan, waaraan wil hij ze besteden zonder dat van witwassen sprake is? Op zoek naar de gevolgen van de fraudezaak voor de sport constateerde NRC deze week dat vooral de motorsport geraakt zal worden.

Drie weken ná de inval in het huis van Van Eerd in Heeswijk-Dinther maakte Jeffrey Herlings bekend dat er na tien jaar een eind was gekomen aan de sponsoring door Jumbo. Jeffrey Herlings - 'de Max van de motorcross' - is pas 28 jaar en tweevoudig wereldkampioen. En dan raakt hij nu ineens Jumbo kwijt als sponsor. Toeval?

Sponsoring van motorcross blijkt een privé-hobby van Van Eerd te zijn, buiten de boekhouding van Jumbo om. Formeel is de supermarktketen er alleen in naam en beeld bij betrokken. Niettemin voelt het bedrijf zoveel nattigheid dat de raad van commissarissen aan accountantskantoor KPMG opdracht heeft gegeven om alle sponsorcontracten in de motorsport door te lichten.

Op voorhand liet Jumbo al weten de sponsoring van 'specifiek de motorsport te heroverwegen.' Jumbo wil zich kennelijk niet langer associëren met een sport die gedijt in zand en modder en waarin het schijnbaar lastig is verschoond te blijven van uitwassen.

Wat rest is de miljoenensteun aan sponsoring van de wielerploegen, de schaatsploegen, Max Verstappen, de Grand Prix van Zandvoort, PSV en ook Blauw-Geel in het thuishonk Veghel. In die sporten vrezen ze nog geen gevolgen - zolang daar geen nieuwe vuiltjes opduiken.

TOP Oss blijft de enige club met steunactie voor slaven in Qatar 

Het blijft vooralsnog een eenzame actie van de voetballers van TOP Oss. Op hun shirts en met een spandoek vroegen ze vorig weekeinde aandacht voor de uitbuiting van arbeidsmigranten en mensenrechtenschendingen in Qatar. De  respons was gering. Geen enkele club of speler volgde het voorbeeld uit de kelder van de Keuken Kampioen Divisie.

TOP Oss werd alleen gelaten met zijn steunbetuiging aan de slaven in Qatar. TOP trekt nu eenmaal niet de interesse van Ajax, de actie voltrok zich in een stadionnetje dat ze in Oss het Kuipke noemen.

Ook binnen de Tilburgse studentenvoetbalclub TSVV Merlijn zijn ditmaal (nog) geen actievoerders opgestaan. Waar is de militante clubgeest van eind 1980 gebleven?

Merlijn ging destijds voorop bij de protesten tegen een mini-WK in Uruguay, de Mundialito, een toernooi met vijf wereldkampioenen en Nederland als beste nummer 2. Uruguay was een omstreden land waar gemarteld en gemoord werd in opdracht van de militaire junta.

De protesten waren massaal, veel heviger dan nu rond het WK in Qatar. Freek de Jonge zegde het lidmaatschap van zijn KNVB-club op. De politiek roerde zich fel. Merlijn voerde de oppositie vanuit de clubs aan met de oproep tot een stakingsdag, 125 clubs tekenden een petitie.

Het actieweekeinde werd op vrijdagavond ingezet in Veghel waar de zaalvoetballers van Nieuwkamp meteen na de aftrap de hal uitliepen. Op zaterdag volgde een team van Wereldwinkel in Goirle. Bij het duel met Hilvaria verlieten de spelers van Merlijn na 35 seconden het veld.

De KNVB toonde geen enkel begrip. Alle teams kregen twee punten aftrek in de competitiestand, er vielen boetes van 250 gulden per team. En Oranje ging gewoon voetballen, daar in dat toen verderfelijke land.

Merlijn en alle andere clubs, behalve TOP Oss nu dan, kijken al jaren gedwee toe hoe Qatar tot podium van het topvoetbal is verheven. Op de site van Merlijn staat geen kritische noot. In het clublied leeft de traditie wél voort:

'TSVV Merlijn, en niemand krijgt ons klein, wat zullen wij vanavond straal bezopen zijn. We drinken heel veel bier, en maken veel plezier.... Lalalalalala Lalalalalala Lalalalalalalalalalalala.'

Het actievuur is verschraald in bier.

Confronteer biersmijter met het slachtoffer

Hinkend op krukken verliet Ajax-verdediger Owen Wijndal dinsdag Ibrox Stadium. In de klassieke burcht van Rangers FC was hij na een por in zijn rug uitgegleden op een hellinkje naast het doel; op een strook afgegraven gras, bedoeld voor waterafvoer, maar zodanig aangebracht dat de reclamewand beter zichtbaar is

Zo'n greppeltje wordt gedoogd door de surveillanten van de UEFA. Ze waken scherp over de belangen van sponsors, maar laten wel toe dat een speler zo onbenullig geblesseerd kan raken.

Sporters lopen wel vaker blessures op in zonderlinge situaties: in de badkamer, in de keuken, thuis op de bank, en ook in bed. Willem II-coach Kevin Hofland miste in 2008 een wedstrijd van Feyenoord omdat hij zich had verstapt bij het uitlaten van de hond.

Op de dag dat Wijndal in Glasgow onderuit gleed, werd bekend dat FC Den Bosch-verdediger Jordy van der Winden moet vrezen voor zijn voetbalcarrière. Voor de derde keer in vier jaar is bij hem een kruisband in het kniegewricht afgescheurd.

Het letsel trof Van der Winden vier weken geleden tijdens het duel met Willem II in Tilburg. Bij de omhelzingen na een Bossche goal moest hij uitwijken voor een beker bier en verdraaide hij zijn knie. Huilend hinkte Van der Winden naar de kant, meteen beseffend wat de schade wel eens kon zijn. 'Die stomme beker bier', zucht hij nu.

Uit tv-beelden valt op te maken dat de beker bier afkomstig was van de KingSide, het vaak geprezen tribunevak met de meest heethoofdige Willem II-supporters. Smijten met bier is sinds enkele jaren uitgegroeid tot een ritueel in de voetbalstadions: de 'bierdouche'.

Zo'n 'bierdouche' en het vuurwerk waarop spelers van Ajax op 28 augustus in Utrecht werden onthaald is bestraft met zeven stadionverboden. De boete van welgeteld 5000 euro die de club (pas) deze week kreeg opgelegd, gold alleen voor oerwoudgeluiden en antisemitische scheldkoren. Daarmee is ook dit weer afgedaan, op naar de volgende ontsporing.

Wat er bij Willem II - FC Den Bosch gebeurde is nog in onderzoek. Als Willem II zijn veiligheidsorganisatie op orde heeft, moet de biersmijter allang zijn opgespoord. Confronteer hem dan maar eens met het slachtoffer en vooral diens lot.

Betere  keuzes hadden degradatie kunnen voorkomen

Nog maar twee weken geleden voetbalde Willem II als FC Barcelona in zijn beste jaren. Het leek wel Tiki-Taka, althans volgens Tom Beugelsdijk, de verdediger van Helmond Sport die beter met zijn Haagse bek dan met hoofd en benen voetbalt.

Beugelsdijk werd zo serieus genomen dat hij de trots van Willem II-coach Kevin Hofland streelde. Vier dagen later werd Willem II uit de KNVB Beker geknikkerd door FC Eindhoven, door spelers die gemiddeld slechts een derde verdienen van de eredivisie-salarissen in Tilburg.

Het spelersbudget van Willem II bedraagt dit seizoen zo'n 3,5 miljoen euro. Daaruit kunnen Dammers, Schouten, Woudenberg, De Leeuw en Lamprou verder teren op hun tonnenhoge eredivisie-inkomsten, hoewel ze op het hoogste niveau overbodig waren geworden. 'Het risico van een langer verblijf in de Keuken Kampioen Divisie beperken we middels een relatief hoge investering in de selectie van 2022-2023', schrijft Willem II ter verantwoording in het jaarverslag.

Spelerssalarissen van pakweg twee ton kan Willem II zich permitteren. Aan de tweekoppige directie (Martin van Geel en Joris Mathijsen) werd vorig seizoen 823.000 euro uitgekeerd. Het eigen vermogen groeide tot 10,6 miljoen, vooral dankzij de spelershandel. De miljoenen die daaruit werden gestoken in kopen en huren van nieuwe spelers konden de degradatie van Willem II niet voorkomen.

Op financieel gebied is Willem II eredivisie blijven spelen, nu sportief nog. Nog altijd liggen de twee promotieplaatsen binnen bereik, zeker in zo'n flipperkast-competitie als de KKD.

Toch bekruipt het ongenoegen veel supporters. Ze maken zich zorgen. Ze klagen over de coach. Ze twijfelen aan de keuzes van de technisch manager. Ze storen zich aan nieuwe spelers die weinig vertrouwen wekken, zeker niet voor de langere termijn.

Bij de fans dringt weemoed zich op als ze zien hoe niet langer nodig geachte spelers als Anita, Romeny, Nieuwkoop, Gladon en Van Beek elders wel vlot op het hoogste niveau meedraaien. 'Hadden we die niet bij Willem II kunnen houden', vragen verstokte aanhangers zich af.

Ja, met zo'n riant eigen vermogen moet dat zeker mogelijk zijn geweest. En ook dán had Willem kerngezond kunnen blijven.

Zolang in de stadions  homo-spreekkoren worden 

gedoogd  dringt het besef  onvoldoende  door 

Is Orkun Kökçü een zondebok omdat hij zondag weigerde een gekleurde aanvoerdersband te dragen, als symbolische oproep tegen álle vormen van discriminatie? 'Hij wordt een zondebok waar we alle onverdraagzaamheid op projecteren. Wij kunnen onze volkswoede op hem richten, en dan is ons straatje weer schoongeveegd', betoogt Jos Moons in het christelijke dagblad Trouw.

Jos Moons is jezuïet en onderzoeker aan de Faculteit Katholieke Theologie van de Universiteit van Tilburg. Hij signaleert volkswoede en komt tot de conclusie dat Kökçü nu een zondebok is. O, ja?

,,Kökçü, 'Kökçü, schijt aan iedereen", scandeerden de fans van Feyenoord zondag nadat hun club met 3-1 van AZ had gewonnen. De kreet gold niet zozeer zijn uitblinkersrol. Het was vooral een steunbetuiging aan zijn boycot van de goodwill-show van de KNVB. ,,Jongens, ik houd van jullie, jullie hebben me gesteund", reageerde Kökçü op het applaus van de Rotterdamse aanhang.

Is dat volkswoede, is Kökçü dan een zondebok? Van massale afschuw over zijn actie was deze week geen sprake binnen het legioen van voetbalfans, ook niet van andere clubs. De verontwaardiging kwam van buiten - en vanuit de media, heel voorzichtig uit de politiek.

Veel voetbalsupporters halen hun schouders op over zo'n campagne, bedacht voor de bühne, met een regenboog op hoekvlaggen, op scheidsrechtertricots en op de jasjes van de ESPN-propagandisten. Maar daadwerkelijk spannen zich slechts 6 van de 34 profclubs in voor lhbti+-acceptatie.

Als gelovige moslim mag Orkun Kökçü zich daar niet mee associëren. Zijn interpretatie van de Koran verbiedt hem dat. Zijn familie oefent druk uit, in Turkije waar hij international is werd zijn houding toegejuicht.

Zo vreet de homofobie zich verder in de samenleving, óók hier in Nederland, zo leggen de reacties van Nederlandse fans bloot. Dát laat ook de almaar gedogende KNVB toe. Uitgerekend afgelopen zondag maakten aanhangers van FC Twente en FC Utrecht hun tegenhangers wéér massaal uit voor homo's. Scheidsrechters en stadionspeakers grepen, opnieuw, niet in.

Zolang dat niet gebeurt dringt onvoldoende het besef door hoe verderfelijk en pijnlijk zulke spreekkoren zijn.

a Reageren? info@henkmees.nl

Kiem van veel ellende met voetbalfans ligt buiten het stadion 

Drie tientjes. Een schijntje gevarengeld is het wat stewards krijgen toegestopt voor een wedstrijddag ordehandhaving bij FC Den Bosch. Een aalmoes voor wat ze moeten doorstaan aan vernederingen en intimidatie bij het toezicht op voetbalsupporters. Stewards zijn het schaamlapje van het voetbalvandalisme.

Suppoosten werden ze vroeger genoemd, ze hoefden zich doorgaans alleen bezig te houden met kaartjescontrole. Gehuld in een geel hesje kregen de stewards ruim veertig jaar geleden met een eigentijdse naam een schijnstatus in de stadions. De politie trok zich terug. Sindsdien moeten de clubs met hun stewards waken over de gedragingen van het publiek.

Terwijl we vorige week 82 minuten lang uitkeken naar hervatting van het gestaakte duel tussen Willem II en FC Den Bosch stonden weinigen stil bij het lot van de stewards (én de chauffeurs die met bussen vol woede en frustratie terug moesten naar Den Bosch).

Wat hadden die stewards moeten of kunnen voorkomen? Ze missen doorgaans macht en overwicht. Het ontbreekt hen aan de bevoegdheid grondig te fouilleren op fakkels, explosieven en andere voorwerpen die het stadion worden binnengesmokkeld. Niet allemaal hebben ze het lef om bezoekers met een stadionverbod te weren.

De kiem van veel ellende met hooligans ligt buiten stadions. Cafés lokken supporters met extreem lage prijzen, speculerend op het volume dat de omzet stuwt. Volgezopen en volgesnoven overbluffen sommigen met knikkerende ogen de stewards aan de poort. Houd ze dan maar eens tegen.

Gelukkig zijn ze lang niet allemaal zo. Maar in telkens nieuwe generaties knaagt het kwaad wel verder. Hooliganisme is daardoor nu verankerd in het imago van FC Den Bosch. Na strafzaken wegens ongeregeldheden bij de laatste drie wedstrijden van vorig seizoen, liep het tegen TOP Oss en Willem II opnieuw uit de hand - al dan niet aangejaagd door de rivaliserende aanhang.

De clubleiding reageert met ellenlange, voornamelijk holle statements. Concrete maatregelen tegen de daders in Tilburg zijn tot nu toe niet bekend gemaakt. En het blijft wachten op nadrukkelijke versterking van de beveiliging - op steun die de stewards én de goedwillende supporters zo hard verdienen.

Reageren: info@henkmees.nl

Verbanning van tennisteam leidt ons terug naar de vlucht van Kristie Boogert uit het stadhuis  

Nergens in Nederland is rond 11 en 12 november een geschikte locatie beschikbaar voor de tennisinterland tegen de vrouwen van Frankrijk. Noodgedwongen is dit duel voor de Billie Jean King Cup omgezet in een uitwedstrijd. Wat ‘n armoe - verjaagd uit ons ‘topsport-land’.

Ook in sportcentrum Maaspoort in Den Bosch is ditmaal geen plaats voor een dikke week tennis, zoveel tijd is nodig voor aanleg van de gewenste gravelvloer, de trainingen en de wedstrijddagen. De zaal was al gereserveerd voor Soufiane Touzani en zijn straatvoetbalartiesten.

Met enige regelmaat konden de nationale tennisteams eerder wél in Den Bosch terecht. Deze week was het 25 jaar geleden dat de finale van wat toen nog de Fed Cup heette, toevallig ook tegen Frankrijk, plaats had in de Brabanthallen. Het leed dat topsport kan aanrichten drong daarbij door tot het stadhuis. Zonderling was het wat zich daar voordeed.

Bij de loting in de statige, oude raadszaal hield Kristie Boogert, nummer 3 van Nederland en 84ste op de wereldranglijst, het niet langer uit. Een uur eerder pas had ze gehoord dat ze genoegen moest nemen met een rol als reserve. Ontredderd vluchtte Boogert weg uit het stadhuis.

Hollend door de nauwe straatjes van de binnenstad zocht ze een onbestemde plek voor bezinning. Stanley Franker, technisch directeur van de tennisbond, repte zich achter haar aan - ook hij in gestrekte draf. Honderden meters verderop achterhaalde Franker haar. Tien minuten lang probeerde hij Boogert moed in te spreken, midden op straat. Tevergeefs. Pas een uur later keerde ze terug in het stadhuis.

De affaire kreeg nog een juridisch vervolg. Kristie Boogert claimde schadevergoeding want ze voelde zich ‘publiekelijk vernederd’ en klaagde over ‘emotionele klachten’.

Zonder Kristie Boogert ging de finale vrij kansloos verloren (1-4). Het tennisteam keerde nadien diverse keren terug in Den Bosch. Van de laatste vier thuis-interlands werden er drie in Maaspoort gespeeld. Gaandeweg slonk de belangstelling, sponsors moesten leuren met vrijkaartjes om de tribunes gevuld te krijgen.

Nu gelden er andere prioriteiten in Maaspoort, straatvoetbalkunstjes verdringen de topsport.

Ooit mocht Wilhelmina om de landstitel wedijveren 

Wilhelmina, de voetbalclub waarvan ik al meer dan 60 jaar lid ben, wordt vandaag 125 jaar. De KNVB telt maar 38 clubs met een langere historie. In Brabant is alleen Willem II nog ouder, een jaar slechts.

De oudste sportclub van Den Bosch is van 1897, een jaartal dat duurzaamheid weerspiegelt en eerbied oproept. Een ruime meerderheid van de duizend leden sprak zich dit jaar schriftelijk uit voor het plan om de verenigingstrots te verwerken in een aangepaste clubnaam: Wilhelmina 1897. De wijziging werd geblokkeerd. In een statutair vereiste ledenvergadering waren daarvoor slechts enkele tientallen tegenstanders nodig, zo gering was de opkomst.

Zoals bij de meeste sportclubs vormt de jaarlijkse ledenvergadering ook bij Wilhelmina geen podium meer voor zelfreflectie. Ook deze club staat model voor veel hedendaagse sportverenigingen, als middelpunt van recreatie voor jeugd én senioren. De prestaties van de eerste elftallen zijn ondergeschikt daaraan. De vrouwen van Wilhelmina spelen in de tweede klasse, de mannen in de vierde klasse; op het achtste niveau, nog net één etage boven de kelder van de vijfde klasse.

Het 125-jarig bestaan van Wilhelmina gaat voorbij zonder de vroeger gebruikelijke receptie, zonder statig jubileumboek, zonder herinneringen aan het verleden. Een kwart eeuw lang speelde de club in wat toen de top was. Met Tonny van Haeren had het een international in de gelederen. In 1909 streed Wilhelmina zelfs in twee (verloren) duels met Sparta om de landstitel.

Niet overal ligt er stof over de prestaties van Wilhelmina. Zo ontving de club onlangs een felicitatiebrief uit Italië. Negen velletjes schoonschrift, ondertekend door een ‘lover of football’ uit Ponte del Giglio, een dorpje dat behoort tot de gemeente Lucca.

In de brief somt deze voetballiefhebber een lange serie uitslagen op van wedstrijden van Wilhelmina tegen onder meer Feyenoord, PSV, Willem II, Sparta, Vitesse, NAC, NEC, Heracles en Excelsior. De reeks eindigt in 2017 met het laatste kampioenschap, behaald vóór FC Schadewijk (Oss) en Theole uit Tiel.

Alleen die namen van tegenstanders al doen beseffen wat voor historie een club van 125 jaar achter zich heeft liggen.

Wanneer is een sportclub wel of geen grootverbruiker?

Twee keer slechts, in loze zinnetjes, kreeg koning Willem-Alexander dinsdag de term sport over zijn lippen in de Troonrede. Vijf miljoen Nederlanders sporten en bewegen in verenigingsverband, naast de miljoenen die zich met fitness, fietsen en lopen fit houden. Maar zelden krijgt hun belang serieuze aandacht binnen de ministeries en de paleizen in Den Haag.

Uiteindelijk volgde na twee dagen steggelen en debatteren vanuit de Tweede Kamer nog wel een steunbetuiging aan de sport. Wat het waard is, moet nog blijken. Vooral de almaar stijgende energiekosten zijn een dringende zorg voor de vele duizenden sportlocaties en de 25.000 verenigingen. De noodkreten vallen niet te negeren.

Van de 637 zwembaden vrezen er 200 de deuren te moeten sluiten. 8 van de 22 kunstijsbanen kunnen zich niet langer financieel bedruipen. In Nistelrode zijn de leden van voetbal- en korfbalvereniging Prinses Irene al voorbereid op verdubbeling van de contributie.

Schrijnend in deze barre tijden is dat sportclubs ook stuiten op tegenwerking, bij voorbeeld als ze met zonnepanelen willen omschakelen naar duurzame energie. Zo worden onder meer in de gemeente Sint-Michielsgestel grote sportverenigingen aangemerkt als grootverbruiker waardoor ze geen opgewekte stroom mogen terugleveren aan het energienet. Het plaatselijke CDA heeft zich hier snel opgeworpen als pleitbezorger (én zieltjeswinnaar).

In Drunen heeft voetbalvereniging RKDVC steun gekregen van CDA-Kamerlid Henri Bontenbal. Ook RKDVC mag geen zonnepanelen aansluiten, eveneens omdat ook deze club als grootverbruiker staat geregistreerd.

Een vreemde regelgeving is dat, temeer omdat veel andere clubs niét als grootverbruiker worden gezien en wél baat mogen hebben bij de zonnepanelen op het dak van tribune, kleedkamers en clubhuis. Netwerkbeheerder Enexis heeft inmiddels dan wel een oplossing voor de 'minder verre toekomst' beloofd, maar dat weerhoudt Kamerlid Bontenbal niet van actie. Zo komt de zonnepanelen-wens van RKDVC woensdag zowaar in de Tweede Kamer aan de orde.

Wat dat oplevert? Een 'toezegging', de zoveelste motie? Of een oplossing voor de 'minder verre toekomst'? Nog voor de volgende Prinsjesdag?

Hoe begaan zijn de Amerikanen met FC Den Bosch?

Hachelijk - als Jan Schouten de situatie bij FC Den Bosch zó schetst, klinkt dat alarmerend. Jan Schouten is oud-voorzitter en altijd warm betrokken gebleven; als sponsor, als donateur, als aandeelhouder, maar bovenal als supporter.

In de Facebook-groep FC Den Bosch is Van Ons legt Schouten deze week zijn zorgen bloot. Hij laat zich niet alleen leiden door de ranglijst waarop FC Den Bosch nu de laagst geklasseerde profclub van Nederland is, hij wijst ook op de financieel wankele staat.

Ruim een jaar geleden deden vijf Amerikaanse aandeelhouders hun intrede op De Vliert, althans in de boekhouding. Voor 4 ton per jaar gedurende vier jaar kregen ze 52 procent van de aandelen in handen. Slechts een enkeling komt, sporadisch, wel eens kijken. Ze laten alleen in video-calls van zich horen.

Vooral met hun scouting-systeem gebaseerd op data zouden ze FC Den Bosch sterker maken. Bedoeld werd natuurlijk winst te maken met de verkoop van slim ontdekte, goedkoop aangeworven en zelf ontwikkelde spelers. De dollar-ballonnen zijn inmiddels wel doorgeprikt.

In de podcast Heya Den Bosch doet Huub van Macklenbergh nogal luchtig over de situatie van FC Den Bosch, zó zorgeloos alsof hij carnaval aan het vieren is. Op papier is Van Macklenbergh voorzitter van de Raad van Commissarissen. De meeste stemmen daarin hebben de Amerikaanse meerderheidsaandeelhouders.

De podcastuitleg van Huub van Macklenbergh alarmeerde Jan Schouten: 

‘Het dataverhaal is een leugen, het leidt af van belangrijker vragen. Hoe kan FCDB een begroot verlies van 1,2 miljoen wegwerken, hoe gaat FCDB om met falend technisch beleid, hoe kan FCDB weer de harten stelen van Den Bosch en de Meierij. Ik zie het somber in… tenzij er een wending komt, en die begint met eerlijke communicatie over de feitelijke en hachelijke situatie. Zet ‘m op Huub.’

Een begroot tekort van 1,2 miljoen! Drie ton verlies over vorig seizoen waarin de meeste inkomsten kwamen uit de transfers van Ringo Meerveld en Jizz Hornkamp en de corona-compensatie via NOW en TLV! Schokkende cijfers zijn het – maar beroeren ze ook Amerikaanse multimiljonairs voor wie ‘n voetbalclub niet meer is dan een speculatiespeeltje?

Remco Evenepoel, van talentvol voetballer bij PSV tot gedroomde nieuwe Eddy Merckx  

Vlaanderen raakt dit weekeinde overwoekerd door de Remcomania. Alle wielerfans, en dat zijn ze daar met miljoenen, zijn opgeroepen om rode petjes en shirtjes met het opschrift Remcoorts te dragen. De remmen zijn los nu voor Remco Evenepoel de eindzege in de Ronde van Spanje nabij is.

Met Remco Evenepoel (22) krijgt België 44 jaar na Johan De Muynck met de Giro in 1978 'eindelijk' na lang smachten een winnaar van een grote etappekoers. Met hem in het rood van de Vuelta kijken ze nu uit naar een nieuwe Eddy Merckx. 

Mercx won in 1974 de Tour de France .Voor Wout van Aert, dé publiekslieveling, is dat vermoedelijk niet weggelegd. Zijn fysiologische structuur maakt hem volgens de wetten van het moderne wielrennen kansloos in het hooggebergte.

Dan maar Remco Evenepoel, een type dat in tijdritten, klimetappes én grote klassiekers triomfeert. Lange tijd vonden veel Vlamingen hem een ettertje met te veel praatjes, vergiftigd in het voetbal, met de geldingsdrang en arrogantie van 'n Ollander.

In de jeugd van PSV was Remco Evenepoel drie jaar lang (2011-2014) een talentrijk voetballer met een krachtig schot in het linkerbeen. Zijn eerzucht leidde hem vervolgens naar Anderlecht en KV Mechelen, maar toen hij zijn plaats in de nationale jeugdselecties van België verloor, koos Evenepoel in 2017 een andere afslag.

In de statistieken van Anderlecht zijn gegevens bewaard gebleven die uitwijzen dat nog nooit een jeugdspeler zulke fysieke records boekte als Remco Evenepoel. Als 16-jarige werd hij dertiende in de halve marathon van Brussel, in 1 uur en 16 minuten.

De lichamelijke kracht vormt nu de basis voor zijn wielersuccessen. Hij heeft gewonnen aan explosiviteit en wendt zijn ervaringen als aanvoerder in een teamsport aan voor leiderschap als kopman. ,,Voetbal is belastender voor je lichaam met al die trappen tegen je botten. Op de fiets worden enkel je spieren belast. Anderlecht heeft me gevormd", zegt de aanstaande Vuelta-winnaar nu nog.

Ook de voetbaljaren zijn dus nuttig geweest voor Remco Evenepoel. En zo klinkt hij anders dan topsporters die schimpend uithalen naar topvoetballers en 'hun luxe leventje'. Character, die Remco.

Gaten in de kousen van Xavi Simons intrigeren

Kees Rijvers nog wel

Laten we het hier nóg eens hebben over Xavi Simons, het knuffeltje dat vrolijkheid geeft aan het spel van PSV. Wie goed oplet bij zijn verrukkelijke acties kan grote ronde gaten ontdekken in de achterkant van zijn kousen. Een snufje, eigenhandig erin geknipt naar het voorbeeld van spelers in het buitenland onder wie Gareth Bale.

Zulke gaten nemen spanning weg op de spieren en laten de kuiten beter ademen, zo luidt de verklaring. Kees Rijvers, 96 jaar, moet er om grinniken. ,,Dat zal ook wel bij de mode horen, net als die spijkerbroeken met grote gaten", mompelt de oud-bondscoach, succescoach met PSV en FC Twente, de eerste voetballer van het jaar in Frankrijk (in 1957) én eind 1999 door het Brabants Dagblad uitgeroepen tot 'Brabants sporter van de eeuw'.

Qua postuur en speelstijl mag Kees Rijvers een verre voorloper van Xavi Simons worden genoemd. Kees Rijvers kan moeilijk vergelijken, zo weinig voetbal ziet hij op tv. Wielrennen volgen ze in huize Rijvers nog wel op de voet. Maar voetbal ergert het 'voetbaldier' van weleer, vertelde hij deze week, bij hem thuis in Breda. De randverschijnselen hebben Kees Rijvers vervreemd - het gedrag van supporters, muitende spelers, de ophef in de media, de absurde miljoenenbedragen. Een abonnement op de voetbal-zender ESPN vindt hij zonde van het geld.

Die gaten in de kousen van Xavi Simons, dát intrigeert Kees Rijvers nog wel. ,,Ik knipte altijd het voorste stuk van mijn kousen af. Dan legde ik een zeemleren lapje op mijn zool. Die lapjes haalde ik in een sportzaak in Parijs. Ik heb nooit blaren gehad, ik denk daardoor."

Ook de schoenen van Kees Rijvers kregen een speciale behandeling. ,,Als we in de sneeuw moesten spelen, smeerde ik ze in met groene zeep. Bij wedstrijden op bevroren velden sneed ik het bovenste rondelletje van de noppen af, die toen nog van leer waren. Dat mocht dan wel niet, maar als er controle van de scheidsrechter kwam deed ik er wat zand overheen."

Curieuze details zijn het, overgebleven uit de vorige eeuw. Ze houden voetbal nog schattig, zo ver weg van de miljoenen en miljarden die deze sport tot een entertainmentindustrie hebben laten ontaarden.

Vijandig gedrag fans PSV tegen Rangers is ongezond sentiment 

Turks tumult, Griekse toestanden, Zuid-Amerikaanse tonelen, werd het vroeger genoemd. Heftige ervaringen met intimidatie bleven er hangen na menige Europese uitwedstrijd van een Nederlandse voetbalclub ver van huis. Woensdag deed deze verrotting zich ook in Eindhoven voor.

,,Nog nooit, niet als speler, niet als coach, heb ik het zo erg meegemaakt", zei Giovanni van Bronckhorst, wereldreiziger met Feyenoord, Barcelona, Rangers en Oranje. Gio is een voorbeeld van minzaamheid in de voetbalwereld. Als hij zich zo uitlaat, zijn alle grenzen overschreden.

Als coach van het Schotse Rangers had Van Bronckhorst voor lief genomen dat de rust in het hotel drie keer was verstoord door vuurwerk, twee keer midden in de nacht en vervolgens ook nog tijdens het middagdutje. Erger werd het bij het stadion van PSV.

Zonder het gebruikelijke escorte van politie moesten de twee bussen met spelers en begeleiders zich een weg banen. De bussen werden geblokkeerd, belaagd met vuurwerk en fakkels, bespuugd en bekogeld. Spelers zaten opgesloten. Een chauffeur raakte in paniek en sloeg met de bus op de vlucht. Een deel van de spelers bereikte daardoor een kwartier later dan gepland het stadion.

Wat zich voltrok rond PSV-Rangers bleef zwaar onderbelicht in de kranten, op tv en op internet. Zo gewoon wordt deze escalatie van supportersgedrag kennelijk gevonden. De aandacht ging vooral naar de misgelopen miljoenen voor PSV als gevolg van de nederlaag en het misplaatste ongenoegen van Joey Veerman.

De vijandigheid van het PSV-volk illustreerde eens te meer welke ongezonde sentimenten voetbal kan losmaken. Twee dagen eerder nog had de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema laten weten dat er voortaan geen PSV-aanhangers meer worden toegelaten in de Johan Cruijff Arena. Haar maatregel volgde op recente misdragingen. Het waarschuwend effect bleef uit.

Terwijl de clubleiding van PSV begrip toonde voor het besluit, reageerde voorzitter Rob Bogaarts van de Supportersvereniging PSV (ruim 15.000 leden!) gekrenkt. ,,In Brabant laten we zien hoe we onze gasten wél gastvrij blijven ontvangen", aldus Bogaarts.

Tja, vraag dat maar eens aan Rangers.

Knuffel-voetballer bij PSV, overbodig bij Barca en Paris SG 

Xavi Simons, de 19-jarige knuffelvoetballer van PSV, was pas twee toen de spelerscarrière van zijn vader in 2005 geruisloos eindigde bij TOP Oss. Regillio Simons had in 12 wedstrijden geen enkele keer gescoord, als aanvaller nota bene. Twee seizoenen eerder was hem dat in 27 wedstrijden voor Willem II ook al niet gelukt. Op zijn 31ste besloot Regillio Simons voetbalvader te worden.

Dromend van succes voor de twee zoons vestigde de familie zich in Spanje. De oudste is inmiddels gestopt, het talent van de jongste viel snel op. Xavi Simons was zeven jaar toen FC Barcelona hem in 2010 'inlijfde'.

In dienst van zijn carrière verhuisde het gezin mee. Rond hem ontwikkelde zich een marketing-campagne met dreadlocks als handelsmerk, Mino Raiola als onvermijdelijke zaakwaarnemer en een vet contract bij Nike. Vrij snel volgden ruim 1 miljoen belangstellenden zijn avonturen via Instagram, inmiddels zijn het er meer dan 4,2 miljoen.

Zoveel roem snelde hem vooruit dat ik deze Xavi Simons wel eens van dichtbij wilde zien; op een zaterdagmiddag in oktober 2019 in Uden waar het Nederlands elftal voor 16-jarigen tegen Wales speelde. Een indrukwekkende kennismaking. Rugnummer 18 was de ster van het elftal: overal opduikend, slim anticiperend, bedreven in de passing, wervelend dribbelend en met zijn ultralichte postuur toch gespierd in de duels.

Xavi Simons imponeerde ook door zich niét gekrenkt te tonen toen hem een (mislukte) vrije schop werd ontnomen. Hoe het moest liet hij zien toen hij later wél mocht aanleggen en een gave krul in het kruis volgde. Zestien jaar en al zo volwassen spelend - waarom had dit talent niét de erkenning gekregen bij Barcelona en was hij in de zomer van 2019 dan maar door Mino Raiola bij Paris Saint-Germain gestald?

Te midden van Messi, Mbappé en Neymar kon Xavi Simons zich in Parijs verder ontwikkelen. Elf wedstrijden speelde hij in hun gezelschap. Maar uiteindelijk liet óók Paris SG hem zomaar, zonder transfersom, een vrije loop maken naar PSV.

Zijn eerste goals zijn er al bejubeld, maar Xavi Simons moet zich nog altijd losmaken van zijn imago als kindsterretje. Het grotemannenwerk wacht.

Marianne Vos, sprinter zonder haantjesgedrag 

Liefst 79 kilometer per uur, zó hard reed David Dekker toen zijn val vorige week in de Ronde van Burgos een peloton-crash veroorzaakte. Een zebrapad met een bollinkje van 2,5 centimeter brak zijn cadans, 500 meter voor de finish op een lichtjes dalend traject. Het was de zoveelste massasprint die in chaos verviel.

Ontveld van schouder tot bil laat zijn huid nog altijd niet toe dat David Dekker zijn lichaam kan plooien voor een fietstochtje op toeristentempo. In België is hij overgeleverd aan de dagelijkse verzorging van het Witte Kruis. Tijd genoeg nu om te beseffen wat er haperde aan zijn concentratie, waar hij de risico's uit het oog verloor.

Op zijn telefoon werd Erik Dekker live geconfronteerd met de smak van zijn zoon. Thuis in Hedel heeft hij de beelden niet meer opgeroepen, Erik Dekker hoeft ze niet meer te zien. Toen hij zelf nog meesprintte, is Erik Dekker al vaak genoeg gevallen.

Valpartijen doen zich al voor zolang wielrennen bestaat. De heftigheid en de omvang nemen almaar toe. ,,Het wordt steeds drukker in de sprint, steeds meer renners mengen zich daarin. Je moet er ook op bedacht zijn dat renners in de treintjes hun benen stil laten vallen", schetst Erik Dekker het beeld van een massasprint.

Oud-renner Peter Winnen vergeleek de sprintende macho's deze week met een 'aanstormende kudde bizons'. Hij wees ook op de finish-locaties, vaak met nog een flauwe bocht in de laatste kilometer, soms in een smalle zone. Aan de ruimte wordt geknaagd omdat het niet alleen in de sprint, maar ook daaromheen steeds drukker is: vip-loges, tv-faciliteiten, huldigingspodia en plekjes voor de cooling-down. Zoek dan maar een geschikte aankomstplaats.

De bonzen van de UCI sluiten de ogen voor de gevaren. Nooit horen we dat de finish verplaatst wordt omdat de situatie als onveilig is beoordeeld.

Wél grepen ze deze week plotseling in omdat Marianne Vos 13 kilometer voor de eindstreep gedurende 3 seconden haar onderarmen losjes op het stuur had laten hangen. Manmoedig slikte ze de reglementaire diskwalificatie. Onberoerd boekte ze vervolgens drie sprintzeges op rij, en zonder het haantjesgedrag van de mannelijke massaspurts.

Geuzennamen  van Ajax en PSV dragen bij aan de vijandigheid 

De omgekeerde vlag is opgerukt tot in het voetbalstadion. Supporters van PSV, uit het Veluwse Putten nota bene, droegen hun stille protest deze week uit in het mondaine Monaco. De agrarische verbondenheid past wel bij PSV. 'Boeruh, boeruh', jubelden de fans na de openingsgoal van Joey Veerman tegen AS Monaco.

Boeren is vooral zelfspot. Fans van PSV zetten zich hiermee af tegen de branie van het gehate Ajax, vooral van zijn aanhang. De UEFA heeft de term zelfs in de eigen registers vastgelegd als officiële bijnaam van PSV.

Zo'n geuzennaam draagt ook bij aan vijandigheid. Zo maakt de associatie met Joden Ajax tot mikpunt, zelfs als er geen Amsterdamse fan te bekennen is. 'Wie niet springt, die is een Jood' en 'Alle Joden moeten dood', scandeerden PSV-supporters twee weken geleden al tijdens de 'vriendschappelijke' wedstrijd tegen Betis Sevilla. Vorige zaterdag kreeg het giftige geblèr een vervolg in Amsterdam.

Bij het duel om de Johan Cruijff Schaal moesten de oud-PSV-spelers Steven Bergwijn en de niet eens aanwezige Mohamed Ihattaren het ontgelden met kwetsende leuzen. Ook klonk uit het PSV-vak 'Hamas, Hamas, alle Joden aan het gas'. Ajax-fans zetten daar 'Alle boeren zijn homo's' tegenover.

De wederzijdse bejegeningen gingen zo ver dat de veiligheidscoördinator van Ajax na twee publieke waarschuwingen en na overleg met de politie en met PSV op het punt stond de wedstrijd te laten staken. De plotselinge gelijkmaker van Guus Til nam de weerzin weg bij de PSV-aanhang. Ingrijpen was ineens onnodig geworden.

Alsof er niks was voorgevallen, werd er na afloop nauwelijks nog gerept over het afschuwelijke supportersgedrag. Zo gaat het wel vaker. Journalisten maken er slechts sporadisch melding van, op radio en tv worden de schanddaden doorgaans verzwegen zolang de scheidsrechter de wedstrijd niet stillegt. Ondertussen woekert het kwaad voort.

De praktijk leert dat met gedogen (door scheidsrechters én in de media) de scheldtirades niet verstommen. In de stadions van Feyenoord, PEC Zwolle én PSV komt nu nieuwe 'slimme technologie', ook bedoeld om daders op heterdaad te betrappen. Benieuwd of de gaskraan daarmee wél dichtgaat.

Lady Merckx? Nee, gewoon Marianne Vos 

De 'absolute GOAT', de Greatest Of All Time, noemde prijssprinter Mark Cavendish haar vorig jaar. 'LADY MERCKX', stond deze week in hoofdletters boven een groot verhaal in het Franse sportdagblad L'Équipe, verwijzend naar de GOAT onder de mannelijke wielrenners. Zulke lofprijzingen laten Marianne Vos koud, ze wil vooral gewoontjes blijven.

In de vergelijking met Eddy Merckx ging L'Équipe zelfs zo ver haar 'cannibalette' te noemen - de vrouwelijke kannibaal. Ook in het geel van de Tour de France Femmes, na haar 241ste zege, ging Marianne Vos niet blozen onder de massale adoratie. ,,Zo'n term als de GOAT, dat klinkt zo groot, zo ongrijpbaar, dat ik me daarmee niet kan identificeren", zei ze in Vive le vélo op de Vlaamse tv, waar ze vrolijk doorgaan met een dagelijkse talkshow vanuit de Tour.

Innerlijk woekert de trots wel voort bij Marianne Vos, grossier in wereldtitels en olympisch goud; op de weg, in veldritten en op de baan, in tijdritten, klassiekers en etappewedstrijden. Met een aan haar opgedragen tafeltje aan de Hoge Maasdijk in Andel verscheen maandag na een hele trits bankjes een nieuw eerbetoon in de publieke ruimte van de dorpskernen in 'haar' Land van Heusden en Altena.

Blijf dan maar eens gewoon, zeker na zo'n succes in de 'eindelijk' teruggekeerde Tour voor vrouwen. Jarenlang heeft Marianne Vos hiervoor geijverd tot op het hoogste niveau, met haar eigen erelijst als sterk wapen aan de onderhandelingstafel.

In de euforie bedankte ze maandag naast haar ouders Henk en Conny ook haar vriendin Moniek. Ze flapte het er terloops uit waarna een journalist van het Belgische persbureau Belga haar bedremmeld voorhield of ze wel besefte welke impact dit 'los zinnetje' kon krijgen.

Nooit eerder sprak Marianne Vos in het openbaar over haar relatie. ,,Daar ben ik me zeker bewust van. Iedereen mag weten dat mijn vriendin ook heel belangrijk voor mij is. Zij mag ook mee in de spotlights", reageerde Marianne Vos.

Haar coming-out baarde geen opzien. Het was geen thema op tv, in de kranten werd het slechts terloops vermeld. Gelukkig maar. Zo gewoon wordt het gevonden, in het vrouwenwielrennen - nu het topvoetbal nog.

De Draak in het geel?  Te vroeg vindt Jumbo

De vlag hangt (nog) niet uit op het hoofdkwartier van Team Jumbo- Visma in Den Bosch. Op bedrijventerrein De Brand laten alleen geparkeerde teamauto's zien dat hier de uitvalsbasis ligt van de veruit succesvolste ploeg in de Tour de France. Ook in de supermarkten van Jumbo verraadt niets van de trots en triomfgevoelens die passen bij de prestaties van wat op tv, radio en in de kranten dé Nederlandse wielerploeg wordt genoemd.

Jumbo-Visma streelt het Nederlandse sentiment met een Deen in de gele trui en een in groen gehulde Belg met Nederlandse grootouders uit West-Brabant. De vaderlandse roots van de ploeg liggen verankerd in de bedrijfsnaam Team Oranje bv, waartoe ook het schaatsteam behoort en waarin Sven Kramer binnenkort een directiefunctie krijgt.

De aanwezigheid van Jumbo-Visma in Den Bosch maakte deze week plaatselijk chauvinisme los bij enkele fervente sportliefhebbers. Ze hadden de Drakenfontein voor het station in de thuisstad van de wielerploeg willen aankleden met 'n gele en groene trui. Op het stadhuis liet burgemeester Mikkers zich al meeslepen in hun enthousiasme, maar Jumbo-Visma en tricot-leverancier Agu hielden de boot af.

Jumbo-Visma wil ditmaal niet te vroeg juichen, ontnuchterd na eerdere nachtmerries. Lotto NL-Jumbo heette de ploeg nog in 2016 toen Steven Kruijswijk zich al Giro-winnaar waande. De vlag ging uit op de gevel van BrandLoyalty, het miljardenbedrijf in Den Bosch dat was opgericht door Robert van der Wallen, nu nog altijd een stille, financiële kracht achter Jumbo-Visma. 'Steven bedankt', luidde de tekst bij de meer dan levensgrote beeltenis van Kruijswijk in roze trui.

Burgemeester Rombouts maakte zich destijds al op voor de huldiging van zijn toenmalige stadgenoot totdat een val alles verknalde. Een soortgelijk 'trauma' kreeg Jumbo-Visma in 2020 te verwerken toen Primoz Roglic op de voorlaatste Tour-dag de eindzege verspeelde aan Tadej Pogacar.

Waar in Nederland zullen de wielerfans Jumbo- Visma nu wel mogen huldigen? Op de startlijsten voor de kermiskoersen van Boxmeer en Chaam ontbreken Jonas Vingegaard en Wout van Aert. Net zo gemakkelijk zullen nu alle andere renners in Jumbo-geel als Tour-winnaars  worden toegejuicht. 

Zonder Fanny wordt pétanque iets meer sport  

Pétanque,  een ouwemannenspelletje wordt het wel genoemd. Het is de wedstrijdvorm van het zomerse tijdverdrijf jeu de boules, dat we kennen van de camping en het dorpsplein in Frankrijk. Op de Parade in Den Bosch wordt pétanque deze week met een heus Europees Kampioenschap als sport uitgedragen. Maar in de kranten en op Teletekst ontbreken de uitslagen, zover is de erkenning nog niet.

Op het EK kijken we ook tevergeefs uit naar Fanny, een afbeelding waarop een wulpse dame haar rok optilt en de verliezers uitdaagt haar blote billen te zoenen. Het is een symbolisch relict, dat herinnert aan de seksistische grapjes van mannen onder elkaar, in een tijd dat nog niet werd gesproken over grensoverschrijdend gedrag in de sport.

Fanny is nog lang niet verdreven van de baantjes waar de stalen ballen rollen. Niet alleen in Frankrijk, ook bij veel van de 180 clubs in Nederland hangt zo'n plakkaat. 'Fanny kussen' is een diepgewortelde traditie in het pétanque. Wie met de maximale score van 13-0 verliest, werd (en wordt soms nog) hiertoe veroordeeld.

Ook op het EK in Den Bosch vallen er scores van 13-0; zo groot zijn de verschillen wel, ook op dit niveau met spelers en speelsters uit 27 landen. Maar niemand mist Fanny. Zonder haar voelen de 'boulers' zich topsporters, daar horen geen rituelen bij die de vernedering na een kansloze nederlaag extra cachet geven.

Wát houdt pétanque dan minder topsport dan bijvoorbeeld darts en olympische disciplines als pistoolschieten en handboogsport? Ook sporten waarin overgewicht en leeftijd geen handicap hoeven te zijn.

Jonge 'topspelers' als Joey van Doorn uit Schijndel wijzen erop dat ze wel vier keer per week uren achtereen trainen. ,,Om succes te boeken op het hoogste niveau moet je fysiek top zijn en is er net zoveel concentratie nodig als bij darts", stelt Marc Helffer, de bondscoach van de Nederlandse vrouwen.

En toch zullen Studio Sport en de dartspropagandisten van RTL geen aandacht besteden aan het EK pétanque. Zonder prestaties die met telegenieke beelden het nationale chauvinisme voeden, blijft dit spelletje jeu de boules aangewezen op Hart van Nederland en Editie NL. Folklore dus, net als Fanny.

Bij ome Cor zit het geheim in zijn vingers

Ome Cor, noemt hij hem. Als Fabio Jakobsen weer eens de snelste is geweest in een massasprint, gaat zijn dank al snel uit naar 'ome Cor'. Zo ging het na het NK in 2019, een jaar vóór zijn gruwelcrash in Polen; zo herhaalde hij de lofzang vorig jaar in de Vuelta en afgelopen weekeinde na zijn eerste etappezege in de Tour de France.

De ode van Fabio Jakobsen zoemde door heel Europa. Ook in Belgische, Duitse, Franse en Britse media ging de eer naar Cor van Wanrooij, een 85-jarige zelfbenoemde osteopaat uit Vught. Jakobsen prijst hem om de gave zijn vastgeknelde spieren te hebben losgeweekt, zelfs tot in de wangen van zijn geteisterde gelaat.

Al 55 jaar komen sporters naar zijn praktijk in de Vughtse Hoeven. Niet alleen wielrenners, ook schaatsers, atleten en motorcrossers. Ook Sven Kramer en Bauke Mollema behoren tot zijn 'klanten'. ,,Ze denken dat ik Jezus Christus ben. Ik ben ook niet zijn broer, zelfs zijn neef niet", vertelde hij vorig jaar toen ik meer wilde weten over de geheime kracht in zijn vingers.

'Restaurateur van rennerslichamen', noemt Cor van Wanrooij zich in de Belgische krant Het Laatste Nieuws. Vrijwel alles heeft hij zichzelf aangeleerd. Van Wanrooij zat op het seminarie, was verpleger en rukte met de ambulance uit bij verkeersongevallen. Hij volgde dan wel een cursus osteopathie, maar is geen lid van de Nederlandse Vereniging voor Osteopathie.

Menig wielrenner verafgoodt Cor van Wanrooij, tal van professionals binnen de ploegen vervloeken hem. De wetenschappelijke bagage waarmee een osteopaat klachten verlicht door ook nier en lever aan te pakken, ontbreekt bij deze 85-jarige spierenknijper. De soigneurs die zich van oudsher over de lichamen van wielrenners ontfermen, noemt hij minachtend 'poetsers'.  Wie in Vught op de bank komt te liggen, mag niet 'zeikerachtig' zijn.

Cor van Wanrooij vertrouwt op zijn Fingerspitzengefühl. Daarvoor is dus nog plaats in een sport waarin Primoz Roglic zelf een schouder terug kan zetten in de kom, in een sport die steeds nadrukkelijker wordt beheerst door data, fysiologische én medische apparatuur. Zo is het romantische verleden nog niet helemaal verdwenen uit het wielrennen.

Geen minuut in actie voor FC Den Bosch,  wèl  idool van Britse toeristen 

De lach moet nog terugkomen op het gezicht van de Leeuwinnen. Een nieuwe polonaise lijkt ver weg voor de Europese titelverdediger. John de Bever, hun talisman in 2017, is al afgehaakt. Nu hebben ze Stefania, een Griekse zangeres uit Utrecht, de nummer 10 van het Eurovisie Songfestival. Run Together moet het nieuwe lijflied worden van de voetbalsters van Oranje.

Run Together, dat klinkt toch heel anders dan de partysong Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht van John de Bever. Zonder hem zal er op het EK nog weinig doorklinken wat doet denken aan Lloret de Mar, Benidorm en Torremolinos.

Torremolinos herinnert me aan de dagen dat John de Bever zich eerste-elftalspeler waande bij FC Den Bosch. Begin februari 1987 was dat, nog voor hij in 1993 bij FC Dordrecht tot vijf wedstrijden in de eredivisie kwam. John de Bever was 21 jaar, hij was topscorer van het tweede elftal en mocht mee naar een winterse trainingsstage in Torremolinos.

Vijfde stond FC Den Bosch toen in de eredivisie! Aan de Costa del Sol moest in drie oefenwedstrijdjes het ritme bewaard blijven. Niet één keer mocht John de Bever meespelen. Tegen Juventud de Torremolinos moest hij grensrechter spelen, enkele dagen later zou hij mogen invallen tegen Atlético Benamiel. De warming-up was al voltooid, toen er alsnog een streep doorheen ging. De wedstrijd werd gestaakt, zo hevig was het geschop geëscaleerd.

John de Bever was op zijn best als hij 's avonds in hotel Beach Club met de microfoon het podium op mocht; zijn grote liefde, toen al. Het hotel zat vol met Britse toeristen. Gelukzalig vermaakten ze zich met hun nieuwe idool, zo goed dat de manager van het hotel hem polste voor een langer verblijf. Dan kon hij tevens voetballen bij Juventud, de club van de hotelmanager die ook onder zijn beheer stond. Of ik hem wilde bijstaan bij de onderhandelingen, vroeg John de Bever mij.

In het washok van het hotel werd hem 1500 gulden schoon per maand aangeboden. John wilde toehappen, maar het verstand heeft gezegevierd. Een half jaar later moest John de Bever weg bij FC Den Bosch. Hij vertrok chagrijnig, maar zijn lach is allang terug.

Reageren? info@henkmees.nl

Ná het  olympisch bloedbad  van München in 1972 sloeg terreurvrees over naar Helvoirt 

Bijna vijftig jaar na dato komen de herinneringen aan het bloedbad tijdens de Olympische Spelen in München weer nabij. Elf Israëlische sporters vonden een gruwelijke dood bij de gijzelingsactie van Palestijnse terroristen. De verbijstering over het klunzige Duitse politie-ingrijpen laat zich nog altijd niet verdrijven. 

'Hoe is het toch mogelijk dat de Duitsers die zes miljoen Joden hebben vermoord, niet in staat zijn geweest acht terroristen uit te schakelen', vraagt Anouk Spitzer zich af in de achtdelige podcast-serie Himmelfahrtskommando waarmee de Duitse omroep ARD terugkeert naar 1972.

Anouk Spitzer is de dochter van de Israëlische schermcoach Andrei Spitzer, een van de elf slachtoffers. Op die fatale 5 september 1972 lag Anouk, een baby van tien weken, met een darminfectie in het ziekenhuis in Den Bosch. Twee dagen eerder had Spitzer haar nog bezocht, daarvoor was hij overgekomen uit München.

Moeder en dochter verbleven tijdens de Olympische Spelen in Helvoirt waar opa en oma De Jongh voor het eerst hun kleinkind mochten knuffelen. Een jaar eerder was Ankie de Jongh getrouwd met Andrei Spitzer, ze had hem leren kennen bij schermwedstrijden in Den Haag.

Na de dramatische ontknoping drong de terreurvrees ook door tot Helvoirt. Terwijl Ankie voor de begrafenis naar Israël was gereisd en Anouk in het ziekenhuis lag, kwamen bij opa en oma dreigtelefoontjes binnen van Palestijnse terreurorganisaties. Dreigend met kidnapping probeerden ze de vrijlating af te dwingen van de drie in leven gebleven gijzelnemers.

De bedreigingen deden zo serieus aan dat het huis van de familie De Jongh in de Torenstraat dagen achtereen werd bewaakt door zes politiemensen. Veiligheidshalve vond de familie elders in Nederland onderdak. De baby mocht op 12 september terug naar Israël.

Teruglezend in de kranten van toen valt op hoe summier verslag werd gedaan van de beveiligingsactie in Helvoirt, een week slechts nadat de gijzelingsactie in München live te volgen was geweest op tv. In de sobere eenkolommertjes ontbrak elke ophef en emotie. Normaal was dat destijds, in een tijd dat internet en social media ons nog niet konden 'gijzelen'.

In de emoties rond Tim vloog verleden voorbij 

Minutenlang golfde zondag het applaus over Autotron terwijl Tim van Rijthoven zijn blijdschap deelde met z'n naasten. In de knuffels, de hugs en zoenen kwam méér samen dan gezamenlijke trots over de triomf tegen de nummer 1 van het internationale tennis. Ook het verleden vloog voorbij in de emoties.

Het was een lopende receptie met liefst twaalf omhelzingen waarvoor Tim van Rijthoven meteen na de finale de tijd mocht nemen. Vriendin, moeder, coach, familie en vrienden beseften wat hij had doorgemaakt aan blessures en mentale tegenslag. Afwezig was zijn vader. In Tennis Magazine, begin dit jaar, maakte Tim van Rijthoven duidelijk waarom.

,,Hij had erg weinig aandacht voor de persoon Tim en was eigenlijk alleen maar geïnteresseerd in de tennisser Tim. Ik houd hem al een tijdje op afstand", zei Van Rijthoven over de verbroken band.

Senior zal zich bij de lesjes voor zijn zoon heus wel hebben beroepen op eigen knowhow. Hij is tennistrainer en speelde competitietennis op behoorlijk niveau, onder meer bij Bastion Baselaar in Den Bosch.

In de ervaringen met zijn vader staat Tim van Rijthoven niet alleen. Ook in andere sporten wordt talentontwikkeling belast door veeleisende en bemoeizieke ouders.

Uiteindelijk heeft Tim van Rijthoven, nu 25 jaar, zich los kunnen maken van de druk. Maar nadat hij zich op zijn zeventiende in het juniorentoernooi van Wimbledon als talent had geëtaleerd, regen de blessures zich aaneen. Pezen, gewrichten, elleboog, liezen en pols vormden een voortdurende plaag.

In de zeven jaar dat Nederlands nieuwste tennisoogappel nu prof is, speelde hij liefst driehonderd wedstrijden minder dan zijn leeftijdsgenoot Tallon Griekspoor. Zo'n cijfer illustreert veelzeggend hoezeer zijn ontwikkeling  haperingen heeft opgelopen.

De prestaties en de doorbraak van Tallon Griekspoor (25) én Botic van de Zandschulp (26) hebben hem wel gestimuleerd om door te knokken. In Rosmalen volgde zondag de beloning. De zege leverde Van Rijthoven 98.580 dollar op, zijn prijzengeld in 2022 is daarmee opgelopen tot 185.000 dollar.

Nu wacht hem Wimbledon. Met zijn gevolg reizen ook hogere verwachtingen mee.

Dát geeft weer nieuwe druk.

Data-politie kijkt mee op Libéma Open 

Wie bij het tennistoernooi Libéma Open in Rosmalen de tribune opgaat, wordt gewaarschuwd. Verbodsbordjes geven aan dat laptop en iPad taboe zijn. De mobiele telefoon mag nog wel mee, maar voortdurend appen van de scores is niet toegestaan. De bevelen moeten het online gokken tegengaan.

Online gokken is uitgegroeid tot een populair volksvermaak, dat in toenemende mate tot verslaving leidt. Op de tv wemelt het van de reclames, vooral verwelkte oud-voetballers laten zich hiervoor goed betalen.

Ná voetbal is tennis de meest geliefde sport bij de digitale gokkers. Elke dag zijn er wel wedstrijden die via de betting-sites op internet kunnen worden gevolgd. Tennis telt volop acties waarop weddenschappen online kunnen worden afgesloten; wie bijvoorbeeld de eerstvolgende ace slaat, wie een dubbele fout maakt - de tennisbal valt nooit stil.

Pauzes zitten er wél tussen het moment dat het punt wordt gemaakt en de scheidsrechter dit verwerkt in de systemen die voor verdere verspreiding zorgen. Seconden zijn het soms, maar het kan voor de goksyndicaten al genoeg zijn om toe te slaan. Zogeheten courtsiders worden daarom ingezet om de data zo snel mogelijk door te geven.

De tennisorganisaties ATP en WTA hebben ook naar Rosmalen speciale waakhonden uitgezonden om te speuren naar verdacht gedrag op de tribunes. Digitale experts en rechercheurs die bedacht zijn op matchfixing, maken deel uit van dit data-politiekorpsje. ,,Wie opvallend vaak of té lang zit te appen, wordt aangesproken. In het verleden zijn hier inderdaad al eens mensen betrapt en van het park verwijderd", zegt toernooidirecteur Marcel Hunze.

Zullen de bezoekers zich bewust zijn van deze vorm van sociale controle op Autotron? De verbodsbordjes én de acties laten wél zien dat de tennisorganisaties niet lijdzaam toezien.

Opmerkelijk is dan wel dat de corruptie van tennissers maar sporadisch bekend wordt. Tennissers bij wie omkoping is vastgesteld, worden weliswaar geschorst, maar een rustpauze, een langdurige blessure of het einde van een carrière roepen vaak niet eens vragen in die richting op - ook niet bij de volgelingen in de media. 

En zo houdt het tennis vanzelf zijn blazoen wit.

RKC, wat doe je een tiener aan met zo'n boete?

Voetbalsupporters die het veld van RKC Waalwijk betreden, plegen heiligschennis. Wie zich daaraan bezondigt, riskeert een stadionverbod en een boete van 20.000 euro. 'De straf voor het onrechtmatig betreden van het veld is zo hoog omdat het gras in het Mandemakers Stadion heilig is', meldt de website van de Rooms-Katholieke Combinatie.

Het is niet alleen een waarschuwing, óók rechtvaardigt RKC daarmee de straf die een 18-jarige supporter van PEC Zwolle onlangs kreeg opgelegd. Tien dagen nadat hij op 23 april het gras had ontheiligd, werd de Zwolse fan met de straf geconfronteerd: per aangetekende brief, 20.000 euro, binnen 14 dagen te betalen. Het valt na te lezen op de website van deze krant.

Wat doe je als club een tiener aan met zo'n kille, strenge brief, vroeg ik me meteen af. Hadden ze hem niet eerst in de biechtstoel een passende penitentie op kunnen leggen? De onbarmhartige bestraffing maakte veel los, in Zwolle méér dan in Waalwijk waar nog nooit een eigen supporter zo hard is aangepakt.

De jonge fan van PEC kwam met een eigen lezing. RKC had daar kennelijk geen interesse voor opgebracht. Volgens hem was hij bij de jubel om het eerste doelpunt van PEC in de verdrukking geraakt, kon hij niet meer terug en had hij zich gedwongen gevoeld vanaf het hek naar de vrijheid op het veld te springen. Tja...

Intussen heeft RKC zich alsnog verzoenlijk getoond, gelukkig maar. In een gesprek met ouders en 'dader' is een 'oplossing' gevonden, naar verluidt een geldstraf van 250 euro. Verder mag er niets over worden gezegd, zo hebben ouders en RKC afgesproken.

Waarom zoveel geheimzinnigheid? Laat supporters maar weten hoe streng de straffen kunnen zijn volgens de huisregels van deze club met zijn heilige gras.

Buiten het stadion in Waalwijk gelden heel andere wetten. Tijdens hetzelfde duel tussen RKC en PEC verlieten supporters van beide clubs de tribunes om buiten met elkaar op de vuist te gaan. Veertig politieagenten kwamen er op af, een groepje Belgische fans van RKC bekogelde de politie met glas.

Zelfs ruim een maand later is nog niemand aangehouden. Ze zullen dan ook komend seizoen wel weer welkom zijn, als heilige boontjes bínnen het stadion.

Ook bij  de planning van huwelijk dacht Vincent Janssen niet meer aan Oranje   

Als Vincent Janssen in Mexico moet voetballen, offert Annemarie, zijn moeder, haar nachtrust in Oss daarvoor op. Geen wedstrijd wil ze missen, vertelde Piet, haar man, mij vorige week toen we aan de praat raakten tijdens het Brabants Wielercafé in Oss. Heeft zo'n livestream uit Mexico ook de coaches en scouts van Oranje geïnspireerd?

Groot was de verbazing toen Louis van Gaal plotseling Vincent Janssen opnam in de voorlopige selectie van Oranje, óók bij de familie in Oss. De keuze voor een spits die in zestien wedstrijden in 2022 slechts twee keer scoorde, wekte verwondering en spot, zowel in Nederland als in Mexico.

Vergeten leek Vincent Janssen als spits van Oranje, hoewel nog maar 27 jaar. 'Oud-international', noemde de NOS hem tweeënhalf jaar geleden al. De beelden lieten toen zien hoe Janssen, met een sombrero op, als idool van 150.000 Mexicanen werd vereerd. Met zijn club Monterrey CF had hij de Champions League van Midden- en Noord-Amerika gewonnen. Maar Oranje bleef ver weg.

Niemand hield nog rekening met een terugkeer, 4,5 jaar na de (voorlopig) laatste van zeventien interlands. Zelfs in de planning van zijn huwelijk was niet stilgestaan bij de komende interland- serie. Ontheemd lijkt hij al. ,,Ik denk niet dat we die hier nog zien voetballen. Hij heeft een vriendin die uit Texas komt, op 4 juni trouwen ze in Amerika. Daar zal zijn toekomst wel liggen", opperde Piet Janssen in Oss, twee dagen voordat ook hij door Van Gaal werd verrast.

Wat zou Vincent Janssen als voetballer dan nog naar Europa drijven? Met ruim 2 miljoen euro per jaar is hij volgens salarysport.com de op drie na best betaalde speler in Mexico. Zijn contract loopt nog twee jaar door, maar heimelijk kijkt hij al uit naar de Amerikaanse MLS. Dán is zo'n oproep voor Oranje altijd goed voor de 'marktwaarde', zeker na een mager jaar met blessures en weinig goals.

Eerst mag Vincent Janssen gaan trouwen. Pas in de tweede week van de Oranje-cyclus hoeft hij zich te melden bij Louis van Gaal. De bondscoach laat de strakke team-discipline hiermee varen. Zo is hij weer de coach met het 'Totale Mens-principe', voor wie trouwen boven trainen gaat.

Michels vond dat Cruijff mentor nodig had, daarom werd Henk Groot teruggehaald 

We waren nog jong, Louis van Gaal en ik ook, toen Henk Groot een afgod voor ons was. 'Henk Groot was echt mijn idool', zei Louis van Gaal woensdag na het overlijden van de oud-voetballer van Ajax, Feyenoord en Oranje. Hoe goed hij is geweest, kregen we niet te lezen in deze krant. Sparta tegen PEC Zwolle was belangrijker, driekwart pagina.

Zó goed én zo waardevol was Henk Groot dat Rinus Michels, als beginnend coach van Ajax, hem in 1965 liet terughalen bij Feyenoord. De ophef was enorm. Twee jaar eerder was Groot voor een recordbedrag weggekocht, dat kon Feyenoord toen nog.

Rinus Michels had een mentor nodig voor Johan Cruijff, iemand die hem de baas was binnen het veld. Als Cruijff te zeer zijn eigen zin doordreef, kreeg hij op zijn donder van Groot, bijvoorbeeld door hem opzettelijk geen bal meer toe te spelen.

Henk Groot, die 84 jaar is geworden, kon geweldig koppen, benutte feilloos strafschoppen, had inzicht en een lichtvoetige techniek. Zijn 41 doelpunten in de competitie van 1960/1961 zijn nooit overtroffen in de historie van Ajax. De Europese glorie van Ajax kwam te  laat voor hem. Op zijn 31ste al moest hij stoppen, in zijn 39ste interland was zijn knie versplinterd door de trap van een Pool.

'Ajax zonder Henk Groot is een lichaam zonder hersens', zei zijn teamgenoot Bennie Muller ooit. Bennie Muller doet me denken aan de tijd dat hij met Henk Groot, Sjaak Swart en Tonnie Pronk opgevouwen werd in een Volkswagen. Begin jaren 60 was dat toen ze op woensdagmiddag naar stadion De Vliert kwamen voor de Centrale Training, zoals dat heette.

Het KNVB-centrum in Zeist bestond nog niet toen de spelers van het Nederlands Elftal zich hiervoor wekelijks in Den Bosch moesten melden. Voor de Bossche jeugd bleef het stadion gesloten, maar wie geluk had werd door een strenge portier binnengelaten om als ballenjongen te fungeren.

Onuitwisbare herinneringen - je kon dan zomaar de bal terugspelen op Coen Moulijn, Cor van der Hart, Eddy Pieters Graafland. Kees Rijvers en andere idolen. Dus ook aan Henk Groot natuurlijk.

Een tikkie terug op Henk Groot, het blijft een hoogtepunt in mijn voetbalcarrière.

Felicitaties van Poetin naar Rosmalen? Nee!

Nooit eerder trok het tennistoernooi in Rosmalen lang vooraf al zoveel aandacht als dit jaar. Zelfs de politiek doet indirect mee aan de reclamecampagne. De gemeenteraadsfractie van D66 pleit voor een ban van Russische en Belarussische deelnemers en wil niet dat de Rus Daniil Medvedev meedeelt in het sponsorgeld van de gemeente Den Bosch.

Daniil Medvedev is de nummer 2 op de wereldranglijst van mannelijke tennissers. Voor de toezegging naar Rosmalen te komen, wordt hij vorstelijk betaald, nog voordat er één bal is geslagen.

De beeltenis van de Rus pronkt op grote billboards langs de snelwegen. In de aankondiging mocht de organisatie hem laten zeggen: 'Ik houd van het spelen op gras en de ontspannen sfeer waar Libéma Open om bekend staat.' Prietpraat-werving, geregeld in een bonus voor zijn handtekening.

D66 verzet zich omdat het geen propaganda wil met een triomfantelijke Medvedev in Rosmalen. Alsof dat breaking news zou zijn op pravda.ru, alsof Poetin dan zijn felicitaties zal voorlezen op de Russische staatstelevisie. Nee toch!

De organisatie van Libéma Open rechtvaardigt de deelname van Medvedev met verwijzing naar de Nederlandse richtlijnen die geen weigering van individuele sporters toelaten. Anders ligt dat op Wimbledon en de andere grastoernooien in Engeland waar de Britse wetten wel een boycot van Medvedev cs voorschrijven.

Kan de Bossche afdeling van D66 dan niet beter bij de politici in Den Haag aan de bel trekken?

Het toernooi op het gras van Autotron wordt door tennissers gezien als een geschikte voorbereiding op Wimbledon. Maar wat heeft Medvedev nog te zoeken in Rosmalen nu hij niet op Wimbledon welkom is? Het geld, ja, met een prijzengeld van 820.000 euro voor de mannen en vrouwen.

Lang niet altijd zijn startgelden en premies voldoende om toptennissers aan hun toezegging te houden. Tot de tradities van het ABN Amro-toernooi in Rotterdam behoren elk jaar opnieuw afmeldingen van trekpleisters. In februari van dit jaar haakte Daniil Medvedev enkele dagen voor de start af, op een moment dat de sponsors waren gestrikt en de voorverkoop zowat was afgerond.

Zo'n zelfde scenario in Rosmalen? D66 zal er verlangend naar uitkijken.

In clubhistorie van Ajax resteren alleen de twee goals van Gerritt Nieuwkamp,  niet  zijn lot  

Eén wedstrijd, twee goals. Met Gerrit Nieuwkamp bejubelde Ajax een nieuwe topschutter op de eerste dag van de voetbalcompetitie 1942-1943. Een week later ontbrak hij, de Duitsers hadden hem opgepakt wegens verduistering van distributiebonnen. Uitgehongerd overleed Nieuwkamp vier maanden later in Kamp Vught.

Op 4 mei is Gerrit Nieuwkamp (1917-1943) een van de (minimaal) 2700 KNVB-leden die worden herdacht bij de Sportherdenking in het Olympisch Stadion, dit jaar in het teken van voetbal in de Tweede Wereldoorlog. Ook Louis van Gaal zal een krans leggen.

Gerrit Nieuwkamp is de vrijwel vergeten ‘topscorer’ van Ajax. Qua gemiddelde overtreft hij ruimschoots Marco van Basten en Johan Cruijff. Pas midden jaren negentig dook zijn naam bij Ajax op in een statistiekje met ‘topscorers’, vervolgens trad de stilte weer in. Bij Nationaal Monument Kamp Vught was over hem niet meer bekend dan enkele documenten.

In het dit jaar verschenen boek De Zwarte Driehoek – de geschiedenis van als ‘asociaal ‘ vervolgden stipt auteur Rense Havinga het Ajax-verleden van Nieuwkamp aan. In januari 1942 vroeg hij overschrijving aan van AFC naar Ajax. Bij AFC werd hij meteen naar het tweede elftal verwezen. Pas in het nieuwe seizoen mocht Nieuwkamp voor Ajax uitkomen. Zijn plotselinge verdwijning bleef verzwegen, hoe daverend zijn debuut ook was geweest.

Gerrit Nieuwkamp, kantoorbediende van beroep, kreeg destijds het label ‘asociaal’ omdat de bezetters hem met die aanduiding zonder enige vorm van proces konden opsluiten. Via de gevangenis van Scheveningen en Kamp Amersfoort kwam Nieuwkamp op 18 januari 1943 in Vught terecht.

Wat Gerrit Nieuwkamp in Vught heeft doorgemaakt kunnen we ons alleen in naargeestige nachtmerries inbeelden. Voor 12.000 Joden was Kamp Vught de vertrekplaats naar de vernietigingskampen, 749 personen haalden de trein niet eens. Ze vonden er de dood door honger, ziekte, mishandeling of executie.

Twaalf dagen na zijn aankomst in Vught bezweek Gerrit Nieuwkamp, 25 jaar pas. ‘Hart- en bloedsomloopzwakte met lichamelijke zwakte’, meldt de overlijdensakte. In de clubhistorie van Ajax tellen alleen zijn twee doelpunten. Zijn lot verdient meer erkenning.

Twee uur film maakt Van Gaal niet anders

Op de avond dat de film LOUIS zijn Bossche première beleeft, zitten we met acht man in de grootste zaal van Kinepolis. Groter is de belangstelling (nog?) niet.

Ons is beloofd dat we een andere Louis van Gaal te zien krijgen, anders dan het beeld dat in de media van hem naar buiten komt. Wie zich alleen daardoor laat leiden, zal Van Gaal snel typeren als zelfingenomen en eigenzinnig. We kennen hem ook als een warme persoonlijkheid, die net zo makkelijk schreeuwerig de confrontatie zoekt, dan vaak zijn gelijk haalt en met zijn inzichten en overtuigingskracht successen boekt.

Zo zit Louis van Gaal al tenminste veertig jaar in elkaar. Na ruim twee uur in de bioscoop heeft de film hem niet anders gemaakt.

Ik herinner me mijn eerste interview met hem in het najaar van 1984. Dik anderhalf uur zaten we recht tegenover elkaar, een bezielend tweegesprek. Media-waakhonden die na een kwartier naar de klok wijzen, bestonden nog niet. Louis voetbalde bij Sparta en hij sprak recht voor zijn raap over het ego van Barry Hughes, over arrogantie, karakter, mentaliteit, leiderschap en hoe hijzelf persoonlijkheid had ontwikkeld. Toen al.

Twee jaar later eindigde zijn spelerscarrière bij AZ, heel abrupt, midden in het seizoen. Hij was 35 en kon het niet meer bijbenen. ,,Ik denk dat ik voor AZ een grotere waarde heb als trainer", sprak Van Gaal onverbloemd. Han Berger was net ontslagen als trainer. Van Gaal mocht als (nog niet bevoegd) hulptrainer de baas gaan spelen over de nieuwe coach Hans Eijkenbroek. Binnen een week lag Eijkenbroek met hartproblemen in het ziekenhuis.

In de film komt de start van zijn carrière als coach niet terug. De filmmaker gaat liever langs bij sleutelpersonen die Van Gaal behagen. Daar is niets mis bij waar het zijn familie betreft. Dan is Louis van Gaal een lieve vader en een zachte opa. Dan is Truus zijn schat van een vrouw. Dan zien we de tere kanten van Louis, bijvoorbeeld bij de confrontatie met de diagnose prostaatkanker.

Dit is niét Louis van Gaal, de voetbalcoach. Dan blijft hij wél dezelfde persoon die begerig zijn ego streelt en dat uitdrukt met: ,,Ik houd van mezelf. Daarom kijk ik ook graag naar mezelf."

-Cruijff leeft voort, ook bij de sjacheraars

Op 25 april hád Johan Cruijff 75 jaar moeten worden. In het zicht daarvan lanceerde de Koninklijke Nederlandse Munt deze week een Gouden Postzegel met beeltenis, voor 50 euro in een luxe bewaardoosje. De uitgifte blijft beperkt tot 2.000 stuks. In no-time waren ze uitverkocht. De sjacheraars van Marktplaats hadden meteen toegeslagen.

Tientallen zegels staan er nu te koop. De vraagprijzen lopen op tot 750 euro. De scharrelhandel levert biedingen van honderden euro's op.

Tot de gedupeerden behoorde aanvankelijk ook Rien van Doleweerd. Hij reageerde te laat, maar zijn hartenkreet hielp. Zo kreeg hij een adresje getipt waar nog postzegels voor 100 euro te koop zijn.

Het leger van Cruijff-adepten weet Rien van Doleweerd te vinden. Thuis in Boxtel beheert hij een heus Johan Cruijff Museum, zoals de plaquette bij de voordeur aangeeft. Uit het hele land komen ze bij hem op bezoek.

Van alles wat aan Cruijff herinnert, is hier verzameld. Posters, shirts, foto's, boeken, tijdschriften, tegeltjes, vaantjes - het hele huis ademt Johan Cruijff.

De adoratie is inmiddels overgeslagen op zoon en kleinzoon en spreidt zich almaar verder uit. In 2019 kwamen al eens 200 Cruijff-volgelingen naar Boxtel voor een herdenkingsmiddag, drie jaar na het overlijden van hun idool. Op zondag 24 april is er weer zo'n Johan Cruijff Memorial, opnieuw in partycentrum De Comsche Hoeve, en net als de postzegel-uitgifte in een vloek en een zucht volgeboekt

Tal van oud-spelers hebben hun komst toegezegd, onder anderen Jean-Marie Pfaff, Simon Tahamata, Dick Schoenaker, Peter Boeve en ook Harry Schellekens. Hij woont twee straten verderop in Boxtel. Schellekens, 69 jaar nu, is oud-keeper van onder meer NEC, FC Groningen en Vitesse. In de bekerfinale van 1983 was hij met NEC de laatste die een doelpunt van Cruijff als Ajacied om zijn oren kreeg.

Het is zo'n herinnering die volgende week wel zal worden opgehaald. Boxtel groeit zo uit tot een podium voor Johan Cruijff. Voor een nog volwaardiger museum is het huis van Rien van Doleweerd te klein. Bij de gemeente klopte hij aan met de vraag of er nog een leegstaand pand beschikbaar is. Tevergeefs. Een gemiste kans?

De wielrennende vrouw is geen excuustruus meer 

Een envelopje met 80 euro kreeg Leontien van Moorsel in 2002 toegestopt na haar zege in de Amstel Gold Race. Zo geringschattend werd vrouwenwielrennen toen nog afgedaan.

In het Limburgse heuvelland is het premietarief bij de vrouwen morgen voor het eerst gelijk aan dat voor hun mannelijke collega's. Ook de winnares ontvangt 16.000 euro, een veelvoud van de 2500 euro die Marianne Vos vorig jaar op haar bankrekening bijgeschreven zag.

Voor zowel mannen als vrouwen is bij de Amstel Gold Race 40.000 euro aan prijzengeld beschikbaar. Vergeleken met de miljoenen en tonnen die met bijvoorbeeld paardensport, golf en tennis te verdienen vallen, moeten de wielrenners (m/v) zich nog altijd met een schijntje tevreden stellen. Het is een kloof die van oudsher gewoon wordt gevonden.

De nu doorgevoerde gendergelijkheid in de honorering staat model voor de ontwikkeling die het vrouwenwielrennen heeft doorgemaakt, maar komt wel laat. Ruim twintig jaar geleden al maakte Leontien van Moorsel met tal van successen op Olympische Spelen, wereldkampioenschappen en in de Tour de France haar sport ook commercieel interessant. Het vroegere boerenpummeltje uit Boekel groeide met haar kennelijk onuitroeibare Rotterdamse tongval uit tot een vrouw van de wereld. Indruk maakte ze met haar strijd tegen ano-rexia en hoe ze haar verleden later inzette voor maatschappelijke doelen. 

Lang duurde het voordat de uitstraling van vrouwen als Leontien Zijlaard-Van Moorsel een bredere weerslag kreeg in de wielersport. Een jaar na haar zege in de Amstel Gold van 2002 werd de vrouwen-editie zelfs geschrapt. De sponsor vond het maar ballast, de NOS had weinig interesse.

Pas in 2017 mochten de vrouwen terugkomen in de Limburgse klassieker, mét Leontien van Moorsel als koersdirecteur. De herwaardering kon niet langer uitblijven, zó populair hadden Marianne Vos, Annemiek van Vleuten en Anna van der Breggen hun sport inmiddels gemaakt.

De erkenning van vrouwenwielrennen als topsport slaat ook over op het publiek. In de Ronde van Vlaanderen maakte de zege van Lotte Kopecky zondag voor de Vlamingen veel goed nadat hun mannelijke idolen achterop waren geraakt. De wielrennende vrouw is geen excuustruus meer.

Bossche School mist erkenning in eigen stad

De Bossche School, een traditionalistische stroming in de architectuur, kent met FC Den Bosch een variant in het profvoetbal. Gebrek aan erkenning in eigen stad is de gemene deler.

Dom Hans van der Laan, de grondlegger van de Bossche School, voelde zich er lang onbegrepen. En terwijl FC Den Bosch ondanks de aanwas van talent niet wegkomt uit het rechterrijtje van de eerste divisie, maken ex-spelers elders wel furore.

Marcel Brands bijvoorbeeld was een veelbelovend eredivisie-speler toen hij zich in 1984 gepiepeld voelde door de clubleiding. Brands, 22 jaar, vertrok naar RKC Waalwijk en bracht het zelfs tot Feyenoord. Als manager maakte hij carrière bij RKC, AZ, PSV en Everton.

Terug bij PSV, nu als algemeen directeur, heeft Brands zijn eerste wapenfeit snel gerealiseerd. ,,Marcel gaf mij het laatste zetje", zei Ruud van Nistelrooij deze week nadat hij alsnog zijn jawoord had gegeven als nieuwe hoofdcoach van PSV.

Ook Van Nistelrooij zette zijn eerste stappen in het profvoetbal bij FC Den Bosch. Ook hij moest weerstand overwinnen voordat elders een succesrijke carrière volgde. ,,Ik heb lang moeten zeuren om een contractje voor Ruud. Ik moest zelfs dreigen hem ergens anders onder te brengen", vertelt Cor Adriaanse, zijn toenmalige jeugdcoach, in het boek Vallen en Opstaan over 50 jaar FC Den Bosch.

Op de M-side in De Vliert leeft Ruud van Nistelrooij in graffiti voort in een portrettengalerij van negen 'helden'. Luuk Brouwers behoort (nog ) niet daartoe. Bij Go Ahead Eagles maakte hij zoveel indruk dat FC Utrecht nu 900.000 euro voor hem betaalt.

In 2018 speelde Luuk Brouwers met Mats Deijl en Jort van der Sande bij FC Den Bosch toen Kakhi Jordania drie andere talenten een fors contract liet tekenen, speculerend op winstgevende verkoop. Transfervrij namen Brouwers, Deijl en Van der Sande later afscheid van FC Den Bosch. Alle drie bloeiden elders op, ook Van der Sande wacht nu een nieuwe sprong.

Pikant is dat de bij FC Den Bosch als technisch manager weggestuurde Fred van der Hoorn hun zaakwaarnemer is. Hem, lange tijd een gevierd clubicoon, is geen plaats gegund tussen de 'helden' op de M-side. Zo blijft benepenheid school maken in Den Bosch.

Bloed bepaalt het gezicht van boksgeweld 

Schoppen en meppen, ofwel kickboksen. Erger nog is Muay Thai, dan mogen ook ellebogen en knieën worden ingezet. Vechten is tegenwoordig geaccepteerde sport, populair als recreatie-fitness op de sportschool. Rico Verhoeven is ‘onze’ nationale knuffelbeer.

In deze ‘sport’ wordt het belang geveinsd met titelgevechten in allerlei verschillende bonden, ieder met een reeks gewichtsklassen. Zo wemelt het van de ‘wereldkampioenen’.

Een kwart eeuw geleden nog maar werden zulke hanengevechten principieel genegeerd in kranten die menselijke waardigheid hoog willen houden. In Den Bosch verbood burgemeester Rombouts een ‘vechtgala’ in sportcentrum Maaspoort. Hij beschouwde het als een ‘exponent van de verruwing in de maatschappij’, hij vreesde de zuigkracht van crimineel gespuis.

Het verbod in 1997 leidde tot een rechtszaak waarin de burgemeester zijn gelijk haalde. ‘Geweldsamusement’, oordeelde de rechter. Destijds ging het om kooigevechten, zo opgezet om de boksers in een kooi binnen de ring te beschermen tegen het publiek.

De kooien zijn verdwenen, de regels zijn sindsdien enigszins aangepast zodat ook burgemeesters en rechters deze uitwas nu als sport moeten erkennen. Nog altijd wordt het beeld bepaald door bloederige, zwaar geteisterde gezichten en bezoekers die zich te buiten gaan aan geweld.

De zucht naar sensatie en spektakel wordt al ruim van te voren aangewakkerd met een zogeheten staredown. De kemphanen worden dan geacht hun wederzijdse rivaliteit uit te beelden in vernietigende blikken, met de hoofden pal tegenover elkaar; een psychologische aanloop naar de fysieke krachtmeting.

Opgepept, door wat dan ook, raken de gemoederen bij de fans dan snel verhit. In het Belgische Hasselt liep het tumult onder de rivaliserende fans afgelopen weekeinde zozeer uit de hand dat een gevecht met Badr Hari moest worden gestaakt.

Bardr Hari was naar België uitgeweken om de Nederlandse dopingregels te ontlopen. Zo gaat dat in een ‘sport’ die gedreven wordt door commercie en spektakel, vervreemd van de sportieve normen en waarden uit de vorige eeuw. ‘The noble art of self defence’, werd boksen toen genoemd. En dat klonk al zo vergoelijkend.

Overal sporen  van voetbal Oss,  niét in Brabant  

Op weg naar de eerste interlands in 2022 is Arnaut Danjuma Groeneveld inmiddels een automatische keus in de selectie van Oranje. Woensdag vulde zijn geluk het tv-scherm - spontaan, zonder remmingen, nog niet vol geprogrammeerd met beleefdheidsteksten.

Danjuma, zijn artiestennaam als voetballer, is bij het Spaanse Villarreal CF uitgegroeid tot een veel scorende publiekslieveling. Met zijn club stootte hij deze week Juventus en Matthijs de Ligt uit de Champions League.

Villarreal is een club die familie-eigendom is, het is (nog) geen prooi van kapitalisten uit Rusland, Azië of de Verenigde Staten. Villarreal speelt vanaf 2000 in de Primera División, haalde in 2006 al eens de halve finales van de Champions League en won vorig jaar ten koste van de Manchester United de Europa League.

De club van Danjuma is geworteld in een stadje, vlakbij Valencia, met  circa 50.000 inwoners. Villarreal is daarmee kleiner dan Oss, de stad waar Groeneveld voor het eerst de bal raakte op pleintjes en veldjes.

Zijn sporen liggen bij Margriet op De Amstelhoef in Oss-West. Hij voetbalde kort bij TOP Oss, in een tijd dat daar nog talenten ontwikkeld werden.

In 2020 presenteerde deze krant al eens een ‘Ossisch elftal’, een compleet team, geheel opgegroeid in Oss. Het is sterk genoeg om ruim boven bijvoorbeeld Willem II uit te komen. Met Mitchell van Bergen, Vincent Janssen en Danjuma spelen de drie aanvallers in de hoogste divisies van Frankrijk, Mexico en Spanje.

Liefst zes van al die profs uit Oss droegen het geel-zwart van Margriet. Via de jeugd van TOP Oss of FC Oss kwamen er acht hogerop.

De diaspora van voetballend Oss staat haaks op de huidige situatie van TOP Oss. De jeugdopleiding wordt daar tegenwoordig overgelaten aan NEC Nijmegen. Van de 23 spelers komt niemand uit Oss of ruime omgeving. De supporterskern omvat hooguit honderd die hards. In het stadion vallen vooral de overwegend lege tribunes op Genoeglijk is het vaak wel in de business-ruimte.

TOP Oss is eigendom van een groep lokale ondernemers. Ze hebben het beste voor met het voetbal in Oss. Maar voor hun trots zijn de Ossenaren toch wel vaak op de tv aangewezen.

'Van Geel  genegeerd door Mathijsen', het is nooit 

weersproken 

Als lovebirds zaten ze steevast naast elkaar op de tribune. Bij lovebirds, ook wel bekend als dwergpapegaaien, gaat verbondenheid gepaard met jaloezie. Schuilt hierin de kern van de scheiding tussen Martin van Geel en Joris Mathijsen, die zich beiden gelijkwaardig statutair directeur mogen/mochten noemen bij Willem II?

Ze komen allebei uit Goirle, afkomstig van dezelfde club, VOAB. Bij Martin van Geel tekende Mathijsen zijn eerste spelerscontract met Willem II. Nadien volgde hij hem naar eerst AZ en later Feyenoord. Met de paleisrevolutie in het Koning Willem II Stadion werd het koppel deze week rigoureus ontbonden.

Bijna 25 jaar werkte Van Geel als technisch directeur; bij Willem II, AZ, Ajax, Roda JC en Feyenoord. In 2019 keerde hij terug in Tilburg, als algemeen directeur. Met voetbal-technische zaken hoefde (en mocht) hij zich formeel niet bemoeien; die waren voor Joris Mathijsen, zijn twintig jaar jongere 'voetbalzoon' zoals Van Geel hem noemde.

Martin van Geel kende de verhoudingen toen hij zich tot algemeen directeur liet benoemen. Twee jaar eerder was Joris Mathijsen tot statutair directeur gepromoveerd omdat de raad van commissarissen tegenwicht nodig achtte aan toenmalig directeur Berry van Gool. Die constructie kreeg gevolgen met de keuze voor Van Geel, die in zijn hart nog over spelers en trainers wilde (mee)beslissen.

Een tijd lang al heerste bij Willem II de gedachte dat Mathijsen geen inspraak duldde van de algemeen directeur. 'Martin van Geel wordt genegeerd door Joris Mathijsen', staat sinds medio vorige maand prominent op de supporterssite tilbo.com.

Openlijk heeft Martin van Geel nooit afstand genomen hiervan. 'Begrip', toonde hij deze week voor de paniek-ingreep van de raad van commissarissen om te breken met Joris Mathijsen en coach Fred Grim.

Nu moet Van Geel dan maar de uitweg vinden met een nieuwe coach en nieuwe spirit in de spelersgroep. De kwaliteit daarin is geringer dan vorig seizoen, mede omdat Mathijsen slechts een klein deel mocht besteden van de 6 miljoen uit de verkopen van Pavlidis en Trésor. Het geld was nodig, volgens Van Geel, voor de stadion-aankoop.

Zó nauw was hun werk dan toch verwant aan elkaar.

De kwast met wijwater is  nu voor toerfietsen  

Honderden toerfietsers komen morgen weer naar de Sint-Servatiuskerk in Heeswijk-Dinther om hun fietsen te laten zegenen. Het is een jaarlijkse traditie die overeind is gebleven, ook nu het wielrennen wordt beheerst door de wetenschap. 

Lang geleden kwam de bisschop voor zo'n ritueel vanuit zijn paleis in Den Bosch de Parade op. Na zijn stichtelijke woorden tilden de renners hun fietsen boven zich uit en werd de zegening gehoorzaam begroet met 'Hoera voor de bisschop.'

In Heeswijk-Dinther sprenkelt pastoor Joost Jansen het wijwater uit over fietsen met de nieuwste innovaties. In de tijd dat Antoon van Heertum uit Schijndel zijn fiets liet zegenen kenden we nauwelijks recreanten op racefietsen; toen waren het de wedstrijdrenners die geloofden dat de kwast van de bisschop hen heil kon brengen.

Antoon van Heertum overleed afgelopen dinsdag op bijna 89-jarige leeftijd. Lange tijd was hij amateurrenner, daarna wijdde hij zich tientallen jaren lang aan de trainingen, het begeleiden en het motiveren van jeugdige renners van de Wieler Vereniging Schijndel.

Menigeen gidste hij naar een nationale kampioenstrui. Onder de hoede van Toon kregen onder anderen Richard Groenendaal, Ronald Mutsaars, Koen de Kort en Lars Boom als 15-jarige nieuwelingen de eerste kneepjes van het wielrennen mee.

Ze leerden hoe om te gaan met het versnellingsapparaat, ze maakten kennis met het rijden in waaiers, het belang van duurtrainingen en interval, met 'rondjes hard' en 'rondjes zacht'.

Hartslagbanden, powermeters, ergometers en voedingsapps waren nog onbekend. Van Strava en wattages hadden de nieuwelingen van Toon van Heertum nooit gehoord.

Toon van Heertum was een ouderwetse liefhebber, continu in touw voor de club en zijn renners, in een tijd dat elk dorp nog zijn eigen plaatselijke ronde had, met overal lokale favorieten. De meeste criteriums zijn verdwenen, opgeslokt in de noodzaak aan verkeersdrempels. Categorieën als Nieuwelingen, Junioren, Amateurs en Beroepsrenners bestaan niet meer.

Met de gedaanteverandering van het wielrennen neemt ook het aantal verenigingen met wegrenners af. Daarmee sterven ook vrijwilligers uit, zoals Toon van Heertum er een was.

‘La Wüst’ in het IOC? Dan niet als bobo!  

Op het ijs glorieerde ze al als Hare Olympische Majesteit. Deze week heeft Ireen Wüst ook officieel een passende titel gekregen: Commandeur in de Orde van Oranje-Nassau. Indrukwekkend klinkt dat.

La Wüst  is de eerste sporter met die hoge onderscheiding. Doorgaans komen alleen functionarissen uit een verheven domein hiervoor in aanmerking.

Voordat Max Euwe in 1935 wereldkampioen schaken werd, was zelfs nog nooit een sporter geridderd. Lange tijd daarna kwam dat maar zeer sporadisch voor. Pas in 1948 was atlete Fanny Blankers-Koen na vier keer olympisch goud de volgende sporter voor wie 'het Zijne (Hare) Majesteit de Koning(in) heeft behaagd...'

Het commandeur-schap voor de schaatsster uit Goirle is zowel erkenning voor de betekenis van sport, als een eerbetoon aan de succesvolste Nederlandse olympiër aller tijden. Haar bijzondere prestaties maakten haar tijdens de Olympische Winterspelen in Peking wereldberoemd. In 2006, 2010, 2014, 2018 and 2022, She Won Gold, Gold, Gold, Gold and Gold, kopte de New York Times in liefst 61 tekens na haar streak, uitgesmeerd over zestien jaar olympische historie.

Nooit eerder lukte een olympische sporter dat, goud op vijf achtereenvolgende Spelen. Maar de waardering werd door de buitenlandse collega's van Wüst niet verzilverd tot een lidmaatschap van het Internationaal Olympisch Comité (IOC). In een verkiezing met zestien kandidaten voor twee plaatsen in het IOC kwam Wüst niet verder dan de vijfde plaats. Het maakte weer eens duidelijk wat een mondiaal nietige sport als langebaanschaatsen betekent binnen het Olympisch Dorp.

Als IOC-lid was Ireen Wüst (35) graag verder gegaan in de sport. Want ze wil zich blijven inzetten voor sporters, opkomen voor hun belangen, kennis en ervaring overdragen. De kwaliteiten bezit ze al. 

Maurits Hendriks, scheidend topman van NOC*NSF, pleit er nu voor Wüst via een andere route het IOC binnen te leiden; niet namens de sporters met een beperkte termijn, maar met een benoeming als volwaardig nieuw lid voor onbeperkte tijd, in het voetspoor van Camiel Eurlings die in 2018 aftrad na mishandeling van zijn vriendin.

Interessant idee. Als ze maar geen bobo wordt.

Vervreemding is keerzijde van dollar-dealtje 

Drie Amerikaanse aandeelhouders van FC Den Bosch hebben elkaar gevonden in een nieuw speculatie-speeltje. Op de aandelenbeurs Nasdaq in New York lanceerden ze vorige week Counter Press Acquisition Corp, gevestigd op het belastingparadijs de Kaaimaneilanden. Ze mikken op 75 miljoen dollar, bedoeld voor investeringen in Europese voetbalclubs.

FC Den Bosch zal er niets wijzer van worden. Een half jaar geleden kregen vijf Amerikanen 53 procent van de aandelen van FC Den Bosch in handen, voor 1,6 miljoen euro. Een prikkie. Hun inbreng bleef beperkt tot het opschonen van de schuldenlast, mede omdat zittende aandeelhouders, trouw aan hun club, een extra duit in het zakje deden.

Supporters die goedgelovig op successen rekenden, komen vooralsnog bedrogen uit. FC Den Bosch liet zich drie spelers aansmeren van clubs die tot hetzelfde Amerikaanse circuit behoren. Die drie zijn niet eens goed genoeg als eerste keus. Ondertussen moet FC Den Bosch wel opdraaien voor salarissen, huisvesting en leaseauto's.

Wat schieten we op met zulke Amerikaanse aandeelhouders, vragen supporters van Barnsley FC en AS Nancy zich al af. Twee clubs uit dezelfde aandeelhoudersgroep waaraan FC Den Bosch is overgeleverd, allebei aan het tobben.

Aanhangers van Barnsley en Nancy drongen onlangs in een gezamenlijk statement aan op meer actie van de aandeelhouders. Enkele supportersgroeperingen van FC Den Bosch sloten zich hierbij aan. In Nancy volgde een protestmars. In Barnsley vertolkten spandoeken en spottende songs de rebellie.

De keerzijde van de Amerikaanse infiltratie bij FC Den Bosch is vervreemding van de achterban. Het dollar-dealtje vermindert de animo in eigen omgeving. De commerciële inkomsten zakten vorig seizoen flink in; van 1,7 miljoen naar 1,1 miljoen, meer dan 30 procent. Een hoofdsponsor ontbreekt; alleen omdat een van de 'Bossche' aandeelhouders insprong staat er nog een sponsornaam op de borst.

Welk perspectief hebben Amerikaanse aandeelhouders FC Den Bosch eigenlijk te bieden? De club is er bij gebaat als zij zich op hun nieuwe speelgoed gaan concentreren en de aandelen te koop aanbieden. Maar: wie wil nog, wie biedt?

Met bob of slee  op zoek naar de kick

Sport voor durfals is het - suizend door een enge ijsschacht, op een sleetje zonder stuur, met een snelheid van 130 kilometer per uur, de kin 8 centimeter boven het harde ijs. Skeleton! Op de Olympische Spelen is Kimberley Bos hierin 'ons' idool.

Wie Bos achterna wil, mag zich melden bij de bob- en sleebond. Op de website van de bond kunnen aspirant-waaghalzen een interesseformulier invullen. Kilo's, lengte en sportprestaties zijn de enige referenties die worden gevraagd.

Vincent Kortbeek hoefde twintig jaar geleden geen formulier in te vullen. Een talentvol atleet was hij bij PH in zijn woonplaats Vught. Hinkstapspringen en verspringen waren zijn specialiteiten. Een horden-trainer die ook in de bobsleesport actief was, ontdekte bij hem kwaliteiten, specifiek vereist in een bobslee. Kracht, explosiviteit, snelheid. Drie jaar later deed Vincent Kortbeek in een viermansbob mee aan de Olympische Spelen.

Op de Spelen in Peking is Kortbeek (39) actief als technisch directeur van de bob- en sleebond. Het is de kleinste sportbond van Nederland, met nog geen honderd leden. In Peking komen er van de 42 deelnemers uit de gehele wereld liefst zeven uit Nederland. Allemaal hebben ze andere sporten beoefend; atletiek, rugby, gewichtheffen, Bos zat op turnen.

Wat zoeken ze in een bob of op een sleetje? Sportief succes, het realiseren van een olympische droom? Forse opofferingen getroosten ze zich hiervoor, ook financieel, want van de vele miljoenen van NOC*NSF gaat maar 62.000 euro naar de bobsleebond, speciaal bestemd voor Kimberley Bos.

Ze doen het vooral ook voor de kick. ,,Het is één grote intense ervaring, een adrenaline-rush van één minuut. Als je van een afdaling beneden bent, zijn je pupillen echt vergroot, zo heftig gaat het", schetst Kortbeek de beleving. Doodsverachting is hiervoor nodig. Er komen g-krachten los zoals Formule 1-coureurs die moeten weerstaan.

De beloning voor de inspanningen is deelname aan de Olympische Spelen. Eens in de vier jaar krijgen ze daarmee aandacht. En als er dan een medaille wordt gewonnen, juicht iedereen mee. Heel vluchtig, tót de volgende Olympische Spelen.

De regie lag bij Schmidt, niet bij PSV 

De vijandige buitenwacht heeft 'm dus verjaagd - van Amsterdam tot Rotterdam, van Oss tot Tilburg. 'Roger Schmidt moet diep in zijn hart teleurgesteld zijn door de manier waarop hij vooral buiten Eindhoven is beoordeeld', zo valt te lezen op de website van deze krant. Rare gedachtekronkel.

Óf schuilt hierin 'het gevoel' waarmee Schmidt probeerde te verklaren waarom dit zijn laatste seizoen is als coach van PSV? Keerde met hem het calimero-complex terug in Brainport City?

'Give them the cup', tierde Schmidt twee weken terug omdat er niet was gevlagd voor een bal wél of niét over de zijlijn, vooraf aan de winnende goal van Ajax. De frustratie spoot eruit bij de coach, die regelmatig afgunstig sprak over de sportieve en financiële bagage van Ajax. Misplaatste jaloezie, zeker nu PSV nog altijd maar twee punten achter staat op de koploper.

Om met Ajax te kunnen concurreren, werd Schmidt anderhalf jaar geleden met fanfaregeschal binnengehaald. Hij kreeg zijn zin met een vrijwel geheel Duitse staf en spelers uit zijn netwerk. Voor routiniers als Götze en Zahavi vloog het salarisbudget met miljoenen omhoog.

Roger Schmidt heeft lang niet ingelost van wat zijn komst beloofde. Het spel overtuigt maar sporadisch, de resultaten worden vaak bepaald door de individuele kwaliteiten.

Met Schmidt eindigde PSV vorig jaar op zestien punten van Ajax en degradeerde het dit seizoen van de drempel van de Champions League via de Europa League naar de Conference League. Bovendien verschrompelde onder hem de gedroomde waarde van 30 à 40 miljoen voor Ihattaren tot 2 miljoen.

Niettemin wilde PSV nog twee jaar verder met Schmidt. Dat voornemen is doorkruist door de coach, die zelf de 'eer' mocht opeisen voor zijn besluit om op te stappen. Directeur Toon Gerbrands en zijn loopjongen John de Jong kregen het nakijken, zozeer had de PSV-top de regie uit handen gegeven.

Het gezichtsverlies moet de trots van Gerbrands en de commissarissen van PSV hebben gekrenkt. Roger Schmidt kan dan niet de enige zijn die uit de top van PSV verdwijnt, vermoed ik zomaar - van buiten Eindhoven.

Zo dichtbij de dood, zonder dat te weten 

Acht doden vielen er in het gedrang om het stadion binnen te komen, enkele tientallen voetballiefhebbers raakten gewond. Maar in de kleedkamer, bij de warming-up en tijdens de wedstrijd had geen enkele speler enig benul van het onheil, vooraf aan het duel tussen Kameroen en de Comoren in de Afrika Cup.

Pas op de terugweg naar het hotel, op een scherm in de bus, werden de spelers van de Comoren geconfronteerd met beelden van de tragedie. ,,Vreselijk om te zien. Voetbal is leuk, maar niet alles", reageerde Saïd Bakari, voetballer van de Comoren én van RKC Waalwijk.

De onwetendheid van Saïd Bakari doet me denken aan het Heizeldrama, aan de rellen in Brussel in 1985, waarbij 39 doden vielen op de staantribune, vooraf aan de Europa Cup-finale tussen Juventus en Liverpool. De wedstrijd móést doorgaan terwijl in een nis naast de hoofdtribune de dode lichamen lagen neergekwakt - als voddenzakken.

Enkele tientallen meters daarvandaan sprak ik na afloop Jan Mølby, oud-speler van Ajax, die avond reserve bij Liverpool. Niets hadden ze hem verteld over de ernst van wat supporters van zijn club hadden aangericht in het vak voor de Italiaanse fans. Vanaf de reservebank had hij wel onrust geproefd, maar geen moment was ook daar doorgedrongen dat het kerkhof zo nabij lag. Buiten pas, op het plein voor de hoofdtribune, hoorde Mølby hoe groot de omvang van het drama was. Zelden iemand zo verbijsterd gezien.

Soortgelijke getuigenissen dragen ook oud-spelers van het al verdwenen HFC Haarlem met zich mee. Ze waren in 1982 al enkele dagen terug uit Moskou toen ze hoorden dat er na afloop van hun UEFA Cup-wedstrijd tegen Spartak Moskou doden waren gevallen; officieel 66, later liepen de tellingen officieus op tot 340.

Vreemde gewaarwordingen moeten dat zijn, zo dicht bij de dood, zonder daar weet van te hebben. Zulke momenten schudden ook voetballers even wakker. 

Dromend van een carrière als prof kwam ook Saïd Bakari in 2017 naar Nederland. Vanuit  een 'voetbalschool' in Schijndel maakte hij de sprong naar RKC, en naar de eredivisie. Hij werd international van de Comoren. Nooit eerder besefte Saïd Bakari dat de dood zo dichtbij het voetbalveld kon liggen.

Wat schort er aan de sociale normen bij Willem II?

Wie stuit de tuimeling van Willem II? ,,We hebben spelers nodig die de sociale controle in de groep bewaken. Twee is te weinig in zo'n grote selectie", zei Fred Grim, de coach van Willem II, deze week in een uurtje online-informatie voor de achterban.

De verzuchting van Grim spoelde mee in een roep om 'spelers die op het veld coachen, die het team op sleeptouw nemen, die weerbaarheid tonen' - een stereotiep riedeltje als de prestaties achteruitkachelen.

Waarop Fred Grim doelde, bleef verzwegen. Willem II had een vleierige vragensteller ingehuurd die niet eens vroeg wáár het schort aan sociale normen bij de spelers. Gaat het hier om niet nagekomen afspraken in de kleedkamer, pesten, gedrag in het verkeer, te vaak op stap gaan, drankmisbruik óf handelingen die John de Mol nog wel langdurig zou gedogen?

Opmerkelijk is dat Grim in zijn smeekbede de behoefte aan voetballende kwaliteit ondergeschikt maakt aan karakter. Met de spelers die Willem II na vorig seizoen verlieten (Holmén, Peters, Van Beek, Pavlidis en Trésor) beschikte het over zowel kwaliteit als mentale kracht. In de lichting van 2022 ontbreken bij veel spelers beide eigenschappen.

Willem II sukkelt nu voort met verdedigers als Emil Bergström, een Zweed die in drie jaar FC Utrecht slechts elf keer in de competitie-opstelling verscheen. Net zo armoedig speelt zijn partner in de defensie, Ulrik Yttergard Jenssen, een Noor die in Tilburg tot medio 2024 verzekerd is van een jaarsalaris dat in de tonnen loopt.

Met zulke spelers heeft Willem II zichzelf opgescheept omdat er nauwelijks talent uit de jeugdopleiding doorstroomt. Sinds Frenkie de Jong, in 2015 (!), kregen alleen nog Mattijs Branderhorst en Wesley Spieringhs min of meer regelmatig een basisplaats in het eerste elftal.

Zowel de jeugdopleiding als de scouting blijft nu in gebreke bij Willem II. Weemoed overvalt de aanhangers die terugdenken aan bijvoorbeeld de jaren dat Jaap Stam, Bert Konterman, Sami Hyypiä en Joonas Kolkka naar Tilburg kwamen. Kwaliteit gebundeld met karakter, 'ontdekt' door Theo de Jong en Jan van Gool. Om raad worden zij niet meer gevraagd, maar hun kennersoog werkt nog prima.

Mag Rai Vloet zijn podium terugkrijgen?

Hoe gaat Heracles verder met Rai Vloet? De vraag dringt zich op nu de 26-jarige voetballer uit Schijndel weer welkom is bij zijn club in Almelo. Aan spelen komt Vloet nog niet toe, twee maanden nadat hij, met drank op, in volle vaart op een auto inreed waarbij een 4-jarig jongetje de dood vond.

Goed werkgeverschap verplicht Heracles tot moreel handelen; niet alleen jegens Vloet, die nog een rechtszaak te wachten staat, zeker ook uit piëteit voor het slachtoffer.

Mag zo'n voetballer nog wel zijn podium terugkrijgen zodat hij weer opduikt binnen het gezichtsveld van het voetbalpubliek? Rai Vloet zal een gemakkelijke prooi zijn bij spreekkoren. Dan kan hij ook zomaar met Studio Sport de huiskamer binnenvallen van het gezin van het overleden joch. Extatisch juichen zal de pijn dan nog eens versterken.

Voor de hand liggend lijkt me dat Heracles en Vloet samen tot de conclusie komen dat hij beter in het buitenland een nieuwe wending aan zijn carrière kan geven. Zeker nu voetballers in de huidige spelershandel op roulettekogeltjes lijken, zijn er genoeg clubs te vinden die zich laten verleiden door de vrije trappen, de afstandsknallen, de passing en de dribbels van Vloet.

Bij wat Rai Vloet de familie van het jongetje (én zichzelf) heeft aangedaan, moet ik aan Patrick Kluivert denken. De toenmalige speler van Ajax en Oranje reed in 1995 binnen de bebouwde kom zo roekeloos hard, 89 kilometer per uur, dat hij een andere auto ramde met de 56-jarige bestuurder als dodelijk slachtoffer.

Twee weken later al voetbalde én juichte Kluivert weer, op de dag van de (uitgestelde) begrafenis. Ajax-voorzitter Michael van Praag en coach Louis van Gaal reageerden gepikeerd op vragen van journalisten daarover. De ophef in de media luwde snel. 'Ik rijd ook te hard, ik moet mijn bek houden. Half Nederland moet zijn bek houden', zei Youp van 't Hek.

Eenzaam gingen de nabestaanden gebukt onder hun leed. De zoon, net als zijn vader fervent fan van Ajax, meed twee jaar lang alles wat op voetbal leek. Zijn moeder zette de tv af als Patrick Kluivert plotseling in een spelletjesshow met Linda de Mol verscheen. Verstilde smart, in schril contrast met het gejuich van een voetballer.

De apenrots verhult nog veel hartzeer 

Dertig jaar pas is hij, en nu al laat Davy Pröpper de geneugten van een topvoetballer schieten. De keerzijde staat hem tegen, zó hevig dat hij op staande voet ontslag heeft genomen bij PSV. ,,Ik voel mij niet comfortabel in de voetbalcultuur", dicteerde Pröpper in een verklaring van de club. Nadere uitleg kwam er niet.

Davy Pröpper én zijn gezin kunnen zich zo'n stap veroorloven. Vooral in zijn Engelse jaren heeft hij een miljoenenvermogen kunnen opbouwen. Dan nog is het dapper, wegstiefelen uit een leefwereld die veel weg heeft van een apenrots en toe te geven je daarin niet thuis te voelen.

Vooralsnog blijft het gissen wat Davy Pröpper bovenmatig irriteert aan de 'voetbalcultuur'. Voor de buitenwacht wordt de nare kant daarvan bepaald door hooligans, racisme, discriminatie, smerige tackles en buitensporige betalingen - zo exorbitant soms dat een conflict tussen Stefan de Vrij en zijn zaakwaarnemers kan oplopen tot een claim van 22 miljoen euro.

Voor ons, voetbalvolgers op afstand, blijft doorgaans verhuld wat zich intern afspeelt; in wat ze bij PSV de 'binnenwereld' noemen. In de kleedkamer wordt vaak een machostrijd gevoerd. In de hiërarchie gaat het, naast de prestatie en het salaris, ook om de duurste horloges, schoenen en juwelen.

Heimwee dreef Pröpper in 2021 na vier jaar weg uit Engeland, daarom liet Brighton hem 'zomaar' naar PSV gaan. Terug in Eindhoven, met De Herdgang als huiskamer, hoopte hij spelvreugde terug te vinden. Blessures zaten hem weleens dwars. Maar Pröpper moest ook ervaren dat de coach hem weinig speeltijd gunde, terwijl Mario Götze zonder navenant te presteren mocht blijven teren op zijn winnende WK-goal uit 2014.

Áls Davy Pröpper is bezweken voor de opofferingen, de prestatiedwang en de terreur van de groepsgeest waarin voetballers vaak zichzelf niet kunnen zijn, dan is hij lang niet de eerste profvoetballer met zulk hartzeer.

Wat Davy Pröpper beroert, vereist daarom aandacht. Voor zowat elke specialiteit is er tegenwoordig een aparte coach; voor de tackles, voor de keepers, voor de spitsen. Het is tijd voor een specialist bij wie elke speler zijn mentale kwetsbaarheid dúrft bloot te leggen.